معنی ملابس در فرهنگ فارسی عمید

مَلبَس ها، پوشیدنی ها، جامه های پوشیدنی، پوشاک ها، جمعِ واژۀ مَلبَس

معنی ملابس در لغت نامه دهخدا

آنکه مخالطه می کند در صحبت کسی. (ناظم الاطباء)، همراه. قرین. ملازم: شک نیست که شیر به شعار دین و تحنف و قناعت و تعفف که ملابس آن است بر همه ملوک سباع فضیلت شایع دارد. (مرزبان نامه چ قزوینی ص 223)، کوشش کننده و رنج برنده در کاری. عهده دار. متصدی. سرپرست: پدرش در خدمت حسام الدوله تاش، ملابس دیوان رسائل بود... (ترجمه تاریخ یمینی چ 1 تهران ص 283). و رجوع به ملابست شود

معنی ملابس در لغت نامه دهخدا

جَمعِ واژۀ ملبس (م َ ب َ /م ِ ب َ) . (از اقرب الموارد). جَمعِ واژۀ ملبس که به معنی پوشش و لباس است. (غیاث) (آنندراج). پوشاکها و لباسها. (ناظم الاطباء) : دیگر گروه رهبان اند... که حلالهای مطاعم و ملابس و معایش بر خویشتن حرام کردند. (کشف الاسرار ج 3 ص 598). فواحش آشکارا محرمات مطاعم اند و ملابس چون ابریشم آزاد بر مردان... (کشف الاسرارج 3 ص 598). روزی جماعتی از ندما او را گفتند که ای پادشاه چرا ملابس خوب نسازی و اسباب ملاهی که یکی از امارات پادشاهی است نپردازی. (لباب الالباب چ نفیسی ص 23). طهارت ذیل و نقاوت جیب من از این معانی مقرر و مصور است و عرض من از معارض و ملابس تلبیس مستغنی. (مرزبان نامه چ قزوینی ص 26 و 27). خسرو او را با ساز واهبت و جلال و ابهت در ملابس تمکین و معارض تزیین با خانه فرستاد. (مرزبان نامه ایضاً ص 115). چون آهو درآید مجالس را در ملابس هیبت و وقار بیند. (مرزبان نامه ایضاً ص 163). چه او را در مآکل و ملابس و همه حالات به علاءالدین مشتبه بایستی زیست. (جهانگشای جوینی).، - ملابس الظلمانیه، مراد علائق جسمانی و مادیات است. (فرهنگ علوم عقلی سجادی)

معنی ملابس در فرهنگ لغت هوشیار

جمع ملبس، پوشش ها جامه ها جمع ملبس پوشاکها لباسها: (روزی جماعتی از ندما او را گفتند که ای پادشاه چرا ملابس خوب نسازی و اسباب ملاهی که یکی از امارات پادشاهی است نپردازی) (لباب الالباب. نف. 23) پوشش و لباس، جامه پوشیدنی

معنی ملابس در فرهنگ فارسی معین

جمع ملبس، پوشاک ها و لباس ها

معنی ملابس - جستجوی لغت در جدول جو

ملابس

فرهنگ فارسی عمید

ملابس

لغت نامه دهخدا

ملابس

لغت نامه دهخدا

ملابس

فرهنگ لغت هوشیار

ملابس

فرهنگ فارسی معین

ملتبس

مشتبه و پوشیده شده

فرهنگ فارسی عمید

ملابست

بر عهده گرفتن، همراهی

فرهنگ فارسی عمید

محابس

محبس ها، زندان ها، جمع واژۀ محبس

فرهنگ فارسی عمید

ملایس

(مُ یِ)

آهسته رو و درنگ کار. (منتهی الارب) (آنندراج) (ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا

ملامس

(مَ مِ)

جمع واژۀ ملمس. (یادداشت به خط مرحوم دهخدا). رجوع به ملمس شود

لغت نامه دهخدا

ملاحس

(مَ حِ)

جایهای لیسیدن. (منتهی الارب) (آنندراج) (ناظم الاطباء).
- امثال:
ترکته بملاحس البقر اولاده، یعنی ترک کردم او را در فلاتی و مراد آن است که معلوم نیست او در کجاست. (از اقرب الموارد). گذاشتم اورا در دشت بی آب و گیاه که دانسته نشود کجاست یا درجایی که از بی آبی و بی علفی می لیسد گاو وحش بچه خود را. (منتهی الارب) (ازآنندراج) (ناظم الاطباء)

