معنی میخوش در فرهنگ فارسی عمید

هر چیزی که دارای مزه ای آمیخته از ترشی و شیرینی باشد مانندِ سرکنگبین، مَلَس، تُرش و شیرین

معنی میخوش در لغت نامه دهخدا

دهی است از دهستان مغان بخش گرمی شهرستان اردبیل، واقع در 23هزارگزی خاور گرمی با 236 تن سکنه. آب آن از چشمه و راه آن مالرو است. (از فرهنگ جغرافیائی ایران ج 4)

معنی میخوش - جستجوی لغت در جدول جو

میخوش

فرهنگ فارسی عمید

میخوش(مِ)

لغت نامه دهخدا

میخوش

فرهنگ واژه مترادف متضاد

مینوش

(دخترانه)

می نوشنده، نوشنده می

فرهنگ نامهای ایرانی

مایخوش

(خوَشْ / خُشْ)

می خوش و کم ترشی. (ناظم الاطباء)

لغت نامه دهخدا

متخوش

(مُ تَ خَوْ وِ)

نعت است از تخوش. (از اقرب الموارد). و رجوع به تخوش شود

لغت نامه دهخدا

مینوش

(دُ زَ)

می نوشنده. نوشندۀ می:
هوش نگذاشت به سر آن لب مینوش مرا
با چنان هوش ربائی چه کند هوش مرا.
صائب (از آنندراج)

لغت نامه دهخدا

منخوش

(مَ)

لاغر و نزار. (منتهی الارب) (آنندراج) (ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا

می خوش

(مَ / مِخوَشْ / خُشْ)

ترش و شیرین. مزّ. مزّه. ملس. به مزۀ شرابی که کمی ترش باشد. نه ترش و نه شیرین. ترش مطبوع. کمی ترش. (یادداشت مؤلف). به معنی ترش و شیرین باشد. (برهان). مزۀ ترش که در آن شیرینی هم باشد. (غیاث). ترشی که در آن شیرینی هم باشد. (از آنندراج) : رمان مز، انار میخوش. (ریاض الادویه)

ترش و شیرین. مُزّ. مُزَّه. ملس. به مزۀ شرابی که کمی ترش باشد. نه ترش و نه شیرین. ترش مطبوع. کمی ترش. (یادداشت مؤلف). به معنی ترش و شیرین باشد. (برهان). مزۀ ترش که در آن شیرینی هم باشد. (غیاث). ترشی که در آن شیرینی هم باشد. (از آنندراج) : رمان مز، انار میخوش. (ریاض الادویه)

لغت نامه دهخدا

میجوش

(مَ)

اسم فارسی شرابی است که با سنبل رومی یاسنبل هندی ترتیب داده باشند. (تحفۀ حکیم مؤمن)

لغت نامه دهخدا

مخوش

(مُ خَوْ وِ)

کم و اندک کننده. (آنندراج) (از منتهی الارب) (از اقرب الموارد). کسی که کم و اندک می کند. (ناظم الاطباء). رجوع به تخویش شود

لغت نامه دهخدا

میجوش

شرابی است که باسنبل رومی و سنبل هندی (گونه های مختلف سنبل الطیب) ترتیب داده باشند میبخوشه

فرهنگ لغت هوشیار