معنی بلماء - جستجوی لغت در جدول جو

بلماء

لغت نامه دهخدا

بلماء

تصویری از بلماء — تصویر بلماء

فرهنگ لغت هوشیار

پیشنهاد واژه بر اساس جستجوی شما

تصویری از بلماج — تصویر بلماج

نوعی آش آرد، اماج، آش رقیق

فرهنگ فارسی عمید

تصویری از بلهاء — تصویر بلهاء

مؤنث واژۀ ابله، بی خرد، نابخرد، نادان، کودن، ساده لوح

فرهنگ فارسی عمید

(بُ)

آردهاله. (یادداشت مرحوم دهخدا). آردتوله، و آن آشی است مانندکاچی که مردمان فقیر خورند. و رجوع به بلماج شود، احترام کردن. (ناظم الاطباء) ، شگفت کردن. (ناظم الاطباء). تعجب کردن. (فرهنگ فارسی معین)

لغت نامه دهخدا

(بَ)

تأنیث ابله. زن ابله. (منتهی الارب). زن ضعیف عقل. (از اقرب الموارد). ج، بله. (اقرب الموارد) ، سختی. (منتهی الارب). مصیبت. (اقرب الموارد). دریافت چیزی و کشف آن. (منتهی الارب). بلوی. ج، بلایا. (اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا

(بَ)

مؤنث أبلخ. زن گول. (منتهی الارب). زن احمق. (از ذیل اقرب الموارد از لسان).

لغت نامه دهخدا

(بُ / بُلَ)

نوعی از کاچی، و آن آشی باشد بی گوشت و بسیار آبکی و رقیق. (از برهان). نوعی از آش که رقیق و پرآب و بی گوشت پزند مانند حریره. (غیاث). و برخی این لغت را ترکی دانند. (برهان) (آنندراج) :
عاقل نگردد مایل به بلماج
تا قلیه بیند بر روی تتماج.
بسحاق اطعمه.
اماج. و رجوع به اماج و بلماق شود، ستودن. (ناظم الاطباء). ستایش کردن. (فرهنگ فارسی معین)

نوعی از کاچی، و آن آشی باشد بی گوشت و بسیار آبکی و رقیق. (از برهان). نوعی از آش که رقیق و پرآب و بی گوشت پزند مانند حریره. (غیاث). و برخی این لغت را ترکی دانند. (برهان) (آنندراج) :
عاقل نگردد مایل به بلماج
تا قلیه بیند بر روی تتماج.
بسحاق اطعمه.
اُماج. و رجوع به اماج و بلماق شود، ستودن. (ناظم الاطباء). ستایش کردن. (فرهنگ فارسی معین)

لغت نامه دهخدا

(بَ)

نعت مؤنث أبکم. (منتهی الارب). مؤنث أبکم یعنی زن گنگ و کر و کور مادرزاد. ج، بکم و بکمان. (ناظم الاطباء)

لغت نامه دهخدا

(بَ)

از اسماء رجال است. (منتهی الارب) (دهار).

لغت نامه دهخدا

(بَ)

تأنیث أبلق. پیسه. (منتهی الارب). آنچه درو سیاهی و سپیدی باشد. (از اقرب الموارد). ج، بلق. (منتهی الارب) (از اقرب الموارد). و رجوع به ابلق شود

لغت نامه دهخدا

(بَ)

شهری است به شام. (منتهی الارب). ناحیه ایست ازتوابع دمشق بین شام و وادی القری، قصبۀ آن عمان است و در آنجا روستاهای زیاد است و مزرعه های وسیع، گندم آن در خوبی شهره است. (از معجم البلدان) (از مراصد). اندر حدود این کوه بلقاء (به شام) شهرها و روستاها بسیارند و اندر وی همه مردمان خوارج اند. (حدود العالم)، میوۀ تازه، نوباوه، جامۀ نو. (برهان) (از هفت قلزم) (آنندراج)، هر چیز تازه و نوبرآمده، که طبع از دیدنش محظوظ گردد، که آن را به عربی طرفه خوانند. (از برهان) (از هفت قلزم) (از آنندراج). هرچیز که دیدنش خوش آید. (غیاث)، گنجشکی که طرفه باشد. (برهان) (از هفت قلزم) (آنندراج)

شهری است به شام. (منتهی الارب). ناحیه ایست ازتوابع دمشق بین شام و وادی القری، قصبۀ آن عمان است و در آنجا روستاهای زیاد است و مزرعه های وسیع، گندم آن در خوبی شهره است. (از معجم البلدان) (از مراصد). اندر حدود این کوه بلقاء (به شام) شهرها و روستاها بسیارند و اندر وی همه مردمان خوارج اند. (حدود العالم)، میوۀ تازه، نوباوه، جامۀ نو. (برهان) (از هفت قلزم) (آنندراج)، هر چیز تازه و نوبرآمده، که طبع از دیدنش محظوظ گردد، که آن را به عربی طرفه خوانند. (از برهان) (از هفت قلزم) (از آنندراج). هرچیز که دیدنش خوش آید. (غیاث)، گنجشکی که طرفه باشد. (برهان) (از هفت قلزم) (آنندراج)

لغت نامه دهخدا

(ثَ)

نام موضعی است و آن را اثلم نیز گویند

لغت نامه دهخدا

(حُ لَ)

