معنی بلاره در لغت نامه دهخدا

دختر تمیم بن معز بن بادیس. اززنان خردمند و عالی همت قرن پنجم هجری. وی در مهدیه متولد شد و بسال 470 هجری قمری بهمسری پسرعمش ناصر بن علناس صنهاجی حاکم قلعۀ بنی حمادو بجایه درآمد و بدانجا منتقل شد. (از اعلام النساء ج 1 ص 139 از شهیرات التونسیات حسن حسنی عبدالوهاب)

معنی بلاره در فرهنگ گویش مازندرانی

قربان، فدا، قربانت شوم، مخفف کلمه ی بلامره beaamere به معنی بلایت بر من نازل شود، که نوعی

معنی بلاره - جستجوی لغت در جدول جو

بلاره

لغت نامه دهخدا

بلاره

فرهنگ گویش مازندرانی

بهاره

(دخترانه)

آورنده بهار، منسوب به بهار، بهاری، متولد شده در بهار

فرهنگ نامهای ایرانی

بیاره

(پسرانه)

نام روستایی (نگارش کردی: بیاره)

فرهنگ نامهای ایرانی

بهاره

بهاری مثلاً لباس پاییزه، ویژگی زراعتی که حاصل آن در فصل بهار به دست می آید، ویژگی محصول کشاورزی کاشته شده در بهار مثلاً کشت پاییزه

فرهنگ فارسی عمید

بساره

ایوان، صفه

فرهنگ فارسی عمید

بلارج

لک لک، پرنده ای با پاهای بلند و گردن دراز و بال های بزرگ و دم کوتاه که روی درختان بلند و جاهای مرتفع لانه می گذارد و از حشرات و موش و مار تغذیه می کند، لقلق، حاجی لک لک

فرهنگ فارسی عمید

بیاره

گیاهی که ساقۀ راست و بلند نداشته باشد و شاخه های آن روی زمین بیفتد مانند بوتۀ کدو، خربزه، خیار و مانند آن
جلونک، جلنگ، چلونک، بیاج،
بوته

فرهنگ فارسی عمید

بلایه

نابکار، تباه کار، زن بدکار، برای مثال هزاران جفت همچون ویس یابی / چرا دل زآن بلایه برنتابی (فخرالدین اسعد - ۱۴۶)، زشت و ناشایست

فرهنگ فارسی عمید

بلارک

فولاد گوهردار، شمشیر گوهردار، بلالک، پلارک، پرالک، پلالک، برای مثال بلارک به گاورسۀ نقره گون / ز نقره برآورده گاورس خون (نظامی۵ - ۹۶۹)، جوهر تیغ

فرهنگ فارسی عمید

بلاده

فاسق، نابکار، بدکار، تبهکار، برای مثال هر آن کریم که فرزند او بلاده بود / شگفت باشد کاو از گناه ساده بود (رودکی - ۵۲۲)

فرهنگ فارسی عمید

بتاره

(بَ رَ / رِ)

لیف جولاهگان و شومالان باشد و آن جاروب مانندی است که بدان آش و آهار بر تارمالند. (برهان قاطع) (آنندراج) (از ناظم الاطباء)

لغت نامه دهخدا

بساره

(بِ رَ)

برسات و آن بارانی است که در ایام گرما، پی هم بر ملک هند، و سند بارد و یک ساعت قطع نگردد. (از قاموس المحیط) (منتهی الارب) (ناظم الاطباء). و زبیدی از صغانی نقل کند که بشاره مصحف آنست و خود مردم هند آن را برساه نامند. (از تاج العروس)

لغت نامه دهخدا

بلاغه

شیوایش شیوا سخنی زبان آوری کشگویی، بالندگی، رسایی (کمال) ابر کانی

معنی بلاره - جستجوی لغت در جدول جو

پیشنهاد واژه بر اساس جستجوی شما