معنی تاذف - جستجوی لغت در جدول جو

تاذف

لغت نامه دهخدا

تاذی

اذیت شدن، آزار دیدن، آزرده شدن

فرهنگ فارسی عمید

تاسف

دریغ خوردن، افسوس خوردن، اندوهگین شدن، غمگینی

فرهنگ فارسی عمید

تالف

الفت یافتن، دوست شدن، دمساز شدن، دلجویی

فرهنگ فارسی عمید

تاذفی

(ذِ)

منسوب به تاذف

لغت نامه دهخدا

قاذف

(ذِ)

از قذف. سنگ انداز. (منتهی الارب) (آنندراج) (ناظم الاطباء). هم بین حاذف و قاذف. الحاذف بالعصا و القاذف بالحجاره. (منتهی الارب) ، ناقۀ قاذف، شتر ماده ای که از پیش روی خود را پیشاپیش شتران دیگر اندازد و پیش رود. (منتهی الارب) (آنندراج) (ناظم الاطباء)
آنکه کس را به ارتکاب زنا یا لواط منتسب میکند

لغت نامه دهخدا

عاذف

(ذِ)

چشنده. مازلت عاذفاً منذ الیوم، یعنی نچشیدم چیزی را. (منتهی الارب)

لغت نامه دهخدا

تقاذف

(تَ)

بهم انداختن و بهم انداخته شدن. (زوزنی). همدیگر را انداختن. (منتهی الارب) (آنندراج) (ناظم الاطباء). سنگ انداختن بسوی یکدیگر. (از اقرب الموارد) ، شتابی کردن در اسب تاختن. (منتهی الارب) (آنندراج) (ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد) ، روان شدن آب به شتاب. (از اقرب الموارد) ، یکدیگر را دشنام دادن. (منتهی الارب) (آنندراج) (ناظم الاطباء). تشاتم. (اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا

توذف

(تَ رَشْ شُ)

توذیف. (منتهی الارب). گام نزدیک نهادن و دوش جنبان، خرامان رفتن و شتاب رفتن. (آنندراج) (ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد). رجوع به توذیف شود

لغت نامه دهخدا

تالف

(لِ)

تلف شونده. تباه. نابود

لغت نامه دهخدا

تاذفی

(ذِ)

یوسف بن عبدالرحمن بن حسن تاذفی. مردی دانشمند بود. وی بسال 826 هجری قمری در تاذف متولد شد و در حلب پرورش یافت و در همان جای بسال 900 هجری قمری وفات یافت. او راست: ’مفاتیح الکنوز’. (از الاعلام زرکلی ج 3 ص 1181)
ابوالماضی خلیفه بن مدرک بن خلیفه تمیمی تاذفی. سلفی از وی در رحبه شعر نوشت، و او از اهل ادب بود. (از معجم البلدان: تاذف)

لغت نامه دهخدا