معنی کینه در فرهنگ فارسی عمید

دشمنی، عداوت، بغض، انتقام، جنگ، کینه به دل گرفتن: احساس دشمنی پیدا کردن، کینه خواستن: انتقام گرفتن، کینه جستن: انتقام گرفتن، کینه خواستن، کینه توختن: انتقام گرفتن، کینه خواستن، کینه داشتن: دشمنی داشتن، کینه ساختن: جنگیدن، کینۀ شتری: کنایه از کینۀ شدید و ماندگار، کینه کشیدن: انتقام گرفتن، جنگیدن، کینه ورزیدن: دشمنی ورزیدن، انتقام جستن

معنی کینه در لغت نامه دهخدا

سختی خواری. (منتهی الارب). شدت خوارکننده. (از اقرب الموارد). سختی وشدت. خواری و مذلت. (ناظم الاطباء)، بدحالی، و گویند: بات فلان بکینه سوء، ای بحاله سوء. (منتهی الارب)، حالت. یقال: بات فلان بکینهسو، ای بحاله سوء. (اقرب الموارد) (ناظم الاطباء)

معنی کینه در لغت نامه دهخدا

به معنی بیمهری و عداوت و آزار کسی را در دل پوشیده داشتن باشد. (برهان). بغض و عداوت. کین. (آنندراج). دشمنی و عداوت و بدخواهی و آزار کسی در دل پنهان داشتن. (ناظم الاطباء). کین. دشمنی نهفته در دل. خصومت پنهانی و عداوت که از سوء رفتار یا گفتار کسی در دل گیرند. بغض. بغضاء. حقد. غل. حَنَق. ضِغْن. ضَغینه. ذَحل. اِحْنه. (از یادداشت به خط مرحوم دهخدا) :، زبانی سخنگوی و دستی گشاده، دلی هَمْش کینه هَمَش مهربانی.، دقیقی.، بِنِه کینه و دورباش از هوا، مبادا هوا بر تو فرمانروا.، فردوسی.، به یزدان که از تو مرا کینه نیست، به دل نیز آن کینه دیرینه نیست.، فردوسی.، میاز ایچ با آز و با کینه دست، به منزل مکن جایگاه نشست.، فردوسی.، بدو گفت شاپور کز بوستان، نروید همی کینۀ دوستان.، فردوسی.، از پدر چون از پدندر دشمنی بیند همی، مادر از کینه بر او مانند مادندر شود.، لبیبی.، رزبان آمد با حمیت و با کینه، خونشان افکند اندر خم سنگینه.، منوچهری.، گر هیچ سخن گویم با تو ز شکر خوشتر، صد کینه به دل گیری صد اشک فروباری.، منوچهری.، برادر با برادر کینه ور بود، ز کینه دوست از دشمن بتر بود.، (ویس و رامین).، هرکه یک روز جست کینۀ او.، قطران.، زبهر این زن بدخوی بدمهر، چه باید بود با یاران به کینه ؟، ناصرخسرو.، گر خویشتن کشی ز جهان ورنی، بر تو به کینه او بکشد خنجر.، ناصرخسرو.، پر از خنده روی و لب و دل ز کینه، بر ایشان پر از خشم و انکار دارد.، ناصرخسرو.، در دلْش چو نار شعله زد کینه، بر تنْش چو مار کینه زد اعضا.، مسعودسعد.، این دارابن دارا با وزیر پدرش ’رشتن’ کین ور بود... وزیر همزاد او را زهر داد... و دارا از آن حال خبر یافت و آن کینه در دل گرفت. (فارسنامۀ ابن البلخی ص 55).