معنی ناطق در فرهنگ فارسی عمید

نطق کننده، سخنران، گوینده، سخنگو، آشکارا، واضح

معنی ناطق در لغت نامه دهخدا

محمدحسن کاشانی (میرزا...) داماد فتحعلی خان صبا و از شاعران قرن سیزدهم کاشان است. در نسخۀ خطی مدایح معتمدی تألیف محمدعلی بهار اصفهانی ذکری از او رفته است. رجوع به فرهنگ سخنواران ص 589 شود، حسن یزدی (میرزا سید...) متخلص به ناطق. از شاعران قرن سیزدهم هجری است. در تذکرۀ خطی حدیقهالشعراء تألیف دیوان بیگی شیرازی ص 188 از او ذکری رفته است. رجوع به فرهنگ سخنوران ص 590 شود، باقر (شیخ...) شیرازی، متخلص به ناطق. شاعری از قریۀ کویم شیراز است. در نسخۀخطی مرآت الفصاحه (مؤلف در اوایل قرن چهاردهم) از او ذکری رفته است. رجوع به فرهنگ سخنوران ص 589 شود

معنی ناطق در فرهنگ لغت هوشیار

گویا، گوینده، سخنگوی، نطق کننده

معنی ناطق در فرهنگ فارسی معین

نطق کننده، گوینده، سخنران، خطیب، اموال جاندار مانند، چهارپا، غلام

معنی ناطق در فرهنگ واژه مترادف متضاد

خطیب، سخنران، سخنگو، سخنور، نطاق، گویا، متکلم، جاندار، ذی روح، مدرک، آشکار، بین، متضاد: صامت

معنی ناطق - جستجوی لغت در جدول جو

ناطق

فرهنگ فارسی عمید

ناطق

لغت نامه دهخدا

ناطق

فرهنگ لغت هوشیار

ناطق

فرهنگ فارسی معین

ناطق

فرهنگ واژه فارسی سره

ناطق

فرهنگ واژه مترادف متضاد

ناطق

دیکشنری اردو به فارسی

ناحق

دروغ، کذب، برخلاف حق و عدالت

فرهنگ فارسی عمید

نطاق

کسی که خوب سخنرانی می کند، سخنور

فرهنگ فارسی عمید

ناطقه

قوۀ نطق و بیان

فرهنگ فارسی عمید

مناطق

منطقه ها، حاره ها، جبهه های جنگ، جمع واژۀ منطقه

فرهنگ فارسی عمید

مناطق

(مَ طِ)

جمع واژۀ منطق، به معنی میان بند که نطاق باشد. (آنندراج). جمع واژۀ منطق. (ناظم الاطباء) (اقرب الموارد) : و ما رصع من الوشح و المناطق و القلانس و القفازات. (الجماهر ص 21).
همچو میزان دشمن تو باد پیموده ز عمر
همچو جوزا ناصحت از زرمناطق ساخته.
جمال الدین عبدالرزاق (دیوان چ وحید دستگردی ص 320).
، جمع واژۀ منطقه. (ناظم الاطباء) (اقرب الموارد). رجوع به منطقه شود

جَمعِ واژۀ مِنطَق، به معنی میان بند که نطاق باشد. (آنندراج). جَمعِ واژۀ منطق. (ناظم الاطباء) (اقرب الموارد) : و ما رصع من الوشح و المناطق و القلانس و القفازات. (الجماهر ص 21).
همچو میزان دشمن تو باد پیموده ز عمر
همچو جوزا ناصحت از زرمناطق ساخته.
جمال الدین عبدالرزاق (دیوان چ وحید دستگردی ص 320).
، جَمعِ واژۀ منطقه. (ناظم الاطباء) (اقرب الموارد). رجوع به منطقه شود

لغت نامه دهخدا

تناطق

(تَ خَ ذُ)

تقاول. (اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا

ناطقی

(طِ)

میرزا محمدعلی. از شاعران شیراز است. در نسخۀ خطی ’تذکرۀ شعاعیه’ تألیف محمدحسین شعاع شیرازی از او ذکری رفته است. رجوع به فرهنگ سخنوران ص 590 شود

لغت نامه دهخدا

ناطقه

(طِ قَ)

تأنیث ناطق است. رجوع به ناطق شود، سخنگوی. (منتهی الارب). گوینده. نطق کننده. فرگویا. سخن راننده. متکلم. (ناظم الاطباء) ، قوه ای که بدان شخص تکلم می کند و سخن می گوید. (ناظم الاطباء) ، ناطقه (نفس یا قوه...) ، قوت انسانی. یکی از قوای ثلاثۀ نفس آدمی است که به عقیدۀ قدماء اطباء معدن آن دماغ (مغز) است و قصد او همه اندر طلب علم و حکمت و صواب فرمودن و از کارهای زشت بازداشتن باشد و این قوت خاصه مردم راست و معدن او دماغ است و شریفترین همه است. (از ذخیرۀ خوارزمشاهی). قوه عاقله. قوه ادراک کلیات. جان گویا. نفس گویا. رجوع به نفس ناطقه شود:
گفتم که چیست ناطقه را پنج حس او
گفتا مراد و ذهن و ذکا فطنت و نظر.
ناصرخسرو.
در حال چهارم اثر مردمی آمد
چون ناطقه ره یافت در این جسم مکدر.
ناصرخسرو.
هنوز گویندگان هستند اندر عراق
که قوت ناطقه مدد ازیشان برد.
جمال الدین عبدالرزاق.
فنون فضل ترا غایتی و حدی نیست
که نفس ناطقه را قوت بیان ماند.
سعدی.
زبان ناطقه در وصف شوق نالان است
چه جای کلک بریده زبان بیهده گوست.
حافظ.
، تهیگاه. (منتهی الارب) (آنندراج) (فرهنگ نظام). خاصره. (معجم متن اللغه) (اقرب الموارد)