معنی گمشده در لغت نامه دهخدا

مفقود. فقید. یاوه. یافه. هرزه. خله. گم گشته. (یادداشت مؤلف). ضالَّه. (دهار) (منتهی الارب). ضال َّ. (ترجمان القرآن) :، ای گمشده و خیره و سرگشته کسایی، گواژه زده بر تو امل ریمن و محتال.، کسایی.، هر سر که کند قصد که تا سر بکشد زو، سر گمشده بیند چو کشد دست به سر بر.، سنایی.، تو عمر گمشدۀ من به بوسه باز آور، که بخت گمشدۀ من زمانه بازآورد.، خاقانی.، دل گمشده ام کجا ندانم، جای دل گمشده تو دانی.، خاقانی.، گم شد آن گنج جوانی که بسی کم کم داشت، از پی گمشده تاوان به خراسان یابم.، خاقانی (دیوان ص 296).، ای گمشده آهوی ختایی، هم ز آبخور ختات جویم.، خاقانی.، چون گمشده دید هم ترازو، گه دست گزید و گاه بازو.، نظامی.، من گمشده ام مرا مجوئید، با گمشدگان سخن مگوئید.، نظامی.، بخشایش الهی گمشده ای را در مناهی چراغ توفیق فرا راه داشت. (گلستان سعدی).، - گمشده بخت، بدبخت. بی بخت:، ایاگمشده بخت و بیچارگان، همه زار و غمخوار و آوارگان.، فردوسی.، ز گرگین سخن رفت با شهریار، از آن گمشده بخت بدروزگار.، فردوسی.، که ای گمشده بخت از آزادگان، که گم باد گودرز گشوادگان.، فردوسی.، - گمشدۀ لب دریا، کنایه از کسی که شناوری و آب ورزی نداند و در آب غرق شود. (برهان) :، گوهری کز صدف کون و مکان بیرون است، طلب از گمشدگان لب دریا میکرد.، حافظ.، - گمشده نام، بی نام. کسی که نام او محو شده و از بین رفته است:، یکی گمشده نام فرشیدورد، چه در بزمگاه و چه اندر نبرد.، فردوسی