، هست مهر زمانه باکینه، سیر دارد میان لوزینه.، سنائی.، در دل اهل خرد ز صاحب عادل، تخم عداوت مباد کشته و کینه.، سوزنی.، آب زدند آسیای کام ز کینه، کینه چه دارند کآسیا به کفاف است.، خاقانی.، گرچه از روزگار زاده ست او، روزگارش به کینه می شکند.، خاقانی.، مکن خراب سینه ام که من نه مرد کینه ام، ز مهر تو بری نه ام به جان کشم جفای تو.، خاقانی.، مبارک آمد روز و مساعد آمد یار، سلاح کینه بیفگند چرخ کینه گزار.، ؟ (از سندبادنامه).، کارگاه خشم گشت و کین وری، کینه دان اصل ضلال و کافری.، مولوی.، اصل کینه دوزخ است و کین تو، جزو آن کل است و خصم دین تو.، مولوی.، تو هم جنگ را باش چون کینه خواست، که با کینه ور مهربانی خطاست.، سعدی.، - کینه از دل شستن، دشمنی و عداوت از دل بیرون کردن:، سر نامه کرد آفرین از نخست، بر آن کس که اوکینه از دل بشست.، فردوسی.، - کینۀ شتری، کینۀ سخت. (امثال و حکم ص 1261). کینۀ پیوسته و دایم که زایل نشود. (از یادداشت به خط مرحوم دهخدا).، - کینه کردن، دشمنی کردن. بیمهری کردن:، جور با عاشق دیرینه نمی باید کرد، گر محبت نکنی کینه نمی باید کرد.، میرزا معصوم تبریزی (از آنندراج).، - امثال:، کینۀ شکم تا چهل سال است، نظیر: داغ شکم از داغ عزیزان بدتر است. (امثال و حکم ص 1261).،، قصاص و انتقام. (آنندراج). رجوع به کین شود.، - کینه بازآوردن، انتقام گرفتن. (از یادداشت به خط مرحوم دهخدا) : پس آواز داد به بانگ بلند که ای نصر سیار چگونه دیدی این کینه بازآوردن ؟ (بلعمی، از یادداشت ایضاً).، - کینه بازخواستن، انتقام کشیدن. (از یادداشت به خط مرحوم دهخدا). انتقام جویی کردن:، کیان زاده گفت ای جهاندار شاه، برو کینۀ باب من بازخواه.، دقیقی.، وگر جنگ را یار داری کسی، همان گنج و دینار داری بسی، بر این کوش و این کینه ها بازخواه، بود خواسته، تنگ ناید سپاه.، فردوسی (از یادداشت به خط مرحوم دهخدا).، در آن سال که امیر مودود به دینور رسید و کینۀ سلطان شهید بازخواست و به غزنین رفت و به تخت ملک نشست. (تاریخ بیهقی)، نفرت. تنفر. (فرهنگ فارسی معین)، جنگ. حرب. (از یادداشت به خط مرحوم دهخدا) :، که دارد گه کینه پایاب او، ندیدی بروهای پُرتاب او؟، فردوسی.، به تنها نشد بر برش جنگجوی، سپردیم میدان کینه بدوی.، فردوسی.، همه کینه را چشم روشن کنید، نهالی ز خفتان و جوشن کنید.، فردوسی.، از بیم خویش تیره شود بر سپهر تیر، گر روز کینه دست بردسوی آسمان.، فرخی.، بداندیش او کشته در جنگ او، چو در کینۀ اردشیر اردوان.، فرخی

