معنی گیگاسر - جستجوی لغت در جدول جو

گیگاسر(پُ سَ)

لغت نامه دهخدا

گیلار

(دخترانه)

نوعی مرغابی با منقار کوچک که در آبهای شیرین زندگی می کند

فرهنگ نامهای ایرانی

بیگار

بیگاری، کار بی مزد کردن

فرهنگ فارسی عمید

گوگار

سرگین گردان، حشره ای سیاه و پردار، بزرگ تر از سوسک های خانگی که در بیابان های گرم پیدا می شود و بیشتر روی سرگین حیوانات می نشیند و آنرا با چرخاندن حمل میکند، سرگین غلتان، سرگین گردانک، خروک، خبزدو، خبزدوک، خزدوک، کوزدوک، چلاک، چلانک، کستل، گوگال، تسینه گوگال، گوگردانک، بالش مار، کوز، جعل، قرنبا

سِرگین گَردان، حشره ای سیاه و پِردار، بزرگ تر از سوسک های خانگی که در بیابان های گرم پیدا می شود و بیشتر روی سرگین حیوانات می نشیند و آنرا با چرخاندن حمل میکند، سِرگین غَلتان، سِرگین گَردانَک، خَروَک، خَبَزدو، خَبَزدوک، خَزدوک، کَوَزدوک، چَلاک، چَلانَک، کَستَل، گوگال، تسینه گوگال، گوگَردانَک، بالش مار، کَوَز، جُعَل، قُرُنبا

فرهنگ فارسی عمید

سیاسر

سیاه سر، آنکه یا آنچه سرش سیاه باشد، کنایه از زن بیچاره و بینوا، کنایه از قلمی که سرش را در مرکب زده باشند

فرهنگ فارسی عمید

گنگار

ماری که تازه پوست انداخته باشد

فرهنگ فارسی عمید

گیتار

ساز زهی زخمه ای با پشت و روی هموار، دسته ای پهن که به گوشی های کوک ختم می شود و شش سیم که به وسیلۀ زخمه یا انگشت نواخته می شوند

فرهنگ فارسی عمید

گرگسار

گرگ مانند مانند گرگ، برای مثال ز گرگ آن چنان کم گریزد گله / کز آن گرگساران سگ مشغله (نظامی۶ - ۵۸)

فرهنگ فارسی عمید

تیاسر

به سمت چپ گردیدن، به طرف چپ مایل شدن، انحراف به چپ

فرهنگ فارسی عمید

سیگار

استوانۀ کاغذی کوچک محتوی توتون برای کشیدن و دود کردن

فرهنگ فارسی عمید

گیلاس

میوه ای گرد و کوچک، شیرین و سفید یا سرخ که هسته ای کوچک دارد، درخت این میوه که بلند و دارای برگ های دندانه دار و گل های سفید است
ظرف بلوری پایه دار برای نوشیدن انواع نوشابه

فرهنگ فارسی عمید

گیاچر

حیوان علف خوار که چرا بکند

فرهنگ فارسی عمید

دیگاسر

(سَ)

ده کوچکی است از بلوک فاراب دهستان عمارلو بخش رودبار شهرستان رشت با 150 تن سکنه. (از فرهنگ جغرافیائی ایران ج 2)

لغت نامه دهخدا

کیگاور

(کِ بَ)

دهی از بخش شهریار است که در شهرستان تهران واقع است و 510 تن سکنه دارد. (از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 1)

لغت نامه دهخدا

لیلاسر

(لَ)

نام موضعی به شاهکوه و ساور مازندران. (سفرنامۀ رابینو بخش انگلیسی ص 126)

لغت نامه دهخدا

گرگسار

(گُ)

نام پهلوانی ترکستانی بتقلید صاحبان فرهنگ و برهان در کاف عربی مرقوم شده و به تحقیق کاف عجمی است. (آنندراج). نام سپاه سالار ارجاسب که اسفندیار او را به کمند گرفت:
یکی ترک بد نام او گرگسار
ز لشکر بیامد بر شهریار.
فردوسی.
یکی ترک بد نام او گرگسار
گذشته برو بر بسی روزگار.
فردوسی.
رجوع شود به مزدیسنا تألیف دکتر معین ص 349 و 362 و یشتها تألیف پورداود جلد 2 ص 278

لغت نامه دهخدا

گرگسار

(گُ)

گرگ مانند. (آنندراج) :
ز گرگ آنچنان کم گریزد گله
کز آن گرگ ساران سگ مشغله.
نظامی

لغت نامه دهخدا

زیباسر

(سَ)

در بیت زیر از فردوسی ظاهراً بمعنی نیک اندیشه و خوش فکر و یا سردار و سالار نیک و رئیس زیبنده و لایق و درخور آمده است:
گنه کار بی بر تویی در جهان
نه شاهی نه زیباسری از مهان.
فردوسی

لغت نامه دهخدا

میگسار

(دِ رَ نُ / نِ / نَ نُ)

