معنی بجا در لغت نامه دهخدا

مُرَکَّب اَز: ب + جا، بموقع. متناسب. مناسب. بمورد. لائق. درخور. (آنندراج)، مقابل بی جا. مقابل نابجا:، ما آبروی خویش به گوهر نمیدهیم، بخل بجا به همت حاتم برابر است.، صائب.، کی ره بوسه به آن کنج دهن خواهد برد، سرگرانی که ز من حرف بجا نشنیده ست.، صائب.، دیوان ما و خود را مفکن به روز محشر، در عذر خشم بیجا، یک بوسۀ بجا ده.، صائب.،، کنایه از کشتن. به قتل آوردن. (برهان قاطع) (انجمن آرای ناصری) :، گر صفی از خصم بجان آوری، مرد نیی گر بزبان آوری.، خسرو

معنی بجا در لغت نامه دهخدا

نام شیر خشت است در رودبار. (یادداشت مؤلف)، به تنگ آوردن. عاجز کردن. زله کردن. بستوه آوردن:، برسانید به خاک قدم یار مرا، که رسانید به جان این دل بیمار مرا.، صائب

معنی بجا در لغت نامه دهخدا

از شهرهای حبشه: از مشاهیر بلادش (حبشه) بجا و زیلع و عیذاب و دیگر بلاد و قصبات بسیارست. (از نزهه القلوب ج 3 ص 268). بجاو. رجوع به بجاو شود، عاجز شدن. بیچاره شدن:، چشم بد ناگهان مرا دریافت، کارم از چشم بدرسید بجان.، فرخی.، از حوادث بجان رسید عماد، الغیاث از سپهر حادثه زای.، عماد.، - کار بجان رسیدن، کارد به استخوان رسیدن. مضطر شدن. عاجز شدن. ناچار به انجام کاری شدن. و رجوع به امثال وحکم دهخدا ص 1172 شود:، تو ندانی که مرا کارد گذشته است از گوشت، تو ندانی که مرا کار رسیده است بجان.، فرخی

معنی بجا در فرهنگ لغت هوشیار

کاری که در موقع مناسب انجام گیرد، شایسته لایق درخور سزاوار. یا بجای... دربارهء... در حق، بعوض

معنی بجا در فرهنگ فارسی معین

شایسته، لایق، درخور، به موقع

معنی بجا در فرهنگ واژه مترادف متضاد

بمورد، بموقع، درست، صحیح، صواب، متضاد: بیجا، ناصواب

معنی بجا - جستجوی لغت در جدول جو

بجا

لغت نامه دهخدا

بجا

لغت نامه دهخدا

بجا

لغت نامه دهخدا

بجا

فرهنگ لغت هوشیار

بجا

فرهنگ فارسی معین

بجا

فرهنگ واژه مترادف متضاد

بها

(پسرانه)

درخشندگی، روشنی

فرهنگ نامهای ایرانی

بجای

(بِ)

بجا. درمحل. درمکان. به مکان:
ببالا و دیدار و فرهنگ و رای
زریر دلیر است گوئی بجای.
فردوسی.

لغت نامه دهخدا

آبجا

آبجامه، آوند آب

لغت نامه دهخدا

بجاد

(بِ)

مردی از بنی سعد بن بکر بن هوازن که در جنگ رسول با بنی هوازن دفاع کرد. (از امتاع الاسماع ص 413) ، باقی گذاردن. رها کردن: چگونگی آن و بدرگاه رسیدن را بجای ماندم که نخست فریضه بود راندن تاریخ مدت ملک امیر محمد. (تاریخ بیهقی)
ابن عثمان. یکی از بناکنندگان مسجد ضرار است. (از امتاع الاسماع ص 482)

لغت نامه دهخدا

بجار

(بِ)

پسوند مکانی مانند: اسطلخ بجار. نقره بجار. (یادداشت مؤلف)

لغت نامه دهخدا

بجال

(بَ)

مردی که او را تعظیم کنند یا مهتر بزرگ با عظمت و جمال. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء). مهتر بزرگ اندام و نیکوروی. بجیل. (مهذب الاسماء)

لغت نامه دهخدا

بجال

(بُ)

زغال. انگشت. اخگر کشته و اخگر افروخته. (برهان) (ناظم الاطباء) (انجمن آرا) (آنندراج). زغال که آتش کشته باشد. (فرهنگ نظام). زکال. ژکال. سگار. (شرفنامۀ منیری). اخگر. (فرهنگ جهانگیری)

لغت نامه دهخدا

بجان

(بَجْ جا)

محلی بین فارس و اصفهان و تلفظ جیم در زبان فارسیان بین جیم وشین بوده است. (از معجم البلدان). موضعی است میان فارس و اصفهان و عجم بشان میگویند. (مرآت البلدان)

لغت نامه دهخدا

بجاه

(بِ)

نام قبائلی از بنی حام که بین نیل ودریای احمر و قاهره و حدود سودان زندگی میکنند. (ازاعلام المنجد). و رجوع به بجه و بجاو و بجاوی شود

لغت نامه دهخدا

بجاء

(بَجْ جا)

گشاد. واسعه. (اقرب الموارد).

لغت نامه دهخدا

بلجا

ترکی بار بر (گویش گیلکی)

معنی بجا - جستجوی لغت در جدول جو

پیشنهاد واژه بر اساس جستجوی شما