معنی باثعه - جستجوی لغت در جدول جو

جمع بایع بمعنی فروشنده.
- باعهالعطر، بوی فروشان. (یادداشت مؤلف) : و باعهالعطر بالدیار المصر یعرفونه بکف النسر. (ابن البیطار). و باعهالعطر بالاندلس و بمصر ایضاً یعرفون ورقه (ورق اکلیل الجبل) . (ابن البیطار)

لغت نامه دهخدا

کاثعه

(ثِ عَ)

شفهٌکاثعهٌ، لب سرخ یا ستبر پر از خون و لثهٌ کاثعهٌ کذلک. و شفهٌ کاثعهٌ باثعهٌ، لب ستبر. (منتهی الارب)

لغت نامه دهخدا

باثقه

(ثِ قَ)

: بئر باثقه، چاه بسیارآب. (منتهی الارب)

لغت نامه دهخدا

بالعه

(لِ عَ)

ازقراء بلقاء است در سرزمین شام. گویند بلعام باعور در آنجا وارد شد. (از معجم البلدان) (مراصد الاطلاع)

لغت نامه دهخدا

باقعه

(قِ عَ)

تأنیث باقع. (از اقرب الموارد). رجوع به باقع شود.

لغت نامه دهخدا

باضعه

(ضِ عَ)

شکستگی سر که پوست و گوشت کفته باشد و خون نرود از وی. (منتهی الارب) (آنندراج). شکافی که گوشت را پاره کند ولی به استخوان نرسد و خون از آن نیاید، در صورت آمدن خون آنرا دامیه گویند: الشجه الباضعه، والشجهالدامیه. (از اقرب الموارد). شکستگی سر که گوشت بشکافد. (ذخیرۀ خوارزمشاهی). آن جراحت سر که گوشت بشکافد. (مهذب الاسماء)

لغت نامه دهخدا

باعثه

(عِ ثَ)

مؤنث باعث، رجوع به باعث شود: چه کلی داعیۀ همت و باعثۀ ضمیر بر آن مقصورست. (جهانگشای جوینی)

لغت نامه دهخدا

باثع

(ثِ)

اسم فاعل از بثع. رجوع به بثع و باثعه شود

لغت نامه دهخدا