معنی مقلد در فرهنگ فارسی عمید

کسی که از دیگری تقلید کند، کسی که قول و عمل کس دیگر را تقلید و پیروی کند

معنی مقلد در فرهنگ فارسی عمید

عالم و پیشوای مذهبی که مردم از او تقلید و پیروی کنند

معنی مقلد در لغت نامه دهخدا

ابن المسیب بن رافع عقیلی مکنی به ابوحسان و ملقب به حسام الدوله (مقتول به سال 391 هَ. ق.). از امرای بنی عقیل، صاحب موصل از 387 تا 391 هجری قمری (یادداشت به خط مرحوم دهخدا). از بنی هوازن بود و پس از درگذشت برادر خود به امارت رسید. امیری با تدبیر و خردمند و فاضل و دوستدار اهل ادب بود و القادر بالله خلیفه وی را لقب داد ولواء و خلعت فرستاد. وی به شهر انبار، در مجلس انسی به دست غلام ترکی به قتل رسید. و رجوع به قاموس الاعلام ترکی و اعلام زرکلی و وفیات الاعیان ج 2 ص 236 شود

معنی مقلد در لغت نامه دهخدا

آن که خود را به بستن گردن بند، زینت کرده باشد. (ناظم الاطباء)، عمل کننده بر قول کسی بغیر دلیل. (غیاث). تقلید کننده و آنکه بر قول کسی بدون دلیل عمل کند. پس ایست. (ناظم الاطباء). آن که از خود تصرفی ندارد. آن که قول و فعل دیگر را بی تصرف و تعمقی پیروی کند. (از یادداشت به خط مرحوم دهخدا) :، پشت این مشت مقلد خم که کردی در نماز، در بهشت ار نه امید قلیه و حلواستی.، ناصرخسرو.، از مقلد مجوی راه صواب، نردبان پایه کی بود مهتاب.، سنائی.، پیران سلف را مقلد باش و بر طریقت ایشان می رو. (ترجمه رسالۀ قشیریه چ فروزانفر ص 727).، آن مقلد هست چون طفل علیل، گرچه دارد بحث باریک و دلیل.، مولوی (مثنوی چ رمضانی ص 301).، آن مقلد سخرۀ خرگوش شد، وز خیال خویشتن پرجوش شد.، مولوی (ایضاً، ص 398).، آن مقلد شد محقق چون بدید، اشتر خود را که آنجا می چرید.، مولوی (ایضاً ص 125).، از مقلد تا محقق فرقهاست، کاین چو داود است و آن دیگر صداست.، مولوی.، باده خور غم مخور و پند مقلد منیوش، اعتبار سخن عام چه خواهد بودن.، حافظ.،، آن که در احکام فقهی تقلید مفتی و مجتهدی کند. آن که در احکام فروع دین از مجتهدی تقلید کند. مقابل مقَلَّد و مجتهد. (یادداشت به خط مرحوم دهخدا)، اطاعت کننده. پیروی کننده:، ای دل برو مقلد احکام شرع باش، کز یمن آن به عالم تحقیق وارسی.، ابن یمین.،، آن که کاری را به عهده می گیرد. (ناظم الاطباء) : هرکه بر درگاه پادشاهان... از عملی که مقلد آن بوده معزول گشته... پادشاه را تعجیل نشایست فرمود در فرستادن او به جانب خصم. (کلیله و دمنه)، مجازاً به معنی نقال آید. (غیاث). نقال. (ناظم الاطباء)، آن که به طور مضحکه و مسخره مانند گفتار و کردار کسی عمل می کند و ادا و نوای او را درمی آورد و مسخره و بذله گو و چنگی. (ناظم الاطباء). بازیگری که کار یا گفتار یا شکل کسان را چنانکه هست از خود بنماید. (یادداشت به خط مرحوم دهخدا)

معنی مقلد در لغت نامه دهخدا

کلید. ج، مقالد. (منتهی الارب) (آنندراج) (ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد). معرب از کلید. (یادداشت به خط مرحوم دهخدا). و رجوع به مقلید شود، کوژکلید. (مهذب الاسماء). کلید بر شکل داس. (منتهی الارب) (آنندراج) (از ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد)، خنور. (منتهی الارب) (آنندراج) (ناظم الاطباء). ظرف. (از اقرب الموارد)، توبره، پیمانه، چوبدستی سرکج. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد) (آنندراج)