معنی منتجیٔ - جستجوی لغت در جدول جو

منتجیٔ(مُ تَ جِءْ)

لغت نامه دهخدا

مستجیب

اجابت کننده، قبول کننده

فرهنگ فارسی عمید

مستجیر

زنهارخواهنده، پناه برنده، پناهنده

فرهنگ فارسی عمید

مستجیز

آنکه کاری یا چیزی را جایز می داند، جایزداننده

فرهنگ فارسی عمید

مستجیش

(مُ تَ)

نعت فاعلی از مصدر استجاشه. طلب کننده لشکر. (منتهی الارب). رجوع به استجاشه شود

لغت نامه دهخدا

متجزیٔ

(مُ تَ جَزْ زِءْ)

پاره پاره شده و جزء جزء شده. (ناظم الاطباء) (از منتهی الارب) (از اقرب الموارد) ، پسنده و راضی و خشنود. (ناظم الاطباء) (از فرهنگ جانسون). و رجوع به مادۀ بعد شود

لغت نامه دهخدا

مختتیٔ

(مُ تَ تِءْ)

از ’خ ت ء’، پنهان گردنده از کسی به بیم یا به شرم و ترسنده. (آنندراج) (از منتهی الارب) (از اقرب الموارد). پنهان شونده از ترس و یا از شرم و ترسو و جبان. (ناظم الاطباء) ، رباینده چیزی را. (آنندراج) (از منتهی الارب). رباینده و اخذکننده. (ناظم الاطباء) ، فریبنده. (ناظم الاطباء) (منتهی الارب) (از اقرب الموارد). و رجوع به اختتاء شود

لغت نامه دهخدا

مختبیٔ

(مُ تَ بِءْ)

از ’خ ب ء’، پنهان و مخفی و پوشیده. (ناظم الاطباء) (منتهی الارب) (از اقرب الموارد) ، پنهان کننده و پوشنده. (ناظم الاطباء) (از فرهنگ جانسون). و رجوع به مادۀ بعد شود

لغت نامه دهخدا

مستضیٔ

(مُ تَ)

نعت فاعلی از استضاءه. نورخواهنده از چیزی. (اقرب الموارد). روشنی خواهنده. روشنی خواه:
ضوء جان آمد نماید مستضی
لازم و ملزوم و باقی مقتضی.
مولوی (مثنوی).
، مشورت کننده. (اقرب الموارد). رجوع به استضاءه شود

لغت نامه دهخدا

مستجیع

(مُ تَ)

نعت فاعلی از مصدر استجاعه. کسی که همیشه خود را گرسنه نماید. (منتهی الارب). کسی که پیوسته او را گرسنه یابند، و یا کسی که هر ساعت اقدام به خوردن می کند. (اقرب الموارد). رجوع به استجاعه شود

لغت نامه دهخدا

مستجیر

(مُ تَ)

نعت فاعلی از مصدر استجاره، پناه جوینده و زنهارخواهنده. (غیاث) (آنندراج). زینهارخواه. زنهارخواه. امان خواه. پناه برنده. پناه گرفته. پناهنده:
ایمن از شر امیران و وزیر
در پناه نام احمد مستجیر.
مولوی (مثنوی).
المستجیر بعمرو عند کربته
کالمستجیر من الرمضاء بالنار.
(امثال و حکم دهخدا).
- مستجیر باﷲ، پناه برنده به خدا. (یادداشت مرحوم دهخدا).
، دادخواه. (ناظم الاطباء) ، پناه و پناه دهنده. (غیاث) (ناظم الاطباء)

لغت نامه دهخدا

مستجیز

(مُ تَ)

نعت فاعلی از مصدر استجازه، ’جواز’خواهنده، و آن آبی باشد که به مواشی و زراعت دهند. (منتهی الارب) (اقرب الموارد) ، اجازت خواهنده. (آنندراج). اذن خواهنده. (اقرب الموارد) :
چه عجب گر خالق این قوم نیز
با تو باشد چون نه ای تو مستجیز.
مولوی (مثنوی).
، صله طلبنده. (منتهی الارب). رجوع به استجازه شود

