معنی انجوغ در لغت نامه دهخدا

بر وزن و معنی انجوخ است که چین و شکن روی و اندام باشد. (برهان قاطع). چین و شکن اندام و رو. (آنندراج). چینی که بر رو افتد از پیری و خادمان را نیز این چین بر روی افتد. (فرهنگ خطی). شکنج اندام. (شرفنامۀ منیری). انجوخ. (ناظم الاطباء) (فرهنگ فارسی معین). انجغ. انجخ. شکنج. ترنجیدگی:، چو بر رویت از پیری افتاد انجوغ، نبینی دگر در دل خویش افروغ.، ابوشکور.، گردن رحم چون عضله ای است و انجوغ انجوغ است برهم نهاده. (ذخیرۀ خوارزمشاهی). این کرم کودکان را بیشتر افتد و در شکنها و انجوغ شرج بسیار افتد. (ذخیرۀ خوارزمشاهی). انشناج، بانجوغ شدن. تشنیج، بانجوغ کردن. (تاج المصادر بیهقی).

معنی انجوغ - جستجوی لغت در جدول جو

انجوغ

لغت نامه دهخدا

انجوغ

فرهنگ لغت هوشیار

انجوج

عود هندی، درختی با چوب قهوه ای رنگ که هنگام سوختن بوی خوش می پراکند و معمولاً در هند و هندوچین می روید، سندهان

فرهنگ فارسی عمید

انجوخ

چین و چروک پوست بدن یا چین خوردگی پوست چهره در اثر پیری، انجخ، نجوغ، برای مثال شدم پیر بدینسان و تو هم خود نه جوانی / مرا سینه پرانجوخ و تو چون سخت کمانی (رودکی - ۵۳۰)

فرهنگ فارسی عمید

نجوغ

چین و چروک پوست بدن یا چین خوردگی پوست چهره در اثر پیری، انجخ، انجوخ

فرهنگ فارسی عمید

انجوغیدگی

(اَ دَ / دِ)

ترنجیدگی. (یادداشت مؤلف)

لغت نامه دهخدا

انجوغیدن

(کَ / کِ تَ)

بر وزن و معنی انجوخیدن است که برهم کشیده شدن پوست رو و اندام باشد. (برهان قاطع) (ازهفت قلزم). انجوخیدن. (ناظم الاطباء) (آنندراج) (فرهنگ فارسی معین). نخص. (تاج المصادر بیهقی). چین خوردن. نورد پیدا کردن. (یادداشت مؤلف) : و بیغولۀ ران آماسیده بود و حوالی مقعد انجوغیده و فراز هم آمده بود. (ذخیرۀ خوارزمشاهی). و رجوع به انجوخیدن شود

لغت نامه دهخدا

انجوغ گرفتن

(مَ)

نشکنج گرفتن. (ناظم الاطباء). منقبض شدن. تشنج. (زمخشری، ازیادداشت مؤلف) : اقورار، تشنج، شنج، تخدید، انجوغ گرفتن. (تاج المصادر بیهقی). نخوص، انجوغ گرفتن پوست کسی از پیری. تخدد، انجوغ گرفتن. (از منتهی الارب).
- انجوغ گرفته، شنج. (زمخشری، از یادداشت مؤلف)

نشکنج گرفتن. (ناظم الاطباء). منقبض شدن. تشنج. (زمخشری، ازیادداشت مؤلف) : اقورار، تشنج، شنج، تخدید، انجوغ گرفتن. (تاج المصادر بیهقی). نخوص، انجوغ گرفتن پوست کسی از پیری. تخدد، انجوغ گرفتن. (از منتهی الارب).
- انجوغ گرفته، شَنِج. (زمخشری، از یادداشت مؤلف)

لغت نامه دهخدا

انجو

(اَ)

جزیره و آداک. (ناظم الاطباء). ابخوست. جزیره:
در شب هجران سرشک دیده ام دریا شده
همچو انجو جسم لاغر در میان آب ماند.
ابوالمعالی (از شعوری ج 1 ورق 126 الف).

لغت نامه دهخدا

انجوک

(اَ)

انجرک. مرزنجوش. (یادداشت مؤلف).

لغت نامه دهخدا

انجول

(اَ)

دهی است از بخش قاین شهرستان بیرجند با 140 تن سکنه. آب آن از قنات و محصول آن زعفران است. (از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 9)

لغت نامه دهخدا

انجوج

(اَ)

چوب عود باشد و بهترین وی آن است که در ته آب نشیند، گویند عود بیخ درختی است که آنرا میکنند و در زیر خاک دفن میکنند تا مدتی معین، بعد ازآن بر می آورند، پوسیدۀ آنرا میتراشند باقی عود خالص می ماند و بوی معطری دارد. بهترین آن مندلی باشد و آن جزیره ای است. (از برهان قاطع) (از هفت قلزم) (از آنندراج) (از انجمن آرا). عود. (فرهنگ فارسی معین) (مهذب الاسماء). چوب عود. (ناظم الاطباء). درخت عود. (از شعوری ج 1 ورق 101 ب). ج، اناجیج. (مهذب الاسماء)

لغت نامه دهخدا