لغت نامه دهخدا

ملادس

(مَ دِ)

جمع واژۀ ملدس. (آنندراج) (ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد). رجوع به ملدس شود

لغت نامه دهخدا

ملابن

(مَ بِ)

جمع واژۀ ملبن. (مهذب الاسماء). رجوع به ملبن شود

لغت نامه دهخدا

محابس

(مَ بِ)

جمع واژۀ محبس. (از اقرب الموارد). رجوع به محبس شود، جمع واژۀ محبس. (اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا

سلابس

نوعی از تره. گندنا. (دزی ج 1 ص 670)

لغت نامه دهخدا

خلابس

(خَ بِ)

باطل. (منتهی الارب) (از تاج العروس) (از لسان العرب) (از اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا

خلابس

(خُ بِ)

سخن رقیق. (منتهی الارب) (از تاج العروس) ، دروغ. (منتهی الارب) (از تاج العروس) (از لسان العرب) (از اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا

حلابس

(حُ بِ)

دلاور، شیر. اسد، ملازم چیزی که از وی جدا نشود. (منتهی الارب). رجوع به حلبس شود

لغت نامه دهخدا

بلابس

(بَ بِ)

به سریانی بلبوس است. (تحفۀ حکیم مؤمن) (مخزن الادویه). ترۀ بیابانی که نوعی گیاه است. (از فرهنگ فارسی معین)

لغت نامه دهخدا

ملاقس

(مُ قِ)

شکیبا بر حریف. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء) (آنندراج) (از اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا

ملابسه

(عَ)

در هم آمیختن کار. (منتهی الارب) (آنندراج) : لابسه ملابسه، مخالطه کرد آن را. (ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد) ، دانستن آنچه در باطن کسی است. (منتهی الارب) (آنندراج). شناختن باطن کسی. (از ناظم الاطباء). شناختن باطن کسی و آن لازمۀ مخالطه است. (از اقرب الموارد) ، مزاوله. (از اقرب الموارد) (یادداشت به خط مرحوم دهخدا). و رجوع به مادۀ قبل شود

لغت نامه دهخدا

ملابست

(کَ تَ عَ)

ملابسه. رجوع به ملابسه شود، با همدیگر مشابهت داشتن. (غیاث).
- ادنی ملابست، کوچکترین مناسبت و ارتباط و مشابهت.
، مزاوله. معالجه. (یادداشت به خط مرحوم دهخدا). مروسیدن و کوشیدن و رنج بردن در کاری. عهده دار شدن کاری. پرداختن و اشتغال ورزیدن به امری: من بنده را بر مجالست و دیدار و مذاکرت و گفتار ایشان چنان الفی تازه گشته بود... که از مباشرت اشغال و ملابست اعمال اعراض کلی می بود. (کلیله چ مینوی ص 16). چه خدمت است که خادم ملابست اشغال آن به حضور تواند کردکه به غیبت هزار چندان نکند. (منشآت خاقانی چ دانشگاه ص 130). در بدو سلطنت سلطان یمین الدوله هم بر آن قاعده ملابست آن شغل می کرد. (ترجمه تاریخ یمینی چ 1 تهران ص 32). طریق آن است که... از حضور استعفا خواهد و حکم او در مباشرت آن کار و ملابست آن مهم مطلق گرداند. (ترجمه تاریخ یمینی ایضاً ص 169). مدتی ملابست عمل جوزجان کرده. (ترجمه تاریخ یمینی ایضاً ص 362). و رجوع به مادۀ بعد شود

لغت نامه دهخدا

خلابس

سخن نرم، دروغ

فرهنگ لغت هوشیار

ملابسه

ملابسه و ملابست در فارسی: در هم آمیختن کار گمراه کردن، درو ندانی پی بردن به درون، به گردن گرفتن در هم آمیختن امور مشتبه کردن، بعهده گرفتن: (چون در ملابست و ممارست این فن روزگاری بمن بر آمد) (مرزبان نامه. تهران. 1317 ص 5)

فرهنگ لغت هوشیار