معنی پچق در لغت نامه دهخدا

پچک. پچاق. کارد. چاقو:، ترک من خورده نبید، دی برم مست رسید، وز سر خشم کشید، بر من آن پچقو.، سوزنی.، از چشمم ار بر آن چچک تو چکد سرشک، ترکی مکن بکشتن من برمکش پچک.، سوزنی (دیوان ص 146)

معنی پچق - جستجوی لغت در جدول جو

پچق(پِ چَ)

لغت نامه دهخدا

پچق

فرهنگ لغت هوشیار

چپق

نوعی آلت تدخین با دستۀ چوبی و سر سفالی که توتون را در سر آن می ریزند و دود می کنند

فرهنگ فارسی عمید

پچ

پوچ، میان تهی، بی مغز

فرهنگ فارسی عمید

پچل

کثیف، پلید، کسی که تن و لباس خود را همیشه چرک و کثیف نگاه دارد

فرهنگ فارسی عمید

پچاق

(پِ)

کارد. چاقو. رجوع به پچق شود

لغت نامه دهخدا

چق

(چِ)

بمعنی چغ میباشد. (از آنندراج) (از فرهنگ نظام). پرده ای که از نی و یا حصیر درست کرده بر در اطاق آویزان کنند. (ناظم الاطباء). و رجوع به چق شود

لغت نامه دهخدا

چق

(چُ)

مخفف چوق است و آن چوبی باشد که بر گردن گاو گردونکش نهند. (برهان) (آنندراج). چوبی که بر گردن گاو گردونکش بندند. (ناظم الاطباء). چغ و چوق و جغ و جوغ و یوغ. چوبی که برگردن یک یا دو گاو نهند و ابزار شیار کردن زمین یا کوبیدن خرمن را بدان چوب بندند. و رجوع به چغ و جغ و جوغ و یوغ شود، گاه بر گاو گردون هم اطلاق کنند. (برهان) (آنندراج). گاو گردونکش. (ناظم الاطباء)

لغت نامه دهخدا

چق

(چَ)

چوبی باشد که ماست را بدان زنند تا مسکه و کره از آن جدا شود. (برهان). چوبی که بدان چغرات زنند. (آنندراج). چوبی که بدان ماست را بشورانند تا مسکه برآرد. (ناظم الاطباء). جغ. چغ. شیرزنه. و رجوع به جغ و چغ شود

لغت نامه دهخدا

پچ

(پُ)

پوچ. پوک. میان تهی. و این کلمه مخفف پوچ است:
هستم ز شرّ چونار ز دانه به تیرمه
وز خیر پچ میانه چو اندر بهار سیر.
سوزنی

لغت نامه دهخدا

نچق

(نَ)

دهی است از دهستان دیزمار غربی در بخش ورزقان شهرستان اهر، در 43 هزارگزی شمال غربی ورزقان و 30 هزارگزی جادۀ تبریز به اهر در ناحیۀ کوهستانی معتدل هوائی واقع است و 175 تن سکنه دارد. آبش از چشمه و محصولش غلات و سردرختی و حبوبات و شغل اهالی زراعت و گله داری و جاجیم بافی است. (از فرهنگ جغرافیائی ایران ج 4)

لغت نامه دهخدا

قچق

(قُ قُ)

نهر قچق، نهری است از نهرهای مازندران و از شعب گرگان رود که شاید کونچی ملا نامیده میشود. در ترجمه مازندران و استراباد رابینو آمده است: در نزدیکی خرابه های شهر قدیمی گرگان خرم رود از سمت جنوب به گرگان رود میریزد. شعب دیگرش از طرف جنوب عبارتند از: نهرهای کونچی ملا که شاید همان قچق باشد و آقری گل... (ترجمه مازندران و استرآباد رابینو ص 126)

لغت نامه دهخدا

پچل

(پَ چَ)

آنکه پیوسته تن و لباس ملوث دارد، شلخته. پنتی. دنس. پلشت. قذر، قبیح. قبیحه. هجین. مستهجن. خبیث، چرک

لغت نامه دهخدا

چپق

(چُ پُ)

یک نوع حقه ای که در آن توتون ریخته و لوله ای بآن وصل نموده و بر روی توتون آتش گذاشته جهت گرفتن دود بکشند. (ناظم الاطباء). آلتی است برای کشیدن دود، دارای دسته ای که میانش سوراخ است و وصل به سر چپق، که عموماً ظرف گلی پخته است، میشود و یک طرف آن ظرف متصل به دسته و درطرف دیگر توتون ریخته آتش میدهند تا بتدریج سوزد و دود دهد. (فرهنگ نظام). سبیل گونه ای دارای سر و چوب که توتون در آن کرده، مثل سیگار و قلیان کشند. آلتی چون پیپ و سبیل مخصوص کشیدن توتون. نوعی پیپ. قسمی سبیل. آلت کشیدن نوعی توتون که بیشتر روستائیان و عوام الناس بدان وسیله تدخین کنند، لغتی آذری مصحف چوبک فارسی (مصغر چوب) ، بمعنی چوب تر نازک. ترکه. شاخۀ راست و جوان و تر. چوب. چوبک. چوب خرد

لغت نامه دهخدا

چپق

یکنوع حقه ای که در آن توتون ریخته و لوله ای به آن وصل نموده و بر روی توتون آتش گذاشته جهت گرفتن دود بکشند

فرهنگ لغت هوشیار

پچاق

کارد، چاقو

فرهنگ لغت هوشیار

پچک

کارد چاقو

فرهنگ لغت هوشیار

پچل

پلید، کثیف

فرهنگ لغت هوشیار

پچ

میان تهی پوک پوچ

فرهنگ لغت هوشیار

چق

پارسی است چخ چوبه، ریسچرخ چوبی که بدان ماست را هم زنند تا مسکه و کره از آن جدا شود. پرده ای که از نی و حصیر سازند و بر در اطاق آویزند. چوبی که بر گردن گاو گردونه کش نهند

فرهنگ لغت هوشیار