معنی نورکه - جستجوی لغت در جدول جو

نورکه

لغت نامه دهخدا

نوریه

(دخترانه)

منسوب به نور، درخشان

فرهنگ نامهای ایرانی

نورده

نوردیده، پیموده، پیچیده شده

فرهنگ فارسی عمید

نوره

مخلوط آهک و زرنیخ که برای ازالۀ موی بدن به کار می برند، واجبی

فرهنگ فارسی عمید

نواکه

(فَ)

گول گردیدن. (منتهی الارب) (آنندراج) (از اقرب الموارد). نوک. نواک (ن / ن ) . (از اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا

نوره

(رَ / رِ)

چیزی است که برای دور کردن مو از بدن به کار برند، و آن آهک و زرنیخ به هم ساییده است. (از غیاث اللغات). حلاق الشعر. (برهان قاطع). آهک. (جهانگیری). نوره را از آن جهت نوره گویند که اندام را روشن و سفید و تازه کند. (از ترجمه صیدنه). موی بر. مرکّبی که از آهک و زرنیخ و خاکستر و امثال آن کنند و به طلاء آن موی از تن بشود، فارسی آن آهک است. (بحر الجواهر از یادداشت مؤلف). واجبی. طین. حنازرد. (یادداشت مؤلف). تنویر. دارو، نشان ستور، قطران، زن نیک جادوگر. (منتهی الارب)

لغت نامه دهخدا

نوره

(نَ / نُو رَ / رِ)

چوبی که سقف خانه را بدان پوشند. (برهان قاطع) (آنندراج). تیری بود که سقف خانه را بدان بپوشند. (جهانگیری). چوب خرمن کوب. طربیل. (از تاج العروس) (از منتهی الارب). معرب آن نورج است. (از تاج العروس). رجوع به نورج شود

لغت نامه دهخدا

نوره

(نَ / نُو رَهْ)

نوراه. نوپا. کره اسب نوزین. (یادداشت مؤلف)

لغت نامه دهخدا

نوره

(نَ رَ)

واحد نور است. رجوع به نور شود

لغت نامه دهخدا

نوره

(نَ وَ رَ)

نور. رجوع به نور شود

لغت نامه دهخدا

نوره

(نورْ)

دهی است از دهستان حسن آباد بخش حومه شهرستان سنندج، در 10 هزارگزی مغرب سنندج و 8 هزارگزی جنوب جادۀ سنندج به مریوان در منطقۀ کوهستانی سردسیری واقع است و 1250 تن سکنه دارد. آبش از رودخانه و چشمه، محصولش غلات و لبنیات و میوه های صیفی، شغل مردمش زراعت و گله داری است. (از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 5)

لغت نامه دهخدا

نرکه

(نَ رَ)

دهی است از دهستان املش بخش رودسر شهرستان لاهیجان، در 10هزارگزی جنوب غربی رودسر و 3هزارگزی مشرق املش، در جلگۀ معتدل هوای مرطوبی واقع است و 450 تن سکنه دارد. آبش از نهر حاجی آباد، محصولش برنج و چای، شغل اهالی زراعت است. (از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 2)

لغت نامه دهخدا

نرکه

(نَ رَ کَ / کِ)

جرگه و حلقه زدن و صف کشیدن مردم و حیوانات دیگر باشد، گویند ترکی است. (فرهنگ نظام از فرهنگ وصاف). رجوع به نرگ و نرگه شود

لغت نامه دهخدا

مورکه

(مِوْ رَ کَ)

موراک. مورکهالرحل. (ناظم الاطباء). پیشگاه پالان. (منتهی الارب) (آنندراج). رجوع به موراک شود، بالشچۀ پالان که سوار زیر سرین نهد. (منتهی الارب) (آنندراج)

لغت نامه دهخدا

نوریه

(ری یَ)

پیروان ابوالحسین یا ابوالحسن نوری، از مشایخ صوفیان متقدم. رجوع به نوری (احمد بن محمد) و نیز رجوع به ابوالحسن نوری و نوریان شود

لغت نامه دهخدا

نورده

(رَ آ زْ / زِ)

نوردهنده. نوربخش:
ای نورده ستارۀ من
خشنودی توست چارۀ من.
نظامی

لغت نامه دهخدا

نورکچه

(رَ چِ)

ده کوچکی است از دهستان قلعه نو از بخش کلات شهرستان مشهد. رجوع به فرهنگ جغرافیایی ایران ج 9 ص 426 شود

لغت نامه دهخدا

بورکه

(رَ کَ)

نام طایفه ای از ایلات کرد ایران که تقریباً یکصدوپنجاه خانوار میشوند. (از جغرافیای سیاسی کیهان ص 58). رجوع به ببرک شود

لغت نامه دهخدا

فورکه

(فُرْ مُزْ)

شهری به اندلس. (معجم البلدان)

لغت نامه دهخدا

کورکه

(کَ)

طبل بزرگ. (فرهنگ فارسی معین) : بعد از آن کورکه را پاره ساختند. (ظفرنامۀ یزدی، فرهنگ فارسی معین). و فغان کورکه و نفیر به اوج اثیر رسید. (حبیب السیر، یادداشت به خط مرحوم دهخدا). و رجوع به کورگه، کورکا و کورگا شود

لغت نامه دهخدا

نورجه

(فَ مَ)

اختلاف در آمدن ورفتن. (از منتهی الارب). اختلاف در پیش آمدن و پس رفتن. (ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد) ، نمیمه. اختلاف و تردد در کلام و سخن، به غمازی تک ودو کردن. (منتهی الارب) (از اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا

نوراه

(نَ / نُو)

نوره . نوپا. بچۀ انسان یا حیوانی دیگر که تازه به راه افتاده است. (یادداشت مؤلف) ، نوزین. (یادداشت مؤلف). کره اسب که تازه زین بر آن نهاده اند

لغت نامه دهخدا

نورک

(رَ)

ده کوچکی است از دهستان گاوکان بخش جبال بارز شهرستان جیرفت. رجوع به فرهنگ جغرافیایی ایران ج 8 ص 415 شود

لغت نامه دهخدا

نوره

نوره در فارسی اژه، نشان ستور، جادوگر: زن مخلوطی است از آهک و زرنیخ که برای ستردن موی بدن بکار رود: واجبی دارو تنویر

فرهنگ لغت هوشیار