معنی استلقاء در لغت نامه دهخدا

ستان خفتن. (مجمل اللغه) (منتهی الارب). بپشت واخسپیدن. بپشت واخوابیدن. به ستان واخفتن. (تاج المصادر بیهقی) (زوزنی). بر پشت واخسپیدن. (غیاث). بر قفا خفتن. (منتهی الارب). ستان افتادن. بر پشت افتادن. طاق باز خوابیدن: استلقی علی ظهره و نیز سلقته فاستلقی، ستان بر زمین افکندم او را پس ستان افتاد. (منتهی الارب)، بر یک روش رفتن. (منتهی الارب)، روان شدن. (تاج المصادر بیهقی) (غیاث)، همیشگی کردن. (منتهی الارب)، همیشه بودن. (مجمل اللغه) (غیاث). اتصال. توالی. پیوستگی: از روی سلامت نیت و استقامت عزیمت و استمرارهواداری درین باب... (تاریخ بیهقی چ ادیب ص 316). و بر این قاعده درست و سنن استقامت استمرار و اطراد یافت. (کلیله و دمنه). بشرایط طاعت و استمرار بر قضیت عبودیت... قیام کرد. (ترجمه تاریخ یمینی ص 440).، - استمرار دادن، ادامه دادن.، - استمرار داشتن، باقی بودن. مستمر بودن.،، توانا گردیدن در برداشتن چیزی. (منتهی الارب)، محکم و استوار شدن. (منتهی الارب). قوی شدن. استواری و روا شدن کار. استوار شدن. (تاج المصادر بیهقی)، استمرت مریرته و مریره علیه، استحکم علیه و قویت شکیمته. (قطر المحیط) (منتهی الارب)

معنی استلقاء در فرهنگ فارسی معین

بر پشت خوابیدن، طاق باز خوابیدن

معنی استلقاء - جستجوی لغت در جدول جو

استلقاء

لغت نامه دهخدا

استلقاء

فرهنگ فارسی معین

استقاء

(مَ اَ)

آب برکشیدن. (زوزنی). آب کشیدن. آب در مشک کشیدن. (تاج المصادر بیهقی). برکشیدن آب از چاه.

لغت نامه دهخدا

استلقاح

(مُ دَ /دِ وَ)

هنگام گشن دادن رسیدن خرمابن را: استلقحت النخله، ای آن لها ان تلقح

لغت نامه دهخدا

استلاء

(مَ هََ نِهْ)

روغن کشیدن از مسکه. (منتهی الارب). مسکه را روغن کردن. (زوزنی).

لغت نامه دهخدا

استرقاء

(لَ کَ فُ)

افسون کردن خواستن. (زوزنی). افسون خواستن. (تاج المصادر بیهقی). رقیه خواستن. و منه: استرقیته فرقانی رقیه. (منتهی الارب). تعویذ طلبیدن

لغت نامه دهخدا

استبقاء

(گَ بَ)

باقی گذاشتن. (زوزنی) (غیاث). باقی داشتن. (غیاث). زنده بگذاشتن. (تاج المصادر بیهقی) : استبقاه، زنده و باقی گذاشت او را. (از منتهی الارب). لااعلمن ّ امراء منکم کسر سیفه و استبقی نفسه. (تاریخ بیهقی چ ادیب ص 187).
بهر استبقای روحی جسد
آفتاب از برف یکدم درکشد.
مولوی.
بهر استبقای حیوان چند روز
نام آن کردنداین گیجان رموز.
مولوی.
، گرد برانگیختن. (تاج المصادر بیهقی) ، استثارۀ قی، با پر بردن داروئی به گلو قی کردن را

لغت نامه دهخدا

استسقاء

(لُ)

آب خواستن. (زوزنی) (تاج المصادر بیهقی) (مجمل اللغه). طلب آب کردن:
به پیش فیض تو زآن آمدم به استسقاء
که وارهانی از این خشکسال تیمارم.
خاقانی.
مگر که جانم از این خشکسال صرف زمان
گریخت در کنف او بوجه استسقا.
خاقانی.
، چشم برداشتن تا در چیزی نگرد. (منتهی الارب) ، پیش چشم کردن ستور و مال کسی را، چیز شریف و کامل خواستن. (منتهی الارب) ، دیدن، نیک نگریستن. چیزی را نیکو مشاهده کردن، استشراف حق کسی، ستم کردن بر وی. (منتهی الارب)

لغت نامه دهخدا

استلغاء

(مَ زَ / زِ)

سخن گوش کردن. استماع، سیاهی گرفتن از دوات. (منتهی الارب)

لغت نامه دهخدا

استلباء

(مُ بَ)

فله مکیدن بچه از (مادر) خود. (منتهی الارب). مکیدن بره فلۀ میش را: استلباء الجدی الشاه، رضع لباءها. (اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا

استنقاء

(مَ)

بیرون کردن مغز از استخوان. جدا کردن هسته. پوست باز کردن: قال بعضهم هو (ای علس) حبه سوداء تؤکل فی الجدب و قیل هو مثل البرّ الا انه عسرالاستنقاء. (مجمع البحرین: علس). قیل هو (ای علس) طعام اهل صنعاء، قال ابوحنیفه رحمه اﷲ تعالی غیر انه عسیرالاستنقاء. (تاج العروس: علس)

لغت نامه دهخدا

استحفاء

خبر پرسیدن، سوال از کسی کردن

معنی استلقاء - جستجوی لغت در جدول جو

پیشنهاد واژه بر اساس جستجوی شما