شرابخوار. (ناظم الاطباء). شراب آلوده یعنی مست مدام. (از شعوری ج 2 ورق 349). شرابخوار چه گساردن به معنی خوردن شراب باشد لاغیر. (برهان) (آنندراج). باده خوار. می خوار. می خواره. که شراب نوشد. (یادداشت مؤلف) :
که ایشان همه میگسارند و مست
شب و روز باشند با می به دست.
فردوسی.
نخواهم جز از نامۀ هفت خوان
بر این میگساران تو لختی بخوان.
فردوسی.
تو ای میگسار از می زابلی
بپیمای تا سر یکی بلبلی.
فردوسی.
فرخنده باد عیدش و تا جاودان مباد
بی جام می به مجلس او میگسار او.
فرخی.
می و نقل و سماع و یاری چند
میگساری وغمگساری چند.
نظامی.
از آن ساعت که جام می به دست او مشرف شد
زمانه ساغر شادی بیاد میگساران زد.
حافظ.
زهره ساز خوش نمی سازد مگر عودش بسوخت.
کس ندارد ذوق مستی میگساران را چه شد.
حافظ.
، ساقی. (یادداشت مؤلف). ساقیه:
چو خوان و می آراستی میگسار
فرستاده را خواستی شهریار.
فردوسی.
بیاورد جامی دگر میگسار
چو از خوب رخ بستد آن شهریار.
فردوسی.
همان جام را کودک میگسار
بیاورد پربادۀ شاهوار.
فردوسی.
می گسار آن کس کز ایشان دوست تر
می ز دست دوست خوشتر بی گمان.
فرخی.
ای پسر میگسار نوش لب و نوش گوی
فتنه به چشم و به خشم فتنه به روی و به موی.
منوچهری.
بابل کنی به راتبۀ مطربان خویش
خلخ کنی وثاق غلامان میگسار.
منوچهری.
که گر رای می داری و میگسار
همت می بود هم بت مشکسار.
اسدی (گرشاسب نامه ص 19).
چو از می گران شد سر باده خوار
سته گشت رامشگر و میگسار.
اسدی (گرشاسب نامه ص 204).
همه بودشان رامش و میگسار
می ونقل و بازی و بوس و کنار.
اسدی (گرشاسب نامه ص 167).
ز می گساری مه پیکری که گوئی هست
بدیعصورت آن می گسار از آتش و آب.
مسعودسعد.
می خورد باید وز لب می گسار نقل
زیرا که نقل به ز لب می گسار نیست.
مسعودسعد.
ای دل بشارتی دهمت محتسب نماند
وز می جهان پر است و بت میگسار هم.
حافظ.
طامات و شطح در ره آهنگ چنگ نه
تسبیح و طیلسان به می و میگسار بخش.
حافظ

شرابخوار. (ناظم الاطباء). شراب آلوده یعنی مست مدام. (از شعوری ج 2 ورق 349). شرابخوار چه گساردن به معنی خوردن شراب باشد لاغیر. (برهان) (آنندراج). باده خوار. می خوار. می خواره. که شراب نوشد. (یادداشت مؤلف) :
که ایشان همه میگسارند و مست
شب و روز باشند با می به دست.
فردوسی.
نخواهم جز از نامۀ هفت خوان
بر این میگساران تو لختی بخوان.
فردوسی.
تو ای میگسار از می زابلی
بپیمای تا سر یکی بلبلی.
فردوسی.
فرخنده باد عیدش و تا جاودان مباد
بی جام می به مجلس او میگسار او.
فرخی.
می و نقل و سماع و یاری چند
میگساری وغمگساری چند.
نظامی.
از آن ساعت که جام می به دست او مشرف شد
زمانه ساغر شادی بیاد میگساران زد.
حافظ.
زهره ساز خوش نمی سازد مگر عودش بسوخت.
کس ندارد ذوق مستی میگساران را چه شد.
حافظ.
، ساقی. (یادداشت مؤلف). ساقیه:
چو خوان و می آراستی میگسار
فرستاده را خواستی شهریار.
فردوسی.
بیاورد جامی دگر میگسار
چو از خوب رخ بستد آن شهریار.
فردوسی.
همان جام را کودک میگسار
بیاورد پربادۀ شاهوار.
فردوسی.
می گسار آن کس کز ایشان دوست تر
می ز دست دوست خوشتر بی گمان.
فرخی.
ای پسر میگسار نوش لب و نوش گوی
فتنه به چشم و به خشم فتنه به روی و به موی.
منوچهری.
بابل کنی به راتبۀ مطربان خویش
خلخ کنی وثاق غلامان میگسار.
منوچهری.
که گر رای می داری و میگسار
همت می بود هم بت مشکسار.
اسدی (گرشاسب نامه ص 19).
چو از می گران شد سر باده خوار
سته گشت رامشگر و میگسار.
اسدی (گرشاسب نامه ص 204).
همه بودشان رامش و میگسار
می ونقل و بازی و بوس و کنار.
اسدی (گرشاسب نامه ص 167).
ز می گساری مه پیکری که گوئی هست
بدیعصورت آن می گسار از آتش و آب.
مسعودسعد.
می خورد باید وز لب می گسار نقل
زیرا که نقل به ز لب می گسار نیست.
مسعودسعد.
ای دل بشارتی دهمت محتسب نماند
وز می جهان پر است و بت میگسار هم.
حافظ.
طامات و شطح در ره آهنگ چنگ نِه
تسبیح و طیلسان به می و میگسار بخش.
حافظ

لغت نامه دهخدا