معنی باو در لغت نامه دهخدا

باو پسر شاپور پسر کیوس در سنۀ 45 هجری قمری در یک قسمت از مازندران به سلطنت منتخب شد و اصل و سرسلسلۀ سلاطین مازندران که معروف به ملک الجبال بودند گردید. (از التدوین). نام پسر شاپور پسر قباد بوده و ملازمت درگاه خسرو پرویز را می کرده، شیرویه او را در بند کشید. و خانه او را به غارت داد. در زمان یزدگرد خلاص شد و به مازندران آمد و در آتشکدۀ کوسان به عبادت مشغول شد و در آنجا پادشاهی یافت. بعد ازوسرخاب و مهروان و شروین و قارن و رستم شهریاری یافتند و ایشان را آل باوند خوانند. (از آنندراج) (از انجمن آرای ناصری). باو پسر شاپور پسر کیوس پسر قباد پسر فیروز بود. (از حبیب السیر چ خیام ج 2 صص 417-441) : و پادشاه او را [کوه قارن را سپهبد شهریار کوه خوانند. و از روزگار مسلمانی باز، پادشاهی این ناحیت اندر فرزندان باو است. (از حدود العالم)، نام سرداری بوده است از سرداران فرخان بزرگ که در ده اویجان به دار زده شد، (از ترجمه مازندران و استرآباد رابینو ص 78)

معنی باو در فرهنگ گویش مازندرانی

باو از شاهزادگان اواخر حکومت ساسانی است که پس از فروپاشی

معنی باو - جستجوی لغت در جدول جو

باو

لغت نامه دهخدا

باو

فرهنگ گویش مازندرانی

باوان

(دخترانه)

بابان، خانه پدری (نگارش کردی: باوان)

فرهنگ نامهای ایرانی

باوشین

(دخترانه)

پنکه، بادبزن (نگارش کردی: باوهشن)

فرهنگ نامهای ایرانی

باوند

(دخترانه)

اصیل، خانوادهایی معروف از کردها که در شمال ایران حکومتی پایه نهادند (نگارش کردی: باوهند)

فرهنگ نامهای ایرانی

باور

(دخترانه و پسرانه)

مرز میان دو کشتزار (نگارش کردی: باوهر)، مجموعه اعتقادهایی که در یک جامعه مورد پذیرش قرار گرفته است، حالت یا عادتی که باعث اعتقاد یایقین انسان می شود

فرهنگ نامهای ایرانی

باوا

(پسرانه)

بابا (نگارش کردی: باوا)

فرهنگ نامهای ایرانی

باوین

(دخترانه)

صاحب، از قبایل پراکندهکرد (نگارش کردی: باون)

فرهنگ نامهای ایرانی

باوقار

متین، بردبار، باطمانینه، موقر

فرهنگ فارسی عمید

باورکردنی

لایق و درخور باور کردن

فرهنگ فارسی عمید

باور

یقین، اعتقاد، عقیده
باور داشتن: باور کردن، سخن کسی را راست و درست پنداشتن

فرهنگ فارسی عمید

باوی

رئیس، سر، (از فرهنگ شعوری ج 1 ورق 198)، اما این معنی جای دیگر دیده نشد

لغت نامه دهخدا

باوک

نام دهی است در یک فرسنگی ابرقوه. (از فارسنامۀ ناصری)

لغت نامه دهخدا

باول

(وَ)

نام موضعی است که آنجا جامۀ ابریشمی خوب بافند. (آنندراج). و رشیدی آن را با ضم واو ضبط کرده گوید نام شهر بابل است که در عراق عرب نمارده (نمرودها) ساخته بودند و اکنون خراب است. (از آنندراج) (از انجمن آرای ناصری) (از فرهنگ شعوری) :
هر خلعه کز او تن ولی یافت
خورشید نسیج باولی بافت.
خاقانی

لغت نامه دهخدا

باوه

(وَ / وِ)

رسیده. نو. (یادداشت مؤلف).
- نوباوه، تازه. نورسیده. میوه که تازه به دست آمده باشد. نخستین از میوه ها که به بازار آید

لغت نامه دهخدا

باوی

نام طائفه ای از الوار فارس است که در جانب ولایت کوه گیلویه نشسته اند و محل سکونت آنها را باشت نوشته اند، (از آنندراج) (از انجمن آرای ناصری)، شعبه ای از ایلات کوه گیلویه و از چند تیره مرکب است، (از جغرافیای سیاسی کیهان ص 88 و 91)، تیره های عمده آن عبارتند از علی شاهی، کشیی، سوسایی، برآفتابی قلعه ای که آنرا عمله نیز گویند، تیره هایی ازین ایل در خوزستان نیز سکونت دارند و به باویه نیز معروفند، رجوع به باویه و فارسنامۀ ناصری ذیل کوه گیلویه شود

لغت نامه دهخدا

باور

(وَ)

