معنی مؤتبه - جستجوی لغت در جدول جو

از ’ارب’، حاجت. ج، مآرب و در مثل است: مأربه لا حفاوه، یعنی سبب اختیار این امر حاجت است نه شفقت و مهربانی. (منتهی الارب) (آنندراج). حاجت و ضرورت و احتیاج. (ناظم الاطباء). حاجت. (ترجمان القرآن) (اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا

مأوبه

(مُ ءَوْ وَ بَ)

ریح مأوبه، بادی که همه روز وزد. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء) (از محیط المحیط) (از اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا

مأتاه

(سَ قَ)

آمدن. (منتهی الارب) (از ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد). اتی. اتیان. اتیانه. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء). و رجوع به اتی و اتیان شود،
{{اسم}} جانب امر و جهت آن و گویند: اتیت الامر من مأتاته، یعنی آمدم به این کار از جهتی که بدان واصل می شود. مأتی (م تا) . (از منتهی الارب) (آنندراج). جهت و جانب کار و راه کار: اتیت الامر من مأتاته، از راه کار داخل در آن کار شدم. (ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد)

آمدن. (منتهی الارب) (از ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد). اَتی. اِتیان. اتیانه. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء). و رجوع به اتی و اتیان شود،
{{اِسم}} جانب امر و جهت آن و گویند: اتیت الامر من مأتاته، یعنی آمدم به این کار از جهتی که بدان واصل می شود. مأتی (م َ تا) . (از منتهی الارب) (آنندراج). جهت و جانب کار و راه کار: اتیت الامر من مأتاته، از راه کار داخل در آن کار شدم. (ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا

مأتیه

(مَءْ تی یَ)

تأنیث مأتی ّ. (یادداشت به خط مرحوم دهخدا). رجوع به مأتی شود

لغت نامه دهخدا

صؤابه

(صُ آ بَ)

بیضۀ شپش و کک. ج، صئاب. صئبان. (منتهی الارب)

لغت نامه دهخدا

مواکبه

(مُ کِ بَ)

ماده شتری که با جماعت شترسواران همراهی کند. (ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد) ، ماده شتر فراخ گام و شتابرو تیزرفتار. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا

مؤبه

(مُ ءَبْ بِهْ)

یادآورنده. آگاه کننده. (از منتهی الارب). آن که آگاه می کند و به کسی یاد می هد. (ناظم الاطباء). به یاددهنده. (آنندراج) ، تهمت زننده. تهمت نهنده او را به... (از منتهی الارب) ، آن که توقیر می کند کسی را و احترام می نماید و ستایش می کند. (ناظم الاطباء)

لغت نامه دهخدا

مؤتب

(مُ ءَتْ تَ)

کج. (آنندراج).
- مؤتب الظفر، مرد کج ناخن. (منتهی الارب) (از آنندراج). مردی که ناخن وی کج و خمیده و معوج باشد. (ناظم الاطباء)

لغت نامه دهخدا

مؤتنه

(مُ ءْ تِ نَ)

مؤتن. (یادداشت مؤلف). رجوع به مؤتن شود

لغت نامه دهخدا

مؤتغه

(مُءْ تَ غَ)

مهلکه. (المنجد) (اقرب الموارد). رجوع به مهلکه شود

لغت نامه دهخدا

مؤتبل

(مُءْ تَ بِ)

نعت فاعلی از ائتبال. (از منتهی الارب مادۀ اب ل). آن که ثابت نمی ماند به نگهبانی وچرانیدن شتران. آن که غافل می شود از چرانیدن شتران. (ناظم الاطباء) ، آن که ثابت نمی ماند بر روی شتر در حالت سواری. (ناظم الاطباء) ، آن که خدمت نیکو به جای نمی آرد با کسی. (آنندراج)

لغت نامه دهخدا

مؤتبط

(مُءْ تَ بِ)

نعت فاعلی از ائتباط. (منتهی الارب مادۀ اب ط). هموار و راست. رجوع به ائتباط شود.
- مؤتبطالنفس، نفس گران و فاسد شده. (منتهی الارب)

لغت نامه دهخدا

مؤتبض

(مُءْ تَ بِ)

آنکه بر وتر پای و اباض آن صدمه رسیده باشد، آنکه ساق پای وی درهم کشیده شده باشد. (ناظم الاطباء).
- مؤتبض النساء، زاغ بدان جهت که در رفتن درنگ می کند گویا پاهای وی بسته شده. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء)

لغت نامه دهخدا

مؤتبثه

(مُءْ تَبِ ثَ)

مشکی از شیر پرکرده گذاشته شود پس منتفخ گردد. (منتهی الارب) (از آنندراج). مشکی که پر ازشیر کرده بگذارند بماند و باد کند. (ناظم الاطباء)

لغت نامه دهخدا

مؤتب

(مُ ءَتْ تِ)

جامۀ اتب پوشیده. (ناظم الاطباء). رجوع به اتب شود

لغت نامه دهخدا

معاتبه

بیکدیگر عتاب کردن، درشت گویی

فرهنگ لغت هوشیار

موستره

تیغ سر تراشی

فرهنگ لغت هوشیار

موهوبه

مونث موهوب

فرهنگ لغت هوشیار

مواتاه

مواتات در فارسی: سازش مواتات در فارسی: فرمانبرداری، همراهی ساز گاری

فرهنگ لغت هوشیار

مواتره

در پی یکدیگر شدن گسسته، پیاپی کردن

فرهنگ لغت هوشیار

مواربه

مواربه در فارسی: شکست دادن، فریب دادن، آسیب رساندن با همدیگر زیرکی کردن مکر و فریب کردن با هم، آفت رسانیدن بیکدیگر، استعمال کلماتی موهن که بتوان با تصحیف و تغییر برخی کلمات رفع اعتراض کرد چنانکه گویند جامی شاعری بنام (ساغری) را چنین هجو کرد: (ساغری میگفت دزدان معانی برده اند هر کجا در شعر من یک نکته خوش دیده اند) (خواندم اکثر شعر هایش را یکی معنی نبود راست میگفت اینکه معنیهاش را دزدیده اند) و چون ساغری از او گله کرد در پاسخ گفت من گفته ام (شاعری میگفت)

فرهنگ لغت هوشیار