معنی مویز در فرهنگ فارسی عمید

انگور خشکیده، انگور سیاه خشک شده، کِشمِش، سَکِج، سَیج، زَبیب، هَولَک

معنی مویز در لغت نامه دهخدا

ممیز. میویز. سکج. کشمش. زبیب. مامیچ. انگور خشک. (یادداشت مؤلف). میمیز. (برهان). قسمی است کلان از انگور که خشک کرده نگاه دارند. مردم عام آن را منقی گویند و به هندی داکهه نامند. (غیاث) (از آنندراج). به عربی آن را زبیب گویند و از آن نبید سازند. (از انجمن آرا). زبیب. (دهار). سکج. (زمخشری). هولَک. (لغت فرس اسدی نسخۀ خطی کتاب خانه نخجوانی). به فارسی زبیب است. (تحفۀ حکیم مؤمن). صقر. (منتهی الارب) :، می بباید که کند مستی و بیدار کند، چه مویزی و چه انگوری ای نیک حبیب.، منوچهری.، آب انگور فرازآور یا خون مویز، که مویز ای عجبی هست به انگور قریب.، منوچهری.، روزی به دست طفل شود کشته بیگمان، چون بنگری گلوبر بز جز مویز نیست.، خاقانی.، اصفران، زعفران و ورس یا مویز. وینه، مویز سیاه. موز، مویز که به هندی گیله نامند. عجد، دانۀ مویز. عجد، مویز ردی هیچکاره. مواز،مویزفروش. عرق. عَنْجَد، عُنْجُد، عِنْجَد، مویز. مویز سیاه یا هیچکاره ترین آن. فَصی ̍، دانۀ مویز. مُعَنِّب، مویزآرنده. (منتهی الارب).، - خون مویز، کنایه از شراب است که از آب انگور به دست آید:، آب انگور فرازآور یا خون مویز، که مویز ای عجبی هست به انگور قریب.، منوچهری.، - غوره نشده مویز گشتن (شدن)، نخوانده ملا شدن. کنایه است از دعوی مقام و هنری کردن بی داشتن شرایط و لوازم و مقدمات آن:، چون آینه نورخیز گشتی احسنت !، چون اره به خلق تیز گشتی احسنت !، در کفش ادیبان جهان کردی پای !، غوره نشده مویز گشتی احسنت !، ملک الشعراء بهار.، - امثال:، دو مویز بهتر از یک خرماست. (امثال و حکم دهخدا).، غوره مویز می شود ولی مویز غوره نمی شود. (از مجموعۀ امثال فارسی).، یک مویز و چهل قلندر

معنی مویز در فرهنگ لغت هوشیار

قسمی از انگور که خشک کرده نگاهدارند کشمش

معنی مویز در فرهنگ واژه مترادف متضاد

انگور سیاه خشکیده، متضاد: کشمش، انگور خشکیده

معنی مویز - جستجوی لغت در جدول جو

مویز

فرهنگ فارسی عمید

مویز(مَ)

لغت نامه دهخدا

مویز

فرهنگ لغت هوشیار

مویز((مَ))

فرهنگ فارسی معین

مویز

فرهنگ واژه مترادف متضاد

آویز

(دخترانه)

هر چیز کوچک و قیمتی که به عنوان گردنبند، گوشواره، دستبند می آویزند، گلی زینتی به شکل زنگوله و قرمز رنگ

فرهنگ نامهای ایرانی

موبیز

الک، وسیله ای گرد و دیواره دار با سطح سوراخ سوراخ معمولاً ریز که برای جدا کردن ناخالصی، گردها یا اجزای ریز و درشت حبوبات، آرد و امثال آن به کار می رود، پریز، پریزن، تنگ بیز، غرویزن، پرویزن، غربال، گربال، چاولی، غربیل، تنک بیز، منخل، آردبیز، پرویز

اَلَک، وسیله ای گرد و دیواره دار با سطح سوراخ سوراخ معمولاً ریز که برای جدا کردن ناخالصی، گَردها یا اجزای ریز و درشت حبوبات، آرد و امثال آن به کار می رود، پَریز، پَریزَن، تُنُگ بیز، غَرویزَن، پَرویزَن، غَربال، گَربال، چاولی، غَربیل، تُنُک بیز، مُنخُل، آردبیز، پَرویز

فرهنگ فارسی عمید

مخیز

مهمیز، آلتی فلزی که هنگام سواری بر پاشنۀ چکمه می بندند، مهماز، اسب انگیز

فرهنگ فارسی عمید

کویز

کنج، گوشۀ خانه
قفیز، آستانۀ تحمل

فرهنگ فارسی عمید

موجز

مختصر، کوتاه، کلام کوتاه و مختصر

فرهنگ فارسی عمید

آویز

آنچه از چیز دیگر آویخته شده باشد، زیورآلاتی مانند گوشواره، گردن بند، دستبند و امثال آن، آویخته شده، بن مضارع آویختن،
پسوند متصل به واژه به معنای آویزنده مثلاً دست آویز، دل آویز، گلاویز،
پسوند متصل به واژه به معنای آویخته شده مثلاً حلق آویز، جنگ، پیکار، نبرد، برای مثال غمین گشت و آهنگ آویز کرد / از آن پس که از جنگ پرهیز کرد (فردوسی۲ - ۴۲۲)