لغت نامه دهخدا

مبتدیٔ

(مُ تَ دِءْ)

مبتدی. رجوع به مادۀ قبل شود

لغت نامه دهخدا

مستجید

(مُ تَ)

نعت فاعلی از مصدر استجاده، نیکویابندۀ چیزی و جیّدشمرنده. (آنندراج) (اقرب الموارد) ، جود و بخشش کسی را خواهنده. (اقرب الموارد) ، اسپ نیکورو و جواد خواهنده. (آنندراج) (اقرب الموارد). رجوع به استجاده شود

لغت نامه دهخدا

مستجیب

(مُ تَ)

نعت فاعلی از مصدر استجابه، اجابت کننده. (غیاث). جواب گوینده. قبول کننده. رواکننده:
بهر آن گفت آن رسول مستجیب
رمز الاسلام فی الدنیا غریب.
مولوی (مثنوی).
رجوع به استجابه شود، یکی از درجات هفتگانه دعوت اسماعیلیان و فروترین آنها، بدین توضیح که در عالم دعوت آنان هفت مرتبه است یا هفت حد جسمانی هست که به ترتیب اهمیت: ناطق یا رسول، سوس یا اساس یا وصی، امام، حجت، داعی مأذون یا محدود، داعی مطلق و سپس مستجیب است. و به عبارت بهتر مستجیب هرکسی است که طریقۀ اسماعیلیه را پذیرفته باشد: و آن کس را که دین بر وی عرضه کنند (باطنیان) مستجیب خوانند. (بیان الادیان، در الفرقهالرابعه من الشیعه)

لغت نامه دهخدا

مستبیٔ

(مُ تَ بِءْ)

نعت فاعلی از مصدر استباء. خریداری کننده خمر برای نوشیدن. (اقرب الموارد) (منتهی الارب). رجوع به استباء شود

لغت نامه دهخدا

مجتشیٔ

(مُ تَ شِءْ)

شهری که موافقت نکند کسی را. (آنندراج) (از منتهی الارب) (از اقرب الموارد). موافقت ناکننده مانند بلد و شهر. (ناظم الاطباء)

لغت نامه دهخدا

متجشیٔ

(مُ تَ جَشْ شِءْ)

آروغ دهنده. (آنندراج). آروغ زننده. (ناظم الاطباء) (از فرهنگ جانسون). و رجوع به تجشؤ شود

لغت نامه دهخدا

متنشیٔ

(مُ تَ نَشْ شِءْ)

کسی که ابتدا بر میخیزد و میرود از پی حاجت خود. (ناظم الاطباء). رجوع به تنشؤ شود

لغت نامه دهخدا

مستنیٔ

(مُ تَ)

ستارۀ فرورونده به مغرب و برآمده رقیب آن به مشرق. (ناظم الاطباء) ، عطا خواهنده. (از اقرب الموارد). و رجوع به استناءه شود

لغت نامه دهخدا

مستفیٔ

(مُ تَ)

نعت فاعلی از استفاءه. بازگردنده و بازگشته. (از اقرب الموارد). رجوع به استفاءه شود

لغت نامه دهخدا

منتکیٔ

(مُ تَ کِءْ)

دریافت کننده حق خود. (ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا

محتفیٔ

(مُ تَ فِءْ)

از بن برکننده، برکننده گیاه بردی از بیخ. (ناظم الاطباء)

لغت نامه دهخدا

محتکیٔ

(مُ تَ کِءْ)

نعت فاعلی از احتکاء. گره بندنده. (منتهی الارب). کسی که گره می بندد. (ناظم الاطباء)

لغت نامه دهخدا

منتجی

(مُ تَ)

برگزیننده کسی را به راز گفتن. (آنندراج) (از منتهی الارب) (از اقرب الموارد). آنکه برمی گزیند کسی را برای راز خود گفتن. (ناظم الاطباء). رجوع به انتجاء شود

لغت نامه دهخدا

مجتزیٔ

(مُ تَ زِءْ)

بسنده کننده به چیزی. (آنندراج) (از منتهی الارب) (از اقرب الموارد). راضی و خشنود خرسند. (ناظم الاطباء)

لغت نامه دهخدا