معنی بدیئه - جستجوی لغت در جدول جو

بدیئه

لغت نامه دهخدا

مؤنث واژۀ بدیع، تازه، نو، شگفت، موجد و مبتدع، نو بیرون آورنده، در علوم ادبی علمی که در آرایش سخن، زینت کلام، صنایعی که نظم و نثر را زینت می دهد بحث می کند

فرهنگ فارسی عمید

بدیهه

بدون طول تفکر، سخن یا شعر گفتن، در علوم ادبی شعر و سخنی که بدون تامل گفته شود، زودانداز

فرهنگ فارسی عمید

بدیسه

(بَ سَ / سِ)

چرم و چوبی باشد مدور که در گلوی دوک کنند. (از برهان قاطع) (از ناظم الاطباء).

لغت نامه دهخدا

بدیه

(بَ یَ / یِ)

ظرف شراب. (ناظم الاطباء) (از اشتینگاس)

لغت نامه دهخدا

بدیه

(بِ یِ)

آرزومندی. (برهان) (ناظم الاطباء) (فرهنگ اوبهی) (فرهنگ رشیدی). در برهان بمعنی آرزومندی آورده و غلط است بویه را بدیه خوانده و او را دال پنداشته. (انجمن آرا ص 81). ظاهراً مصحف بویه است. (از حاشیۀ برهان چ معین). رجوع به بویه شود

لغت نامه دهخدا

صدیئه

(صَ ءَ)

صدئه. یدی صدیئه من الحدید، دست من بوی زنگ آهن گرفته است. (منتهی الارب)

لغت نامه دهخدا

ردیئه

(رَ ءَ)

مؤنث ردی ٔ. (یادداشت مؤلف). رجوع به ردی ٔ شود.
- ردیئهالهضم، ناگوارد. (یادداشت مؤلف)

لغت نامه دهخدا

بذیئه

(بَ ءَ)

مؤنث بذی ٔ. زن بد و زشت گفتار. (ناظم الاطباء) (از معجم متن اللغه). مؤنث بذّی. زن ناسزاگوی. (از ذیل اقرب الموارد).

لغت نامه دهخدا

بدائه

(بَ ءِهْ)

جمع واژۀ بداهه. (از ناظم الاطباء) (از معجم متن اللغه).

لغت نامه دهخدا

بدیده

(بَ دی دَ)

بلا.

لغت نامه دهخدا

بدیهه

(اِ)

ناگاه و نااندیشیده آمدن. (از منتهی الارب). بی اندیشه آمدن سخن و ناگاه آمدن چیزی. (غیاث اللغات). بده. بداهه. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء). بده. (از اقرب الموارد). و رجوع به بده و بداهه و بداهت شود

لغت نامه دهخدا

بدیعه

(بَ عَ)

مؤنث بدیع. نو بیرون آورده شده. ج، بدایع. (از منتهی الارب) (از ناظم الاطباء) (از آنندراج)

لغت نامه دهخدا

بدیهه

(بَ هََ)

آغاز: لک البدیهه، یعنی تراست آغاز کردن.

لغت نامه دهخدا

بدیهه

(بَ هََ / هَِ)

ناگاه و نااندیشیده گفتن چیزی و یا خواندن شعری. هر چیزی که بگویند و یا بکنند بدون تأمل و تفکر و بدون یادآوری و فی الفور. ناگاه. بخیال خود. زودانداز. (ناظم الاطباء). بدیهه. بدون اندیشه سخن گفتن یا شعر سرودن. نیندیشیده. (فرهنگ فارسی معین). در اصطلاح بلغاء آن است که منشی یا شاعر کلام را بی رویت و فکر انشاء کندو این را ارتجال نیز نامند. (از کشاف اصطلاحات الفنون). انشای شعری یا لطیفه ای بحسب مقتضای مقام بی فکر وتأمل. (از آنندراج). گفتن سخنی یا شعری یا لطیفه ای بحسب مقتضای مقام بی فکر و تأمل. (از آنندراج). گفتن سخنی یا شعری بی تهیه. چست گویی. (یادداشت مؤلف) : صابی از بدیهۀ خاطر و عجالۀ وقت این سه بیت بدو داد. (ترجمه تاریخ یمینی چ سنگی ص 254).
با او به بدیهه خوش درآمد
چون یافت حریف خوش برآمد.
نظامی.

ناگاه و نااندیشیده گفتن چیزی و یا خواندن شعری. هر چیزی که بگویند و یا بکنند بدون تأمل و تفکر و بدون یادآوری و فی الفور. ناگاه. بخیال خود. زودانداز. (ناظم الاطباء). بدیهه. بدون اندیشه سخن گفتن یا شعر سرودن. نیندیشیده. (فرهنگ فارسی معین). در اصطلاح بلغاء آن است که منشی یا شاعر کلام را بی رویت و فکر انشاء کندو این را ارتجال نیز نامند. (از کشاف اصطلاحات الفنون). انشای شعری یا لطیفه ای بحسب مقتضای مقام بی فکر وتأمل. (از آنندراج). گفتن سخنی یا شعری یا لطیفه ای بحسب مقتضای مقام بی فکر و تأمل. (از آنندراج). گفتن سخنی یا شعری بی تهیه. چُست گویی. (یادداشت مؤلف) : صابی از بدیهۀ خاطر و عجالۀ وقت این سه بیت بدو داد. (ترجمه تاریخ یمینی چ سنگی ص 254).
با او به بدیهه خوش درآمد
چون یافت حریف خوش برآمد.
نظامی.

لغت نامه دهخدا

بریئه

(بَ ءَ)

تأنیث بری ٔ. ج، بریات، برایا. (از اقرب الموارد). رجوع به بری ٔ شود

لغت نامه دهخدا

بیئه

(ءَ)

از ب وء، جای دهی و فرودآوری. (منتهی الارب). جای فرودآوری. (ناظم الاطباء). النزول. (اقرب الموارد) ، جای باش و منزل. (منتهی الارب). جای باش. (ناظم الاطباء). منزل. (اقرب الموارد) ، حال، یقال: فلان ببیئه سوء و انه لحسن البیئه. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء) (اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا

بدیهه

خود آی آمده فرق سخن عشق و خرد خواستم از دل - گفت} آمده {دیگر بود و} ساخته {دیگر (شریف) نااندیش ناگه آی ناگه آینده زود انداز بنگرید به بداهه بدون اندیشه سخن گفتن یا شعر سرودن نیندیشیده نا اندیش

فرهنگ لغت هوشیار

بدائه

سر آغاز، جمع بدیهه، خود آی ها آمده ها

فرهنگ لغت هوشیار

بدیعه

مونث بدیع: افکار بدیعه، جمع بدایع

فرهنگ لغت هوشیار

بدیهه

((بَ هِ))

بدون اندیشه سخن گفتن یا شعر سرودن

فرهنگ فارسی معین

معنی بدیئه - جستجوی لغت در جدول جو

پیشنهاد واژه بر اساس جستجوی شما