- هوآر
مستقر کن، استوار کن
معنی هوآر - جستجوی لغت در جدول جو
پیشنهاد واژه بر اساس جستجوی شما
(دخترانه)
فرهنگ نامهای ایرانی
خورشید، آفتاب، خور، خورشید، از شخصیتهای شاهنامه، نام دانایی پرهیزکار در زمان بهرام گور پادشاه ساسانی
خورشید، آفتاب، برای مثال نور گیتی فروز چشمۀ هور / زشت باشد به چشم موشک کور (سعدی - ۱۲۸) ، ستاره، بخت، طالع، برای مثال ز بیژن فزون بود هومان به زور / هنر عیب گردد چو برگشت هور ی به یکبارگی تیره شد هور تو / کجا شد چنان مردی و زور تو (فردوسی - ۴/۵۲)
آنچه از سقف یا دیوار خانه فروریزد، آوار،
صدای فروریختن سقف یا بنا، داد و فریاد، جار و جنجال
هوار کشیدن: داد کشیدن، جار و جنجال کردن
هوار زدن: داد کشیدن، جار و جنجال کردن، هوار کشیدن
صدای فروریختن سقف یا بنا، داد و فریاد، جار و جنجال
هوار کشیدن: داد کشیدن، جار و جنجال کردن
هوار زدن: داد کشیدن، جار و جنجال کردن، هوار کشیدن
(دَ رِ یَ بی یَ)
لغت نامه دهخدا
دهی است از بخش سلماس شهرستان خوی. دارای 157 تن سکنه، آب آن از چشمه و محصول عمده اش غله و کار دستی مردم آنجا جاجیم بافی است. (از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 4)
(رِ سا)
لغت نامه دهخدا
دهی است از بخش دهلران شهرستان ایلام. دارای 180 تن سکنه، آب آن از چشمه ها و محصول عمده اش غله و لبنیات و پشم است. (از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 5)
(هََ)
لغت نامه دهخدا
خاک و خشت و آنچه از خراب شدن سقف یا قسمتهای دیگر بنایی فروریزد. (یادداشت بخط مؤلف). آوار، فریادی است برای استمداد واستعانت هنگامی که حریق یا خرابی در جایی پدید آید و یا مصیبتی دیگر روی نماید. (یادداشت بخط مؤلف).
- هوار کردن (کشیدن) ، فریاد برآوردن و کمک خواستن
- هوار کردن (کشیدن) ، فریاد برآوردن و کمک خواستن
(بَ)
لغت نامه دهخدا
دوش و بغل و کنار، به معنی پشتی و حمایت هم آمده است. (برهان). مصحف هوبه است. (از حاشیۀ برهان چ معین). رجوع به هوبه شود
(هََ بَ)
لغت نامه دهخدا
یوز، بچه یوز. (منتهی الارب) ، سوسن و سوسن سرخ، کپی بسیارموی، جایی که در آن درخت قتاد بسیار است. (منتهی الارب) (اقرب الموارد)
نام یکی از نجبای معاصر با بهرام گور، (ولف) :
یکی نامه بنوشت بهروز هور
به نزد شهنشاه بهرام گور،
فردوسی
یکی نامه بنوشت بهروز هور
به نزد شهنشاه بهرام گور،
فردوسی
(هَُ مِ)
لغت نامه دهخدا
همر. شاعر مشهور یونان قدیم در قرن نهم قبل از میلاد. اشعار حماسی وی معروف است. گویند در آخر عمر نابینا شد و از شهری به شهری میرفت و اشعار رزمی خود را به نوای چنگ می خواند. منظومه های مشهور ایلیاد و ادیسه که به اغلب زبانها ترجمه شده از او است
(هَُ وَ / وِ زِ)
لغت نامه دهخدا
دهی است جزء دهستان ابرشیوه و پشت کوه بخش حومه شهرستان دماوند. دارای 460 تن سکنه است. (از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 1)
نامی است از نامهای آفتاب، (برهان)، خور، خورشید، شمس، شارق، ذکاء، شید، بیضا، سور
، مهر:
خداوند ماه و خداوند هور
خداوند روز و خداوند زور،
فردوسی،
به نیروی یزدان که او داد زور
بلند آفرینندۀ ماه و هور،
فردوسی،
بدان گهی که هور قیرگون شود
چو روی عاشقان شود ضیای او،
منوچهری،
تن پیل و یاقوت رخشان چو هور
