به معنی بیمهری و عداوت و آزار کسی را در دل پوشیده داشتن باشد. (برهان). بغض و عداوت. کین. (آنندراج). دشمنی و عداوت و بدخواهی و آزار کسی در دل پنهان داشتن. (ناظم الاطباء). کین. دشمنی نهفته در دل. خصومت پنهانی و عداوت که از سوء رفتار یا گفتار کسی در دل گیرند. بغض. بغضاء. حقد. غل. حَنَق. ضِغْن. ضَغینه. ذَحل. اِحْنه. (از یادداشت به خط مرحوم دهخدا) : زبانی سخنگوی و دستی گشاده دلی هَمْش کینه هَمَش مهربانی. دقیقی. بِنِه کینه و دورباش از هوا مبادا هوا بر تو فرمانروا. فردوسی. به یزدان که از تو مرا کینه نیست به دل نیز آن کینه دیرینه نیست. فردوسی. میاز ایچ با آز و با کینه دست به منزل مکن جایگاه نشست. فردوسی. بدو گفت شاپور کز بوستان نروید همی کینۀ دوستان. فردوسی. از پدر چون از پدندر دشمنی بیند همی مادر از کینه بر او مانند مادندر شود. لبیبی. رزبان آمد با حمیت و با کینه خونشان افکند اندر خم سنگینه. منوچهری. گر هیچ سخن گویم با تو ز شکر خوشتر صد کینه به دل گیری صد اشک فروباری. منوچهری. برادر با برادر کینه ور بود ز کینه دوست از دشمن بتر بود. (ویس و رامین). هرکه یک روز جست کینۀ او. قطران. زبهر این زن بدخوی بدمهر چه باید بود با یاران به کینه ؟ ناصرخسرو. گر خویشتن کشی ز جهان ورنی بر تو به کینه او بکشد خنجر. ناصرخسرو. پر از خنده روی و لب و دل ز کینه بر ایشان پر از خشم و انکار دارد. ناصرخسرو. در دلْش چو نار شعله زد کینه بر تنْش چو مار کینه زد اعضا. مسعودسعد. این دارابن دارا با وزیر پدرش ’رشتن’ کین ور بود... وزیر همزاد او را زهر داد... و دارا از آن حال خبر یافت و آن کینه در دل گرفت. (فارسنامۀ ابن البلخی ص 55). هست مهر زمانه باکینه سیر دارد میان لوزینه. سنائی. در دل اهل خرد ز صاحب عادل تخم عداوت مباد کشته و کینه. سوزنی. آب زدند آسیای کام ز کینه کینه چه دارند کآسیا به کفاف است. خاقانی. گرچه از روزگار زاده ست او روزگارش به کینه می شکند. خاقانی. مکن خراب سینه ام که من نه مرد کینه ام ز مهر تو بری نه ام به جان کشم جفای تو. خاقانی. مبارک آمد روز و مساعد آمد یار سلاح کینه بیفگند چرخ کینه گزار. ؟ (از سندبادنامه). کارگاه خشم گشت و کین وری کینه دان اصل ضلال و کافری. مولوی. اصل کینه دوزخ است و کین تو جزو آن کل است و خصم دین تو. مولوی. تو هم جنگ را باش چون کینه خواست که با کینه ور مهربانی خطاست. سعدی. - کینه از دل شستن، دشمنی و عداوت از دل بیرون کردن: سر نامه کرد آفرین از نخست بر آن کس که اوکینه از دل بشست. فردوسی. - کینۀ شتری، کینۀ سخت. (امثال و حکم ص 1261). کینۀ پیوسته و دایم که زایل نشود. (از یادداشت به خط مرحوم دهخدا). - کینه کردن، دشمنی کردن. بیمهری کردن: جور با عاشق دیرینه نمی باید کرد گر محبت نکنی کینه نمی باید کرد. میرزا معصوم تبریزی (از آنندراج). - امثال: کینۀ شکم تا چهل سال است، نظیر: داغ شکم از داغ عزیزان بدتر است. (امثال و حکم ص 1261). ، قصاص و انتقام. (آنندراج). رجوع به کین شود. - کینه بازآوردن، انتقام گرفتن. (از یادداشت به خط مرحوم دهخدا) : پس آواز داد به بانگ بلند که ای نصر سیار چگونه دیدی این کینه بازآوردن ؟ (بلعمی، از یادداشت ایضاً). - کینه بازخواستن، انتقام کشیدن. (از یادداشت به خط مرحوم دهخدا). انتقام جویی کردن: کیان زاده گفت ای جهاندار شاه برو کینۀ باب من بازخواه. دقیقی. وگر جنگ را یار داری کسی همان گنج و دینار داری بسی بر این کوش و این کینه ها بازخواه بود خواسته، تنگ ناید سپاه. فردوسی (از یادداشت به خط مرحوم دهخدا). در آن سال که امیر مودود به دینور رسید و کینۀ سلطان شهید بازخواست و به غزنین رفت و به تخت ملک نشست. (تاریخ بیهقی) ، نفرت. تنفر. (فرهنگ فارسی معین) ، جنگ. حرب. (از یادداشت به خط مرحوم دهخدا) : که دارد گه کینه پایاب او ندیدی بروهای پُرتاب او؟ فردوسی. به تنها نشد بر برش جنگجوی سپردیم میدان کینه بدوی. فردوسی. همه کینه را چشم روشن کنید نهالی ز خفتان و جوشن کنید. فردوسی. از بیم خویش تیره شود بر سپهر تیر گر روز کینه دست بردسوی آسمان. فرخی. بداندیش او کشته در جنگ او چو در کینۀ اردشیر اردوان. فرخی
