معنی استواربند - جستجوی لغت در جدول جو

استواربند(اُ تُ بَ)

لغت نامه دهخدا

کسی که دستار به سر ببندد، آنکه عمامه بر سر می گذارد، عالم، فقیه، برای مثال خسرو دستاربندان آنکه دارد خسروی / بر خداوندان دستار از خداوند کلاه (سوزنی - ۳۴۲)

فرهنگ فارسی عمید

استوارخرد

(اُ تُ خِ رَ)

که عقل و رای رزین دارد. استواررأی. نضیح الرأی: حنیک، مرد استوارخرد بتجربه. حنک السن الرّجل، آزموده و استوارخرد گردانید مرد را تجربه ها. احناک سن کسی را، استوارخرد کردن تجربه ها و آزمونها او را. (منتهی الارب).
- استوارخرد گردانیدن، تحنیک. (تاج المصادر بیهقی) : عرک، استوارخرد گردانیدن زمانه کسی را. (منتهی الارب)

لغت نامه دهخدا

استارباد

(اِ)

استرآباد باشد وآن شهریست مشهور. (جهانگیری). شهریست در طبرستان مشهور به استرآباد. (برهان). گرگان کنونی:
تا طرب و مطرب است مشرق و با مغرب است
تا یمن و یثرب است آمل و استارباد
بنشین خورشیدوار، می خور جمشیدوار
فرخ و امیدوار چون پسر کیقباد.
منوچهری.
چو برخیزد ز خواب بامدادی
ز من خواهد حریر استاربادی.
(ویس و رامین)

لغت نامه دهخدا

دستاربند

(یَ اَ تَ / تِ)

کسی که دستاربندی به او متعلق باشد. (آنندراج). کسی که دستار می بندد و عمامه بر سر دارد. ج، دستاربندان. (ناظم الاطباء). معمم. که عمامه نهد. عمامه بسر: چون هیچ دستاربندرا لقب نبود ابوالقاسم عباد را که عالم شیعی بود صاحب کافی نوشتندی. (نقض الفضائح ص 46). در عجم دستاربندی به فضل وعدل از صاحب کافی بزرگتر نبوده است. (نقض الفضائح ص 211). هر دستاربندی بزرگوار دانشمندی. (جهانگشای جوینی) ، عالم. دانشمند. فقیه، صاحب مسند. و رجوع به دستاربندان شود

لغت نامه دهخدا

دستوربند

(رَ سَمْ بَ تَ / تِ)

متصدی و قاعده ایجاد. (آنندراج). ناظم. سامان ده:
امور ملک را دستوربندم
به تدبیر و برآیم از که کمتر.
سنجر کاشی

لغت نامه دهخدا