معنی منگل در لغت نامه دهخدا

دزد و راهزن و آن را شنگل نیز گویند و دور نیست که شنگل و منگل مرادف باشند. (انجمن آرا) (آنندراج). در صحاح الفرس به همین معنی آمده. رشیدی احتمال میدهد مصحف ’شنگل’ باشد. مؤلف فرهنگ نظام این احتمال را بعید می داند. (از حاشیۀ برهان چ معین)، یا آب منگل. مظهر قنات، یعنی آنجا که آب قنات بر روی زمین پیدا آید. (یادداشت مرحوم دهخدا)

معنی منگل در لغت نامه دهخدا

محله ای از محلات ناحیۀ آمل است. (از بخش انگلیسی سفرنامۀ مازندران و استرآبادرابینو ص 114). رجوع به ترجمه فارسی آن ص 153 شود

معنی منگل در فرهنگ لغت هوشیار

جایی که آب از بالا بدان ریزد و جمع گردد و از سر آن بپایین فرو ریزد، شتر گلو

معنی منگل در فرهنگ فارسی معین

شترگلو، مجرای آب در زیر زمین

معنی منگل در فرهنگ فارسی معین

منگول، مبتلا به منگلی، نوعی نقص عقلی است که مبتلایان به آن دارای چشم های بادامی و قیافه ای مغولی هستند

معنی منگل در فرهنگ گویش مازندرانی

از توابع شیرگاه سوادکوه، از توابع لاریجانات آمل، گاوبند، گاوسرا، دسته دسته گشتن گوسفندان در اثر باد، تند و آذرخش

معنی منگل - جستجوی لغت در جدول جو

منگل(لَ چَ / چِ)

لغت نامه دهخدا

منگل(مَ گَ)

لغت نامه دهخدا

منگل

فرهنگ لغت هوشیار

منگل((مَ گُ))

فرهنگ فارسی معین

منگل

فرهنگ فارسی معین

منگل((مُ گُ))

فرهنگ فارسی معین

منگل

فرهنگ گویش مازندرانی

میگل

(دخترانه)

مرکب از می (شراب) + گل

فرهنگ نامهای ایرانی

شنگل

(پسرانه)

شوخ، از شخصیتهای شاهنامه، نام شاه هند و جزو سپاهیان افراسیاب تورانی

فرهنگ نامهای ایرانی

انگل

جانداری که تمام یا قسمتی از عمرش را به موجود دیگری بچسبد و از جسم او غذا دریافت کند، پارازیت، کنایه از کسی که سربار سایرین شود و به هزینۀ دیگران روز بگذراند، طفیلی
انگله، دکمه، منگوله، حلقه، جادکمه، انگول، انگیل

فرهنگ فارسی عمید

منزل

فرود آمده، فرو فرستاده شده

فرهنگ فارسی عمید

منزل

جای فرود آمدن، خانه، سرای

فرهنگ فارسی عمید

گنگل

شوخی، مسخرگی، هزل، مزاح، برای مثال کو قدوم و کرّ و فرّ مشتری / کو مزاح گنگلیّ سرسری (مولوی - ۸۸۰)

فرهنگ فارسی عمید

منگله

منگوله، در علم زیست شناسی ترۀ دشتی، برای مثال گشت پرمنگله همه لب کشت / داد در این جهان نشان بهشت (ابوشکور - شاعران بی دیوان - ۸۴)

فرهنگ فارسی عمید

چنگل

پنجۀ درندگان و پرندگان

فرهنگ فارسی عمید

منگال

داسگاله، داس کوچک، علف بر، دستگاله، دستغاله، داس، آلتی آهنی و سرکج با دستۀ چوبی که دم آن تیز و دندانه دار است و با آن گیاه ها و حاصل مزارع را از روی زمین درو می کنند، جاخسوک، مخلب، خاشوش، جاخشوک، محصد، جاغسوک

فرهنگ فارسی عمید

منال

مال و دارایی، ثروت

فرهنگ فارسی عمید

منگله

(مَ گَ لَ)

منگلجی. منجانه. منقانه. منقاله. منغاله. منگانه. پنگان. فنجان. بنکام. آلتی که با آن زمان را محاسبه کنند. (از دزی ج 2 ص 619)

لغت نامه دهخدا

منگلی

(مَ گَ)

دهی از دهستان میانلو است که در بخش شیروان شهرستان قوچان واقع است و 106 تن سکنه دارد. (از فرهنگ جغرافیائی ایران ج 9)

لغت نامه دهخدا

منگله

(مَ گَ لَ)

به معنی منگلوس و آن شهری باشد که فیل خوب از آنجا آورند. (برهان) (از جهانگیری) (از غیاث اللغات) (از فرهنگ رشیدی) (از آنندراج) :
سینه هاشان بردریده مغزهاشان کوفته
چنگ شیر شرزه و خرطوم فیل منگله.
مسعودسعد

لغت نامه دهخدا

منگله

(مَ گُ لَ)

نام سبزی و تره ای است صحرایی. (برهان). نام تره ای است صحرایی و بعضی به فتح نیزگفته اند. (فرهنگ رشیدی). ترۀ صحرایی باشد. (جهانگیری) (آنندراج). ترۀ دشتی بود. (اوبهی) :
گشت پرمنگله همه لب کشت
داد در این جهان نشان بهشت.
ابوشکور.
، علاقۀ ابریشمی و غیره. (برهان) (آنندراج). منگوله. (یادداشت مرحوم دهخدا)

لغت نامه دهخدا

جنگل

زمین وسیعی پر از درخت های انبوه، جای پر درخت و بیشه و وسعت زیادی از زمین مشجر

فرهنگ لغت هوشیار

شنگل

ظریف، زیبا، سرخوش

فرهنگ لغت هوشیار

خنگل

سلاحی که روز جنگ پوشند جوشن

فرهنگ لغت هوشیار

انگل

مرد ناشناس، گستاخ، سرخر، موی دماغ، طفیلی، سربار

فرهنگ لغت هوشیار

چنگل

پنجه مجموعه انگشتان پرندگان خصوصا پرندگان شکاری، چنگ، نان گرمی که با روغن و شیرینی در یکدیگر مالیده باشند چنگای چنگال خوست، شخص باریک میان، آلتی فلزی از لوازم میز غذا خوری که دارای دسته و سه یا چهار دندانه است. سیاه تلو

فرهنگ لغت هوشیار