زبرجدش خرطوم و دندان بلور،
اسدی،
ز عکس می زرد و جام بلور
سپهری شد ایوان پر از ماه وهور،
اسدی،
گیر که گیتی همه چنگ است و نای
گیر که گیتی همه ماه است و هور،
انوری،
درآن رخنه از نور تابنده هور
نگه کرد سر تا سرین ستور،
نظامی،
سروش درفشان چو تابنده هور
ز وسواس دیو فریبنده دور،
نظامی،
باد تا بر سپهر تابد هور
دوستت دوستکام و دشمن کور،
نظامی،
بتابد بسی ماه و پروین و هور
که سر برنداری ز بالین گور،
سعدی،
نور گیتی فروز چشمۀ هور
زشت باشدبه چشم موشک کور،
سعدی،
، بخت و طالع، (برهان)، اختر، اقبال، روز:
ز بیژن فزون بود هومان به زور
هنر عیب گردد چو برگشت هور،
فردوسی،
به هور هندوان آمد خزینه
به سنگستان غم رفت آبگینه،
نظامی،
- شبگیر هور، ظاهراً صبحگاه مقارن طلوع خورشید:
بپرسید از ایشان که شبگیر هور
شنیدید آواز نعل ستور،
فردوسی،
- نوروز هور،
، در شعر ذیل از ناصرخسرو این کلمه آمده است و در حاشیۀ دیوان بدان معنی نگاه و نظر داده شده است اما ظاهراً بموقع و بگاه و بوقت معنی میدهد:
اکنون نگر به کار که کارت به دست توست
برگ سفر بساز و بکن کارها به هور،
ناصرخسرو،
، نام ستاره ای هم هست که هر هزار سال یک بار طلوع کند، به هندی به معنی دیگر باشد، (برهان)، نام روز یازدهم از سی روز ماه نزد پارسیان، خور:
به آذرمه اندر بد و روز هور
که از شیر پردخته شد پشت گور،
فردوسی
، مهر:
خداوند ماه و خداوند هور
خداوند روز و خداوند زور،
فردوسی،
به نیروی یزدان که او داد زور
بلند آفرینندۀ ماه و هور،
فردوسی،
بدان گهی که هور قیرگون شود
چو روی عاشقان شود ضیای او،
منوچهری،
تن پیل و یاقوت رخشان چو هور
زبرجدش خرطوم و دندان بلور،
اسدی،
ز عکس می زرد و جام بلور
سپهری شد ایوان پر از ماه وهور،
اسدی،
گیر که گیتی همه چنگ است و نای
گیر که گیتی همه ماه است و هور،
انوری،
درآن رخنه از نور تابنده هور
نگه کرد سر تا سرین ستور،
نظامی،
سروش درفشان چو تابنده هور
ز وسواس دیو فریبنده دور،
نظامی،
باد تا بر سپهر تابد هور
دوستت دوستکام و دشمن کور،
نظامی،
بتابد بسی ماه و پروین و هور
که سر برنداری ز بالین گور،
سعدی،
نور گیتی فروز چشمۀ هور
زشت باشدبه چشم موشک کور،
سعدی،
، بخت و طالع، (برهان)، اختر، اقبال، روز:
ز بیژن فزون بود هومان به زور
هنر عیب گردد چو برگشت هور،
فردوسی،
به هور هندوان آمد خزینه
به سنگستان غم رفت آبگینه،
نظامی،
- شبگیر هور، ظاهراً صبحگاه مقارن طلوع خورشید:
بپرسید از ایشان که شبگیر هور
شنیدید آواز نعل ستور،
فردوسی،
- نوروز هور،
، در شعر ذیل از ناصرخسرو این کلمه آمده است و در حاشیۀ دیوان بدان معنی نگاه و نظر داده شده است اما ظاهراً بموقع و بگاه و بوقت معنی میدهد:
اکنون نگر به کار که کارت به دست توست
برگ سفر بساز و بکن کارها به هور،
ناصرخسرو،
، نام ستاره ای هم هست که هر هزار سال یک بار طلوع کند، به هندی به معنی دیگر باشد، (برهان)، نام روز یازدهم از سی روز ماه نزد پارسیان، خور:
به آذرمه اندر بد و روز هور
که از شیر پردخته شد پشت گور،
فردوسی
آفتاب، خور، خورشید، ستاره، شمس، مهر
متضاد: قمر، ماه
متضاد: قمر، ماه
بخشی از زمین در حال شخم که ورزا در آن جا دور زند
بز ماده ی یک ساله
کشتزاری که زمین آن از اطراف خود پایین تر بوده و آب بیشتری
هجوم، حمله