معنی کینه در فرهنگ لغت هوشیار

بغض، کین، دشمنی، عداوت، بدخواهی و آزار کسی در دل پنهان داشتن

معنی کینه در فرهنگ واژه مترادف متضاد

بغض، پدرکشتگی، تنفر، حقد، دشمنی، عداوت، عناد، غرض، کین، نفرت، متضاد: محبت، مهر

معنی کینه در فرهنگ گویش مازندرانی

چوبی که روی دستگاه گاو آهن سوار کنند، ته هر چیز، قنداق تفنگ

معنی کینه - جستجوی لغت در جدول جو

کینه

فرهنگ فارسی عمید

کینه

لغت نامه دهخدا

کینه

لغت نامه دهخدا

کینه

فرهنگ لغت هوشیار

کینه

فرهنگ فارسی معین

کینه

فرهنگ واژه فارسی سره

کینه

فرهنگ واژه مترادف متضاد

کینه

فرهنگ گویش مازندرانی

سکینه

(دخترانه)

آرامش، آهستگی، نام دختر امام حسین (ع)

فرهنگ نامهای ایرانی

دینه

(دخترانه)

انتقام یافته، نام دختر یعقوب (ع) و خواهر یوسف (ع)

فرهنگ نامهای ایرانی

شکینه

خم بزرگی که در آن غله می ریزند

فرهنگ فارسی عمید

مکینه

آلت مکیدن

فرهنگ فارسی عمید

سکینه

وقار، طمانینه، مهابت، آرامش، آهستگی

فرهنگ فارسی عمید

سکینه

(سُ کَ نَ)

بنت الحسین بن علی بن ابیطالب علیهم السلام. اسم آن مخدره آمنه و آمینه و امامه و امیه دانسته شده و لقب وی سکینه میباشد و از طرف مادرش رباب بدان ملقب بوده است. سکینه ازپردگیان خانوادۀ رسالت و نسوان بزرگ اسلام و از اخلاق فاضله و آداب مرضیه و صفات حمیده و از وفور عقل و دانش و جود و کرم و بخشش در مقامی بس بلند و در فنون فصاحت و بلاغت و سخن سنجی از اساتید وقت و سیدۀ زنان عصر خود و اجمل و اکمل ایشان بود و آستان قوی البنیانش مرجع ادبا و فضلا و شعرا و ارباب کمال بود و شعرا و مشاهیر اهل سخن اشعار و نتایج طبع خود را از نظر آن خاتون میگذرانده و شعرا به صله های فراوان نایل میگردیدند و در داوران به نظر داوری وی تسلیم و متقاعد میگشتند و در وصف دو مخدره سکینه و رباب گفته شده:
کأن اللیل موصول بلیل
اذا زارت سکینه و الرباب.
وفات حضرت سکینه علیهاالسلام بنوشتۀ ابن خلکان روز پنجشنبه 5 ربیع الاول سال 117 هجری قمری در مدینۀ منوره وقوع یافته. وی درسال 116 در مکه بوده است. (از ریحانه الادب ج 2 صص 208- 210). و رجوع به اعلام النساء ج 2 از صص 202- 224 شود

لغت نامه دهخدا

مکینه

(مَ نَ)

ماشین. ماکینه. رجوع به ماشین شود

لغت نامه دهخدا

مکینه

(مَ نَ)

نرمی و آهستگی. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا

شکینه

(شَ نَ / نِ)

آوند دراز. (ناظم الاطباء). ظرف دراز. (برهان) (آنندراج). ظرف دراز و خمی که درآن غله کنند. (برهان) (از گنجینۀ گنجوی). در بیت ذیل از نظامی ظاهراً معنی مطلق ظرف دارد:
به خوان کسان برمخور نان خویش
شکینه بنه بر سر خوان خویش.
، خمی که در آن غله کنند. (ناظم الاطباء) (از برهان) (آنندراج) (از فرهنگ جهانگیری). خنبه. (صحاح الفرس) ، مهمیز، چاردوال. (ناظم الاطباء)

لغت نامه دهخدا

مکینه

(مَ نَ / نِ)

آلت مکیدن. فرهنگستان ایران این کلمه را معادل محجمه پذیرفته است. و رجوع به واژه های نو فرهنگستان ایران ص 162 شود

لغت نامه دهخدا

آینه

آیینه یا آینه آسمان. آیینه آسمان . یا آینه بخت. آیینه بخت یا آینه پیل. آیینه پیل. آیینه پیل یا آینه چرخ. آیینه چرخ یا آینه چینی. آیینه چینی یا آینه خاوری. آیینه خاوری یا آینه دق. آیینه دق یا آینه رومی. آیینه رومی یا آینه زانو. آیینه زانو یا آینه سوزان. آیینه سوزان یاآینه گردان. آیینه ه گردان یا آینه گیتی نما (ی)، جام شراب

فرهنگ لغت هوشیار

بینه

دلیل و حجت

فرهنگ لغت هوشیار

زینه

پله و پایه و پلکان و نردبان

فرهنگ لغت هوشیار

تینه

آب دهان، تازه و تر

فرهنگ لغت هوشیار

چینه

دانه ای که مرغ از زمین برچیند و بخورد، هر طبقه از دیوار گلی، دیوار گلی، قسمتی از ساختمان پوسته جامد کره زمین که دارای ساختمان مشابه از لحاظ مواد ترکیبی است و آثار و بقایای فسیل شناسی آن مربوط بیک زمانست طبقه زمین

فرهنگ لغت هوشیار