معنی بلغاء
- بلغاء((بُ لَ))
- جمع بلیغ، سخندانان، سخن سنجان
واژههای مرتبط با بلغاء
بلغاء
- بلغاء
- شیوا سخنان، سخنگزاران، جمع بلیغ، شیوایان سخنوران جمع بلیغ شیوا سخنان چیره زبانان زبان آوران سخنگزاران
بلغاء
- بلغاء
- جَمعِ واژۀ بَلیغ. (منتهی الارب) (اقرب الموارد). شیواسخنان. چیره زبانان. زبان آوران. سخنگزاران. (فرهنگ فارسی معین). رجوع به بلیغ شود.
- بلغاء عشرۀ ناس، عبدالله بن المقفع، عماره بن حمزه، حجر بن محمد، محمد بن حجر، انس بن أبی شیخ، سالم، مسعده، هریر، عبدالجبار بن عدی، احمد بن یوسف الکاتب. (الفهرست ابن الندیم)
بلهاء
- بلهاء
- زن ضعیف عقل، ابله، زن نادان، بی تجربه، کانازن مونث ابله زن کم خرد زن ساده دل
بلماء
- بلماء
- شب چهارده
بلغاک
- بلغاک
- شور وغوغای فراوان، فتنه شور و غوغای بسیار آشوب فتنه
بلغاق
- بلغاق
- پارسی تازی شده بلغاک: غوغای بسیار مرا با زلف تو تشویش از آن است - که چشمت درجهان افکنده بلغاک (ابن یمین) آشوب فتنه شور و غوغای بسیار
بلغار
- بلغار
- نوعی چرم که برنگ سرخ و موج دار و خوش بو میباشد، اهل بلغارستان
بلخاء
- بلخاء
- زن گول
ببغاء
- ببغاء
- هندی تازی گشته توتی طولی
