معنی چموم - جستجوی لغت در جدول جو

چموم

لغت نامه دهخدا

سموم

باد گرم و خفقان آور که در فصل بهار و تابستان در صحراهای افریقا و بیابان های عربستان می وزد، باد گرم، باد زهرآگین

فرهنگ فارسی عمید

شموم

بسیار بویا، بو دهنده، خوش بو، بوی خوش

فرهنگ فارسی عمید

جموم

بسیار شدن

فرهنگ فارسی عمید

چشوم

چشمیزک، دانه ای سیاه و براق که برای معالجۀ چشم درد به کار می رفته، چشملان، تشن، حسب السودان، تشمیزج، چشمک، چشام، چشخام، چاکشو، چاکشی، خاکشو، چاکسی

فرهنگ فارسی عمید

عموم

همه، همگی، شامل شدن، فراگرفتن، همه را فراگرفتن

فرهنگ فارسی عمید

هموم

همّ ها، حزن ها، اندوه ها، جمع واژۀ همّ

فرهنگ فارسی عمید

چمچم

خرام، رفتار به ناز و خرام، برای مثال زمستان منهزم شد تا درآمد / سپاه ماه فروردین به چمچم (پوربها - رشیدی)

فرهنگ فارسی عمید

چموش

ویژگی اسب یا استر سرکش و لگدزن

فرهنگ فارسی عمید

سموم

سمّ ها، زهرها، جمع واژۀ سمّ

فرهنگ فارسی عمید

غموم

غم ها، حزن ها، اندوه ها، جمع واژۀ غم

فرهنگ فارسی عمید

چروم

(چِ)

دهی از دهستان کمارج بخش خشت شهرستان کازرون که در 8هزارگزی شمال کنارتخته، کنار راه شوسۀ کازرون به بوشهر واقع است. جلگه و گرمسیر است و 88 تن سکنه دارد. آبش از رود خانه شاپور، محصولش غلات و شغل اهالی زراعت و شال بافی است. (از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 7)

لغت نامه دهخدا

ثموم

(ثَ)

نعت فاعلی از ثم ّ، شاه ثموم، گوسفند که گیاه را از بن برکند. ج، ثمم

لغت نامه دهخدا

بموم

(بُ)

جمع واژۀ بم ّ. (منتهی الارب) (دهار). رجوع به بم شود

لغت نامه دهخدا

چشوم

(چَ / چُ)

چشمیزک و چاکسو و تشمیزک. داروی چشم. چشم. (در اصطلاح روستائیان خراسان) و رجوع شود. به چشم و چشام و تشمیزج و چشمیزک و چاکسو

لغت نامه دهخدا

سموم

زهرها، جمع سم باد گرم، برخی گفته اند سموم مخصوص روزست و گاه به شب و حرور مخصوص شب و گاه بروز آید

فرهنگ لغت هوشیار

بموم

جمع بم، بم ها بن کاهیده ابن: پور جمع بم صداهای پر و درشت

فرهنگ لغت هوشیار

جموم

بسیار شدن چیزی

فرهنگ لغت هوشیار

چمچم

چمچمه ملعقه کفگیر

فرهنگ لغت هوشیار

چشوم

چشم

فرهنگ لغت هوشیار

شموم

خوشبو، معطر و بوی خوشدار

فرهنگ لغت هوشیار

هموم

جمع هم، اندوه ها جمع هم اندوهها غمها. همه: همه افراد: (همه آمده اند: چه دوزخی چه بهشتی چه آدمی چه پری بمذهب همه کفر طریقت است امساک. (حافظ) توضیح در دستورهای متداول همه را از مبهمات دانسته اند، تمام کل مجموع: و چون می بایست که این ملت مخلد ماند و ملک این امت بهمه آفاق و اقطار زمین برسد... و پسرامیر را زخمی زده ام وهمه شهر در معالجت آن عاجز مانده اند.: همه خویی کرده (ابوبکر) درکارش (رسول صلی الله علیه و آله) همه او گشته بهر دیدارش، هر: همهکس همه جا. توضیح تا قرن چهارم همه در تمام موارد بصورت غیر اضافه استعمال میشده. از قرن پنجم مخصوصادرشعر ظاهرا بضرورت - گاه همه را بحالت اضافه آورده اند. در قرون اخیر برای تشخیص موارد اضافه همه از غیر آن قاعده ای وضع کرده اند: الف - اصولا همه در شمول من حیث الافراد بکار رود. درین صورت کسره اضافه بحای ماند چنانکه گوییم: همه شب بیدار بودم. (یعنی از اول تاآخر شب بیدار بودم) جمشید همه روز این طرف وآن طرف دوید و فریدون را نیافت. (یعنی از صبح تاغروب) در شعر ازین قاعده - بضرورت - عدول کنند. ب - اگر همه بمعنی هر) شمول من حیث المجموع) وجمیع آحاد بکار رود - مانند خود هر - احتیاچ بکسره اضافه ندارد: همه کس ازقبل نیستی فغان دارد گه ضعیفی و بیچارگی و سستی حال) (غضایری) و ملوک عجم ترتیبی داشته اند در خوان نیکو نهادن هر چه تمامتر بهمه روزگار. ج - هرگاه همه در معنی شمول من حیث المجموع بکار رود و کلمه بعد از آن جمع یا اسم جمع باشد، کسره اضافه بجای ماند: همه رفقا آمدند جز جمشید همه مردم را باید در کارها شرکت داد.: تویی که بر سر خوبان کشوری چون تاج سزد اگر همه دلیران دهندت باج. (حافظ) ولی در شعر - بضرورت - جایزاست بدون کسره اضافه ه آید. توضیح، گاه همه در امثال این عبارت آید: وآنچ ازپس اوست ازین پنج روز همه جشنهاست. و فک اضافه شده و اصل همه آنچ از پس اوست جشنهاست بوده و درین صورت از قبیل نمره 1 میباشد. یا به همه ابواب. از هر حیث از هر جهت: از هر جا و هر محل بقلمرو اشرف... همایون مالله . می آیند بهمه ابواب مستظهر... وامیدوار بوده بدانند

فرهنگ لغت هوشیار