معنی ندص در لغت نامه دهخدا

برآمدن. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء). خارج شدن. (اقرب الموارد). ندوص. (اقرب الموارد) (منتهی الارب)، به سرعت خارج شدن. (از المنجد). زود برآمدن چیزی از چیزی و گذشتن از آن. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء). امتراق. (اقرب الموارد) (از المنجد). ندوص. (منتهی الارب) (از اقرب الموارد)، بدی رسانیدن مرد به قوم. (ناظم الاطباء) (اقرب الموارد). ندوص. (المنجد)، به صورتی ناخوشایند درآمدن بر قوم. (از اقرب الموارد) (از المنجد). ندوص. (از المنجد)

معنی ندص در لغت نامه دهخدا

شکسته گردیدن آبله ریزه و برآمدن آنچه در آن بود از ریم و زردآب. (منتهی الارب) (آنندراج). بازگردیدن آبله ریزه و برآمدن آنچه در آن است. (از ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد) (از المنجد)

معنی ندص - جستجوی لغت در جدول جو

ندص

لغت نامه دهخدا

ندص

لغت نامه دهخدا

ندا

(دخترانه)

آواز، بانگ، فریاد، صدای بلند، فریاد، بانگ

فرهنگ نامهای ایرانی

ندم

پشیمانی، اندوه و افسوس

فرهنگ فارسی عمید

ندب

گریستن، گریه کردن، اشک ریختن

فرهنگ فارسی عمید

ندب

گرو و شرط بندی در بازی یا قمار

فرهنگ فارسی عمید

ندی

نم، شبنم
باران
گیاه تازه
خاک نمناک
بخشش و دهش
بخور

فرهنگ فارسی عمید

نقص

عیب، کمی، کاستی

فرهنگ فارسی عمید

ندا

آواز، بانگ
ندا آمدن: خطاب آمدن
ندا دادن: آواز دادن، آواز کردن

فرهنگ فارسی عمید

ندی

بانگ، آواز، برای مثال از گنبد فلک ندی آمد به جسم او / کای گنبد تو کعبۀ حاجت روای خاک (خاقانی - ۲۳۸)

فرهنگ فارسی عمید

ندی

(نَ)

ده کوچکی است از دهستان بهارباد بخش بافق شهرستان یزد. (از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 10)

لغت نامه دهخدا

ندی

(نَ)

تر. نمناک. (منتهی الارب) (آنندراج) (از المنجد). ندی ّ. (المنجد) ، مردسخی. (منتهی الارب) (آنندراج) ، ندی الکف، سخی و جوانمرد. (اقرب الموارد) (المنجد). ندی ّ

لغت نامه دهخدا

ندی

(نِ)

ممالۀ نداء است. رجوع به ندا و نداء شود:
تنم به مهر اسیر است و دل به عشق فدی
همی به گوش من آید ز لفظ عشق ندی.
ادیب صابر.
اگر مرا ندی ارجعی رسد امروز
وگر بشارت لاتقنطوا رسد فردا.
خاقانی.
عارفان نظری را فری اینجا خوانند
هاتفان سحری را ندی اینجا شنوند.
خاقانی.
از گنبد فلک ندی آمد به گوش او
کای گنبد تو کعبۀ حاجت روای خاک.
خاقانی.
جان پروانه همی دارد ندی
کای دریغا صدهزارم پر بدی.
مولوی.
قوتی و راحتی و مسندی
در میان جان فتادش زآن ندی.
مولوی

لغت نامه دهخدا

ودص

(فَ)

آغاز کردن به سخن و انجام ننمودن آن. (اقرب الموارد) (منتهی الارب) (آنندراج). آغاز کردن سخن را و به انجام نرسانیدن آن. (ناظم الاطباء). رجوع به ودس شود

لغت نامه دهخدا

نده

(نَ)

ده کوچکی است از دهستان بویراحمدی سرحدی بخش کهکیلویۀشهرستان بهبهان. (از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 6)

لغت نامه دهخدا

ندصه

(نُ دَ صَ)

زن گول بدزبان. حمقاء بذیه، زن سبک سر. خفیفه طیاشه. (المنجد)

لغت نامه دهخدا

ندب

ظریف و نجیب، عمل مستحبی

فرهنگ لغت هوشیار

ندا

بانگ، فریاد، آواز، صوت، آواز دادن

فرهنگ لغت هوشیار

ندی

شبنم ژاله، باران، بخشش نیکی، جوانمردی، تری، خاک تر تر نمناک، انجمن، باشگاه دگر گشته ندا بنگرید به ندا تری روز. نم، باران، خاک نمناک، آنچه که موجب خوشبویی گردد مانند بخور. نداء

فرهنگ لغت هوشیار