جمع واژۀ حلیم. (منتهی الارب) (دهار) : علماء حلماء ابرار و اتقیاء. (تفسیر ابوالفتوح رازی)

لغت نامه دهخدا

(بُ لَ)

جمع واژۀ بلیغ. (منتهی الارب) (اقرب الموارد). شیواسخنان. چیره زبانان. زبان آوران. سخنگزاران. (فرهنگ فارسی معین). رجوع به بلیغ شود.
- بلغاء عشرۀ ناس، عبدالله بن المقفع، عماره بن حمزه، حجر بن محمد، محمد بن حجر، انس بن أبی شیخ، سالم، مسعده، هریر، عبدالجبار بن عدی، احمد بن یوسف الکاتب. (الفهرست ابن الندیم)

جَمعِ واژۀ بَلیغ. (منتهی الارب) (اقرب الموارد). شیواسخنان. چیره زبانان. زبان آوران. سخنگزاران. (فرهنگ فارسی معین). رجوع به بلیغ شود.
- بلغاء عشرۀ ناس، عبدالله بن المقفع، عماره بن حمزه، حجر بن محمد، محمد بن حجر، انس بن أبی شیخ، سالم، مسعده، هریر، عبدالجبار بن عدی، احمد بن یوسف الکاتب. (الفهرست ابن الندیم)

لغت نامه دهخدا

(خُ لَ)

جمع واژۀ خلم. (منتهی الارب). رجوع به خلم شود

لغت نامه دهخدا

(اِ)

پنهان بردن چیزی را. (از منتهی الارب) (از آنندراج). پنهان بردن دزد چیزی را. (از اقرب الموارد) ، کنایه از پراشک. گریان:
در بصرم سفته شدست آفتاب
زانکه مرا دیده شد الماسدان.
خاقانی

لغت نامه دهخدا

(تَ)

برگردیدن گونۀ کسی یا گندمگون گشتن او. (از منتهی الارب) (از ناظم الاطباء)

لغت نامه دهخدا

(زَ)

شتر مادۀ کنارۀ گوش بریده. (منتهی الارب) (آنندراج). ماده شتر کنارۀ گوش بریده. (ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد) ، تیر نیک تراشیده و درست. (منتهی الارب) (آنندراج) (ناظم الاطباء) ، بز مادۀ کوهی، چرغ ماده. (منتهی الارب) (آنندراج) (ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد)

شتر مادۀ کنارۀ گوش بریده. (منتهی الارب) (آنندراج). ماده شتر کنارۀ گوش بریده. (ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد) ، تیر نیک تراشیده و درست. (منتهی الارب) (آنندراج) (ناظم الاطباء) ، بز مادۀ کوهی، چرغ ماده. (منتهی الارب) (آنندراج) (ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا

(صَ)

تأنیث اصلم. رجوع به اصلم شود

لغت نامه دهخدا

(مِ)

به جای ’من الماء’ نویسند. (ناظم الاطباء)

لغت نامه دهخدا

(بَ)

از زنان مجتهد خوارج بوده است و بدستورعبیدالله بن زیاد دست و پای او را بریدند. (از اعلام النسا ج 1 ص 141 از الکامل مبرد و البیان و التبیین) ، زن متکبر. (از اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا

تصویری از زلماء — تصویر زلماء

مونث ازلم چرغ ماده، بز ماده کوهی

فرهنگ لغت هوشیار

تصویری از ظلماء — تصویر ظلماء

تاریکی ظلمت، نیک تاریک لیله ظلماء. تاریکی، نیک تاریک

فرهنگ لغت هوشیار

تصویری از دلماء — تصویر دلماء

مونث ادلم: سخت سیاه، واپسین شب ماه مهی (قمری)

فرهنگ لغت هوشیار

تصویری از بلخاء — تصویر بلخاء

زن گول

فرهنگ لغت هوشیار

شیوا سخنان، سخنگزاران، جمع بلیغ، شیوایان سخنوران جمع بلیغ شیوا سخنان چیره زبانان زبان آوران سخنگزاران

فرهنگ لغت هوشیار

ترکی اشکنه از خو راک ها نوعی از کاچی که آش بی گوشت رقیق آبکی باشد اماج

فرهنگ لغت هوشیار

زن ضعیف عقل، ابله، زن نادان، بی تجربه، کانازن مونث ابله زن کم خرد زن ساده دل

فرهنگ لغت هوشیار

تصویری از علماء — تصویر علماء

((عُ لَ))

جمع علیم، دانایان، دانشمندان

فرهنگ فارسی معین

تصویری از ظلماء — تصویر ظلماء

((ظَ))

تاریکی، ظلمت

فرهنگ فارسی معین

تصویری از بلماج — تصویر بلماج

((بُ لْ یا لَ))

نوعی از کاچی که آش بی گوشت رقیق آبکی باشد، اماج

فرهنگ فارسی معین

تصویری از بلهاء — تصویر بلهاء

((بَ))

زن کم خرد، زن ساده دل

فرهنگ فارسی معین

تصویری از بلغاء — تصویر بلغاء

((بُ لَ))

جمع بلیغ، سخندانان، سخن سنجان

فرهنگ فارسی معین

نان مخصوصی که از آرد روغن، شکر و آب تهیه شود، نوعی خورشت

فرهنگ گویش مازندرانی