معنی والضحی - جستجوی لغت در جدول جو

والضحی

لغت نامه دهخدا

والی

(پسرانه)

حاکم، پادشاه، از نامهای خداوند

فرهنگ نامهای ایرانی

والی

استاندار، فرمانروا، حاکم، صاحب امر و اختیار، از نام های خداوند

فرهنگ فارسی عمید

اضحی

عید قربان، روز دهم ذی الحجه که حجاج در مکه قربانی می کنند، یوم النّحر، عید گوسفندکشان، گوسفندکشان، عید قربان، عید اضحیٰ

فرهنگ فارسی عمید

واضح

هویدا، پیدا، ظاهر، آشکار، نمایان، پدیدار

فرهنگ فارسی عمید

صالحی

(لِ)

در تذکره ها بی نام و نسب است و این مطلع بوی منتسب:
اگر میرم ز غم امشب نگویم حال زار خود
تو را ازصبر می خواهم که سازم شرمسار خود.
(صبح گلشن ص 244)

لغت نامه دهخدا

واشحی

(شِ حی ی)

ابوایوب سلیمان بن حرب الواشحی مکنی به ابوایوب که از محدثان بوده است و از شعبه بن حجاج و حمادبن مبارک بن فضاله روایت دارد و بخاری و ابوخلیفه جمحی و ابوحاتم و ابوزوعه الرازیان و جز آنها از وی روایت کرده اند. وی به سال 140 هجری قمری متولد شد و در 244 هجری قمری وفات یافت و از ثقات بود. (از لباب الانساب)

لغت نامه دهخدا

ابوالضحی

(اَ بُضْ ضُ حا)

مسلم بن صبیح عطار. مولی سعید بن العاص. تابعی است. واژه تابعی یکی از مفاهیم کلیدی در علم رجال و تاریخ اسلامی است. تابعی کسی است که پیامبر اکرم (ص) را درک نکرده، اما با یکی از اصحاب او دیدار داشته و از ایشان تعلیم گرفته است. در منابع معتبر اسلامی، تابعین جایگاه ویژه ای دارند زیرا آنان واسطه ای مطمئن برای نقل سنت و معارف دینی به نسل های بعدی بودند. نام بسیاری از تابعین در کتب معتبر حدیث آمده است.

لغت نامه دهخدا

والبی

(لِ)

علی بن ابی طلحه، او راست تفسیر. (یادداشت مؤلف)

لغت نامه دهخدا

والبی

(لِ بی ی)

منسوب است به والب که حیی است از بنی اسد. (الانساب سمعانی)

لغت نامه دهخدا

والهی

(لِ)

احمد اسکوبی، متوفی 1008 هجری قمری او را دیوانی است ترکی. (یادداشت بخط مرحوم دهخدا)

لغت نامه دهخدا

واشحی

(شِحی ی)

منسوب به واشح. (از لباب الانساب)

لغت نامه دهخدا

صالحی

(لِ)

ابراهیم بن عبدالله بن صالح صالحی، مکنی به ابواسحاق. وی از ابوسعید عبدالعزیز بن سعیدالاشیح کوفی و هارون بن حاتم کوفی و جز ایشان روایت کند و از وی ابوبکر محمد بن محمد باغندی و ابوعبدالله محمد بن مخلد عطار و هم طبقه های آنان روایت کنند. (الانساب سمعانی ورق 347 ب)
عثمان بن علی بن احمد بن محمد صالحی، معروف به ابن الصالح و مکنی به ابوعبدالله ، معلمی بود سدیدالمراتب درشرقی بغداد. از ابوخطاب بن بطر و ابوعبدالله بن طلحه و جز ایشان روایت کند. (الانساب سمعانی ورق 347 الف)
ابراهیم بن عبدالعزیز، مکنی به ابواسحاق و از اولاد صالح صاحب المصلی و به طلب (علم) و صلاح معروف بود. جماعتی از وی روایت کنند. صالحی در جمادی الاولی به سال 254 هجری قمری درگذشت. (الانساب سمعانی ورق 347 ب)

لغت نامه دهخدا

صالحی

(لِ)

دهی از دهستان بکش بخش فهلیان و ممسنی شهرستان کازرون 13000گزی جنوب خاور فهلیان جلگه، گرمسیر مالاریائی، سکنه 88 تن. آب آن از چشمه، محصول آنجا غلات، تریاک، نخود شغل اهالی زراعت. راه فرعی. (از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 7)

لغت نامه دهخدا

المحی

(اَ مَ حی ی)

آنکه بسیار دزدیده نگاه کند. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء). من یلمح کثیراً. (قاموس از اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا

الوحی

(اَلْ وَ حا)

بشتاب. شتاب کن. گاهی هم بتکرار گویند یعنی الوحی الوحی یا الوحاک الوحاک. رجوع به اقرب الموارد ذیل وحی شود، نصیب و حصه و قسمت. الش. (فرهنگ نظام ذیل الش). و رجوع به الش شود

لغت نامه دهخدا

والاشی

افلاق، افلاخونیه، (یادداشت مؤلف)

لغت نامه دهخدا

والایی

والائی، رفعت، بلندی، عظمت، (ناظم الاطباء)، بزرگواری، (آنندراج) (ناظم الاطباء)، بلندپایگی، بزرگی، (آنندراج)

لغت نامه دهخدا