- مسمع
گوش، عضو شنوایی در جانداران
معنی مسمع - جستجوی لغت در جدول جو
- مسمع(مُ سَ م مَ)
مقید بازنجیر. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء) (آنندراج)
- مسمع(مِ مَ)
گوش. ج، مسامع. (منتهی الارب) (اقرب الموارد) (مهذب الاسماء) (ناظم الاطباء) (آنندراج). مسمعه. و رجوع به مسمعه شود، سوراخ گوش. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء) (آنندراج). مسمع. و رجوع به مسمع شود، گوشۀدلو. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء) (آنندراج) ، دستۀ سر دلو که رسن بدان بندند تا دلو برابرباشد. (منتهی الارب) (از اقرب الموارد) (ناظم الاطباء) (آنندراج). دستۀ میانۀ دلو. (غیاث) ، چوبهائی که در داخل زنبیل کنند وقتی که خاک از چاه برمیکشند. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء) (آنندراج)
- مسمع(مِ مَ)
ابن مالک بن مسمع الشیبانی که از طرف عبدالملک بن مروان خلیفۀ اموی در سنۀ 86 ه. ق. پس از عبدالرحمن بن سلیم الکنانی به حکومت سیستان منصوب شد و در همان سال در سیستان وفات یافت. (تاریخ سیستان ص 118)
نام پدر قبیله ای از تازیان. ج، مسامعه. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء) (آنندراج)
نام پدر قبیله ای از تازیان. ج، مسامعه. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء) (آنندراج)
- مسمع(مُ مِ)
شنواننده. (منتهی الارب) (از اقرب الموارد) (ناظم الاطباء) (آنندراج) : و ما أنت بمسمع من فی القبور. (قرآن 22/35) ، و نیستی تو شنوانندۀ آنان که در قبرهایند
- مسمع(مُ مِ)
قید. (منتهی الارب) (اقرب الموارد) (ناظم الاطباء) (آنندراج). پای بند و دست بند. (ناظم الاطباء)
- مسمع(مُ مَ)
شنوانیده شده و مقبول. (از منتهی الارب) (از اقرب الموارد) (ناظم الاطباء). کارساز. (ناظم الاطباء).
- غیرمسمع، شنوانیده نشده. غیرمقبول. جواب داده نشده. (از منتهی الارب) (از ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد) : و اسمع غیرمسمع (قرآن 46/4) ، و بشنو که شنوانیده نمیشوی، پاسخ داده نمیشوی
- غیرمسمع، شنوانیده نشده. غیرمقبول. جواب داده نشده. (از منتهی الارب) (از ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد) : و اسمع غیرمسمع (قرآن 46/4) ، و بشنو که شنوانیده نمیشوی، پاسخ داده نمیشوی
- مسمع(مُ سَمْ مِ)
فحش دهنده و بدزبان. (ناظم الاطباء). تشنیعکننده. (از منتهی الارب)
- مسمع(مَ مَ)
سوراخ گوش. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء) (آنندراج). مسمع. و رجوع به مسمع شود، گوش. ج، مسامع. (دهار). مسمع. و رجوع به مسمع شود، جائی که از آنجای شنیده میشود: هو منّی بمرأی و مسمع، جائی است که می بینم او را و می شنوم سخن او را. (منتهی الارب) (از اقرب الموارد) (از ناظم الاطباء). محل شنیدن. جائی که در آن شنوند. برابر مرأی. (یادداشت مرحوم دهخدا) :
مسمع او آن دو پاره استخوان
مدرکش دو قطره خون یعنی جنان.
مولوی
مسمع او آن دو پاره استخوان
مدرکش دو قطره خون یعنی جنان.
مولوی
- مسمع
گوش
- مسمع((مِ مَ))
گوش، جمع مسامع
پیشنهاد واژه بر اساس جستجوی شما
فربه، چاق، چرب، پر روغن، مسما، خوراکی که از گوشت، بادمجان یا کدو تهیه می شود
(مَ مَ عَ)
لغت نامه دهخدا
گوش. ج، مسامع. مسمعه. (دهار). و رجوع به مسمع و مسمعه شود
رسم الخطی از مسمعه. گوش. و رجوع به مسمعه شود
رسم الخطی از مسمعه. گوش. و رجوع به مسمعه شود
(مُ مَعِدد)
لغت نامه دهخدا
سخت پرشده از خشم. (از منتهی الارب) (از اقرب الموارد) (آنندراج). غضبان. (مهذب الاسماء)
(مُ مِ عَ)
لغت نامه دهخدا
زن سرودگوی. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء) (آنندراج). مغنیه. (اقرب الموارد) (ناظم الاطباء). کنیزک سرودگوی. (مهذب الاسماء)
(مِ مَ)
لغت نامه دهخدا
احمد بن حسن بن سهل مسمعی، معروف به برادرزادۀ زرقان. از متکلمین است که قبل از ابوبکر محمد بن زکریای رازی (متوفی به سال 320 ه. ق.) یا در عهد او می زیسته و محمد زکریا بعضی از کتب اورا نقض کرده است. (خاندان نوبختی چ اقبال ص 138)
ابویعلی محمد بن شدادبن عیسی المسمعی معروف به زرقان، از متکلمین مذهب معتزله است که در سنۀ 299 ه. ق. در بغداد وفات یافته است. (از الانساب سمعانی)
ابویعلی محمد بن شدادبن عیسی المسمعی معروف به زرقان، از متکلمین مذهب معتزله است که در سنۀ 299 ه. ق. در بغداد وفات یافته است. (از الانساب سمعانی)
(مِ مَ عی ی)
لغت نامه دهخدا
منسوب است به ’مسامعه’ که نام محله ای است در بصره و چند تن از محدثین و متکلمین و مشایخ بدین نام منسوبند. (از الانساب سمعانی)
هفتع ماهه نوزاد هفت ماهه، دایه پرورد، خوشگذران، پسر خوانده هفت گوشه، هفت بندی کودکی که هفت ماهه بدنیا آمده، بچه ای که مادرش مرده و دیگری او را شیر داده. هفت کرده شده، (شعر) نوعی از مسمط که هر بندآن دارای هفت مصراع باشد
