معنی ارض در فرهنگ فارسی عمید

زمین، سطحی که در زیر پا قرار دارد مثلاً چادرش روی زمین کشیده می شد، ارض اقدس: کنایه از شهر مشهد. به مناسبت وجود آرامگاه علی بن موسی الرضا، ارض موعود: کنایه از سرزمین کنعان، فلسطین. به مناسبت اینکه حضرت موسی به بنی اسرائیل وعدۀ بازگشت به آنجا را داده بود

معنی ارض در لغت نامه دهخدا

خوره. واحد آن: ارضه. (مهذب الاسماء). موریانه. ریونجه

معنی ارض در لغت نامه دهخدا

زمین. (منتهی الأرب). زمی. غبرا. ام ّآدم. ام صبّار. ام عبید. ام کفاه. ابن حلاوه، آهسته و گران گردیدن. (منتهی الأرب)، سخت دویدن. (منتهی الأرب)، سطبر گردیدن ماست. ستبر شدن شیر. (زوزنی) (تاج المصادر بیهقی). غلیظ شدن شیر و مثل آن، بریده شدن شیر. (منتهی الأرب)، روان کردن خوی. (منتهی الأرب)

معنی ارض در لغت نامه دهخدا

نشسته که از جای نجنبد. (منتهی الأرب)

معنی ارض در لغت نامه دهخدا

گیاهناک شدن زمین.

معنی ارض در فرهنگ واژه مترادف متضاد

بر، خاک، زمین، سرزمین، قلمرو، کشور، ملک، ناحیه، متضاد: بحر، سما

معنی ارض - جستجوی لغت در جدول جو

Q: معنی ارض در لغت نامه دهخدا

گیاهناک شدن زمین.

ارض

فرهنگ فارسی عمید

ارض(اَ رَ)

لغت نامه دهخدا

ارض(اَ)

لغت نامه دهخدا

ارض(اَ رَض ض)

لغت نامه دهخدا

ارض(کَ)

لغت نامه دهخدا

ارض

فرهنگ فارسی معین

ارض

فرهنگ واژه مترادف متضاد

ارم

(دخترانه و پسرانه)

نام پسر سام بن نوح، پدر عاد، باغ یا شهری که شداد پسر عاد بنا کرد، نام دختر گودرز و همسر رستم پهلوان شاهنامه (شهربانو ارم)

فرهنگ نامهای ایرانی

ارضا

راضی کردن، خشنود کردن، برآورده کردن

فرهنگ فارسی عمید

ارضه

موریانه، نوعی حشره با آرواره های قوی که به صورت اجتماعی زندگی کرده و از چوب تغذیه می کند
چوب خوٰارک، تافشک، رشمیز، رونجو، ریونجو، لبنگ، دیوک

فرهنگ فارسی عمید

ارضی

(اَ ضا)

نعت تفضیلی از رضی و رضوان. خشنودتر. راضی تر، بازداشته شدن شتر. (منتهی الأرب)

لغت نامه دهخدا

حارض

(رِ)

نعت فاعلی از حرض و حروض و حراضه. تباه، مرد بیمار برجامانده مشرف بر مرگ، مرد گداخته جسم، آنکه اندوه و بیماری وی دراز باشد، آنکه ناکس و فرومایه باشد

لغت نامه دهخدا

بارض

(رِ)

اول گیاه که روید و هنوز شناخته نشود که از کدام جنس است. (منتهی الارب) (آنندراج). اول نبات که پدید آید. (مهذب الاسماء). اول روییدگی گیاه. (از اقرب الموارد). اول روییدگی گیاه که هنوز شناخته نشود ازکدام جنس است. (ناظم الاطباء). گیاهی که اول از زمین بدر آید. گیاه نوبار.

لغت نامه دهخدا

ارضه

(اُ ضَ)

گیاه بسیار. ارضه، از جای خویش حرکت نکردن و لازم گرفتن آن و ستهیدن در آن: ارط فی مقعده. (منتهی الأرب) ، بانگ کردن. (تاج المصادر بیهقی)

لغت نامه دهخدا

ارضه

(اِ رَ ضَ)

گیاه بسیار. گیاه فراوان

لغت نامه دهخدا

ارضی

(اَ)

منسوب به ارض. زمینی. خاکی. بری.
- آفات ارضی، مقابل سماوی.
- شکل ارضی، مکعب، پسر سست و نرم اعضا زادن. (منتهی الأرب)

لغت نامه دهخدا

ارضه

(اَ رَ ضَ)

موریانه. (منتهی الأرب). خوره. خره. ریونجه. دیوچه. (منتهی الأرب) (مجمل اللغه). دیوک. تافشک. گهن. زنو. رونجو. اورنگ. لبنگ. چوبخوار. چوبخوارک. چوبخواره. (ذخیرۀ خوارزمشاهی). رشمیز. کرمها باشند بصورت مور که چوب را میخورند و بهندی دیمک گویند. (غیاث از کنز). کرمک چوبخوار که آن را دیوچه گویند. کرمی که جهازهارا و کشتیها را فروخورد و دیوچه و مورچه که کتاب و پشمینه و نمد را بخورد. (آنندراج). آنرا بزبان گیل بیت گویند. (کنزاللغات).
- امثال:
هو آکل من ارضه، او خورنده تر است از دیوچه.
هو اصنع من ارضه، او صانعتر است از دیوچه.
رجوع به موریانه شود.

موریانه. (منتهی الأرب). خوره. خره. ریونجه. دیوچه. (منتهی الأرب) (مجمل اللغه). دیوک. تافشک. گهن. زنو. رونجو. اورنگ. لبنگ. چوبخوار. چوبخوارک. چوبخواره. (ذخیرۀ خوارزمشاهی). رشمیز. کرمها باشند بصورت مور که چوب را میخورند و بهندی دیمک گویند. (غیاث از کنز). کرمک چوبخوار که آن را دیوچه گویند. کرمی که جهازهارا و کشتیها را فروخورد و دیوچه و مورچه که کتاب و پشمینه و نمد را بخورد. (آنندراج). آنرا بزبان گیل بیت گویند. (کنزاللغات).
- امثال:
هو آکَل ُ من ارضه، او خورنده تر است از دیوچه.
هو اصنع من ارضه، او صانعتر است از دیوچه.
رجوع به موریانه شود.

لغت نامه دهخدا