آنچه از چیز دیگر آویخته شده باشد، زیورآلاتی مانند گوشواره، گردن بند، دستبند و امثال آن، آویخته شده، بن مضارعِ آویختن،
پسوند متصل به واژه به معنای آویزنده مثلاً دست آویز، دل آویز، گلاویز،
پسوند متصل به واژه به معنای آویخته شده مثلاً حلق آویز، جنگ، پیکار، نبرد، برای مِثال غمین گشت و آهنگ آویز کرد / از آن پس که از جنگ پرهیز کرد (فردوسی۲ - ۴۲۲)

فرهنگ فارسی عمید

ممیز

تمیز داده شده، تشخیص داده شده

فرهنگ فارسی عمید

مویزه

سپستان، درختی گرمسیری با برگ های گرد و نوک تیز و گل های سفید خوشه ای و خوش بو، میوۀ این گیاه بیضی شکل، زرد رنگ و دارای شیرۀ لزج و بی مزه است که پس از خشک شدن سیاه رنگ می شود و در طب سنتی برای معالجۀ بیماری های ریوی به کار می رود، دبق، داروش، سگ پستان، دارواش، سنگ پستان، شیرینک، مویزک عسلی، مویزج عسلی

سِپِستان، درختی گرمسیری با برگ های گرد و نوک تیز و گل های سفید خوشه ای و خوش بو، میوۀ این گیاه بیضی شکل، زرد رنگ و دارای شیرۀ لزج و بی مزه است که پس از خشک شدن سیاه رنگ می شود و در طب سنتی برای معالجۀ بیماری های ریوی به کار می رود، دِبق، داروَش، سَگ پِستان، دارواش، سَنگ پِستان، شیرینَک، مَویزَک عَسَلی، مَویزَج عَسَلی

فرهنگ فارسی عمید

مویزی

(مَ)

منسوب به مویز. آنچه به مویز نسبت و تعلق دارد. از مویز. (از یادداشت مؤلف) ، شراب که از مویز سازندش. (از یادداشت مؤلف) : شراب مویزی آنچه از او صافی باشد مانند شراب ممزوج باشد. (نوروزنامه). و رجوع به مویز شود

لغت نامه دهخدا

مویزه

(مَ زَ / زِ)

یک نوع گیاهی. (ناظم الاطباء). حمره. (دهار). نوعی از گیاه باشد که مانند عشقه بر درخت پیچد. (برهان) مویژه، زغال سنگ ریز میان خاکه و کلوخه. (یادداشت مؤلف)

لغت نامه دهخدا

مویزک

(مَ زَ)

اسم فارسی مویزج است. (تحفۀ حکیم مؤمن). یک قسم دانۀ سیاه. (ناظم الاطباء). مویز کوهی. دانه ای است دارویی و آن کشندۀ شپش است. مویزج. (ازیادداشت مؤلف). حبی باشد سیاه و بهترین آن مصری بود و آن را مویزج حجری گویند و به عربی زبیب الجبل خوانند یعنی مویز کوهی. (برهان) (آنندراج) :
آن بز نگر که در پی طفلی همی دود
بهر مویزکی که جز آنش عزیز نیست.
خاقانی.
رجوع به مویزج شود.
- مویزک عسلی، اسم فارسی دبق است. (تحفۀ حکیم مؤمن). مویزج عسلی. و رجوع به دبق و نیز ترکیب مویزج عسلی در ذیل مویزج شود.
- مویزک کوهی، مویزج است به فارسی. (تحفۀ حکیم مؤمن). رجوع به مویزج شود.
، قسمی مار خردجثّه که زهری قتال دارد. (یادداشت مؤلف)

لغت نامه دهخدا

مویزج

(مَ زَ)

انشاثا. (ذخیرۀ خوارزمشاهی). زبیب الجبل. (تحفۀ حکیم مؤمن). دارویی است. (نزهه القلوب). نبات او کوهی بود و دانۀ آن سیاه بود و پوست او درهم آمده به نخود سیاه مشابه بود. (صیدنۀ ابوریحان بیرونی). زبیب جبلی خوانند و به فارسی مویزک گویند و نیکوترین آن مصری بود بسیار رسیده و معروف به ود به مویزج مصری. (اختیارات بدیعی).
- مویزج حجری، کشمش کولی. مویزک. زبیب الجبل. رجوع به کشمش کولی در ذیل مدخل کشمش و مترادفات دیگر در جای خود شود.
- مویزج عسلی (فارسی) ، دبق. و آن بار درختی باشد که در درون ماده ای چسبنده دارد که بدان مرغان را شکرند. (یادداشت مؤلف). رجوع به دبق شود

لغت نامه دهخدا

مجیز

پرگ دهنده، سر پرست تملق چرب زبانی. یا مجیز کسی را گفتن، تملق گفتن از او: تا کی باید مجیز آسیابان را بگوییم ک اجازه دهنده رخصت دهنده، ولی و مصلح امر یتیم، بنده ماذون در تجارت

معنی مویز - جستجوی لغت در جدول جو

پیشنهاد واژه بر اساس جستجوی شما