قبول. تصدیق سخن. (برهان قاطع). گمان میکنم از حرف ’ب’ و ’آور’ بمعنی یقین مرکب است. (یادداشت مؤلف). مخفف بآور است. (فرهنگ رشیدی). قبول داشتن. (غیاث اللغات). و کسانی که به ضم ’واو’ خوانند خطاست. (آنندراج). اصل این کلمه از ریشه ور بمعنی برگزیدن و برتری دادن و گرویدن است. (از فرهنگ ایران باستان پورداود ص 62). و بازشناختن و اعتقاد داشتن نیز معنی میدهد و کلمه واور پهلوی و باور پارسی از ریشه ’ور’ پهلوی اشتقاق یافته است. (از مزدیسنا و ادب پارسی دکتر معین ص 442). استوار. راست. یقین. (برهان قاطع).
- باور بودن، پذیرفته بودن. مورد قبول بودن. مورد اعتقاد بودن. استوار و یقین آمدن:
نگه کن که تا چون بود باورم
چو کردارهای تو یاد آورم.
فردوسی.
نشانی که بد داده مادر مرا
بدیدم نبد دیده باور مرا.
فردوسی.
اقوال مرا گر نبود باورت، این قول
اندر کتب من یک یک بشمر و بنگر.
ناصرخسرو.
پیکان تیر غمزۀ تو بر دل من است
گر نیست باورت ز من اکنون بیار دست.
کمال اسماعیل.
اقبال را بقا نبود دل بر او مبند
عمری که در غرور گذاری هبا بود
ور نیست باورت زمن این نکتۀ شریف
اقبال را چو قلب کنی لابقا بود.
دهلوی.
- باور داشتن، استوار داشتن. (برهان قاطع). اعتماد کردن به حرف کسی. (از فرهنگ شعوری ج 1 ورق 161). راست داشتن بر گفتار کسی. (فرهنگ اسدی). اعتبار کردن. (غیاث اللغات). و رجوع به باور داشتن در جای خود شود.
-

قبول. تصدیق سخن. (برهان قاطع). گمان میکنم از حرف ’بَ’ و ’آور’ بمعنی یقین مرکب است. (یادداشت مؤلف). مخفف بآور است. (فرهنگ رشیدی). قبول داشتن. (غیاث اللغات). و کسانی که به ضم ’واو’ خوانند خطاست. (آنندراج). اصل این کلمه از ریشه ور بمعنی برگزیدن و برتری دادن و گرویدن است. (از فرهنگ ایران باستان پورداود ص 62). و بازشناختن و اعتقاد داشتن نیز معنی میدهد و کلمه واور پهلوی و باور پارسی از ریشه ’ور’ پهلوی اشتقاق یافته است. (از مزدیسنا و ادب پارسی دکتر معین ص 442). استوار. راست. یقین. (برهان قاطع).
- باور بودن، پذیرفته بودن. مورد قبول بودن. مورد اعتقاد بودن. استوار و یقین آمدن:
نگه کن که تا چون بود باورم
چو کردارهای تو یاد آورم.
فردوسی.
نشانی که بد داده مادر مرا
بدیدم نبد دیده باور مرا.
فردوسی.
اقوال مرا گر نبود باورت، این قول
اندر کتب من یک یک بشمر و بنگر.
ناصرخسرو.
پیکان تیر غمزۀ تو بر دل من است
گر نیست باورت ز من اکنون بیار دست.
کمال اسماعیل.
اقبال را بقا نبود دل بر او مبند
عمری که در غرور گذاری هبا بود
ور نیست باورت زمن این نکتۀ شریف
اقبال را چو قلب کنی لابقا بود.
دهلوی.
- باور داشتن، استوار داشتن. (برهان قاطع). اعتماد کردن به حرف کسی. (از فرهنگ شعوری ج 1 ورق 161). راست داشتن بر گفتار کسی. (فرهنگ اسدی). اعتبار کردن. (غیاث اللغات). و رجوع به باور داشتن در جای خود شود.
-

لغت نامه دهخدا

باوی

نام دهستان مرکزی از شهرستان اهواز در مشرق کارون، حدود: از شمال به شوشتر و از خاور به رامهرمز، آبادیهای آن بیشتر از آب رودخانه استفاده می کنند، بلوک عمده آن، حمید، شاخه وبنه، زرکان، باوی بالا، باوی پایین، و جمعاً 157 قریه و قصبه و حدود 27 هزارتن جمعیت دارد، دههای عمده آن کوت عبداﷲ، ویس، ملاتانی است، (از فرهنگ جغرافیائی ایران ج 6)

لغت نامه دهخدا

باوو

(وُ وُ)

بازوی در. آن چوب که در بدان تکیه کند. قطعه چوب تراشیده که معمولاً برای چارچوب و تکیه گاه در بکار رود

لغت نامه دهخدا

باوا

دهی از دهستان گورگ سردشت بخش سردشت شهرستان مهاباد در 11هزاروپانصد گزی شمال خاوری سردشت و دارای 127 تن سکنه، (از فرهنگ جغرافیائی ایران ج 4)

لغت نامه دهخدا

باوج

(وَ)

دهی از دهستان ابوالفارس بخش رامهرمز شهرستان اهواز که در 35 هزارگزی جنوب خاوری رامهرمز واقع است و آب آن از رود خانه ابوالفارس تأمین میشود. ساکنان آن از طایفۀ بهمئی میباشند. (از فرهنگ جغرافیائی ایران ج 6)

لغت نامه دهخدا