معنی مسبحی - جستجوی لغت در جدول جو

مسبحی

لغت نامه دهخدا

مسبحه

انگشت شهادت، سبابه

فرهنگ فارسی عمید

مساحی

مساحت کردن، اندازه گیری زمین، نقشه برداری

فرهنگ فارسی عمید

مسیحی

معتقد به دین مسیح، مربوط به مسیحیت مثلاً کشورهای مسیحی، در موسیقی گوشه ای در آواز افشاری

فرهنگ فارسی عمید

مسبح

کسی که خدا را به پاکی یاد کند، کسی که سبحان الله بگوید، تسبیح کننده

فرهنگ فارسی عمید

مساحی

(مَسْ سا)

علم مسّاح. اندازه گیری. پیمایش زمین:
فلک چون آتش دهقان سنان کین کشد بر من
که بر ملک مسیحم هست مسّاحی و دهقانی.
خاقانی.
- عیار مساحی، از اقسام عیار است. رجوع به عیار در ردیف خود شود.
- عیار مقابل مساحی،از اقسام عیار است. رجوع به عیار در ردیف خود شود

لغت نامه دهخدا

کاتب مسبحی

(تِ بِ مُ سَبْ بِ حی ی)

محمد بن ابی القاسم عبدالله یا عبدالله بن احمد بن اسماعیل بن عبدالعزیز کاتب حرانی الاصل مصری المولد ملقب به عزالملک و معروف به مسبحی و امیر مختار از فضلای نامدار و مشاهیر مورخین بود و در سال 398 هجری قمری بعمل کتابت حاکم بن عزیز از ملوک فاطمیه منصوب شد. سپس بحکومت بعضی از بلاد مصر رسید و محرم اسرار حاکم مذکور گردید و تشیع او از کتاب شذور الذهب غیره منقول است و با اینکه در زی ّ لشکریان و اهل نظام بوده دارای کمالات و معارف بسیار و تألیفات مفیده میباشد:
1- الامثلهللدول المقبله فی الحساب والنجوم.
2- تاریخ مصر که بسیار مبسوط و سیزده هزار ورق در دوازده مجلد و تمامی احوال مصر و خلفا و امرا و ملوک و ادبا و نیل و عجائب آن را حاوی است.
3- درک البغیه فی وصف الادیان والعبادات.
4- الراح والارتیاح.
5- الشجن والسکن فی اخبار اهل الهوی
6- الطعام والادام.
7- قصص الانبیاء واحوالهم.
8- مختارالاغانی.
9- المفاتحه والمناکحه فی انواع الجماع.
10- نوادرالاخبار و غرائب الاّثار و غیرها. و وفات مسبحی در ماه ربیعالاّخر چهارصد و بیستم هجرت واقع گردید و در ذریعه وروضات و چند جا از کشف الظنون نیز به همین سال تصریح کرده و در عنوان مفاتحه از کشف الظنون چهارصد و بیست و سیم و در عنوان امثله سیصد و نود و پنجم ضبط کرده و این آخری اشتباه است و بیست و سیم بودن نیز علاوه بر دیگران مخالف تصریحات عدیدۀ خود کشف الظنون است و مدت عمر او نیز بنوشتۀ روضات نود وسه سال بوده لیکن کلام قاموس الاعلام و عنوان امثله از ذریعه در پنجاه و پنج بودن عمرش صریح است. باری از سمعانی نقل شده که لفظ مسبحی بصیغۀ فاعل از تسبیح منسوب به جد است (یعنی حرف سیم آن حرف ’ب’ ابجدی است) پس اینکه در قاموس الاعلام صاحب ترجمه را به مسیحی عنوان کرده که حرف سیم آن (ی) حطی باشد اشتباه محض و مخالف سمعانی و کتب تراجم است. (ریحانه الادب ج 3 ص 334 و ج 4 ص 18). و نیز رجوع شود به الذریعه و کشف الظنون و روضات الجنات ص 717 و تاریخ ابن خلکان چ تهران ج 2 ص 94 و قاموس الاعلام ترکی ج 6 ص 4285

محمد بن ابی القاسم عبدالله یا عبدالله بن احمد بن اسماعیل بن عبدالعزیز کاتب حرانی الاصل مصری المولد ملقب به عزالملک و معروف به مسبحی و امیر مختار از فضلای نامدار و مشاهیر مورخین بود و در سال 398 هجری قمری بعمل کتابت حاکم بن عزیز از ملوک فاطمیه منصوب شد. سپس بحکومت بعضی از بلاد مصر رسید و محرم اسرار حاکم مذکور گردید و تشیع او از کتاب شذور الذهب غیره منقول است و با اینکه در زی ّ لشکریان و اهل نظام بوده دارای کمالات و معارف بسیار و تألیفات مفیده میباشد:
1- الامثلهللدول المقبله فی الحساب والنجوم.
2- تاریخ مصر که بسیار مبسوط و سیزده هزار ورق در دوازده مجلد و تمامی احوال مصر و خلفا و امرا و ملوک و ادبا و نیل و عجائب آن را حاوی است.
3- درک البغیه فی وصف الادیان والعبادات.
4- الراح والارتیاح.
5- الشجن والسکن فی اخبار اهل الهوی
6- الطعام والادام.
7- قصص الانبیاء واحوالهم.
8- مختارالاغانی.
9- المفاتحه والمناکحه فی انواع الجماع.
10- نوادرالاخبار و غرائب الاَّثار و غیرها. و وفات مسبحی در ماه ربیعالاَّخر چهارصد و بیستم هجرت واقع گردید و در ذریعه وروضات و چند جا از کشف الظنون نیز به همین سال تصریح کرده و در عنوان مفاتحه از کشف الظنون چهارصد و بیست و سیم و در عنوان امثله سیصد و نود و پنجم ضبط کرده و این آخری اشتباه است و بیست و سیم بودن نیز علاوه بر دیگران مخالف تصریحات عدیدۀ خود کشف الظنون است و مدت عمر او نیز بنوشتۀ روضات نود وسه سال بوده لیکن کلام قاموس الاعلام و عنوان امثله از ذریعه در پنجاه و پنج بودن عمرش صریح است. باری از سمعانی نقل شده که لفظ مسبحی بصیغۀ فاعل از تسبیح منسوب به جد است (یعنی حرف سیم آن حرف ’ب’ ابجدی است) پس اینکه در قاموس الاعلام صاحب ترجمه را به مسیحی عنوان کرده که حرف سیم آن (ی) حطی باشد اشتباه محض و مخالف سمعانی و کتب تراجم است. (ریحانه الادب ج 3 ص 334 و ج 4 ص 18). و نیز رجوع شود به الذریعه و کشف الظنون و روضات الجنات ص 717 و تاریخ ابن خلکان چ تهران ج 2 ص 94 و قاموس الاعلام ترکی ج 6 ص 4285

لغت نامه دهخدا

ابوعلی مسبحی

مسبحی. او راست: عوالی

لغت نامه دهخدا

مسبح

(مُ سَبْ بَ)

نعت مفعولی از مصدر تسبیح. رجوع به تسبیح شود، کساء مسبح، گلیم محکم و قوی. (اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا

مسبح

(مُ سَبْ بِ)

نعت فاعلی از مصدر تسبیح. رجوع به تسبیح شود. سبحان اﷲگوینده. (آنندراج) (اقرب الموارد). تسبیح گوی. تسبیح کننده، مصلی و نمازگزارنده. (اقرب الموارد) ، به پاکی یاد کننده و صفت کننده خدای را. (آنندراج) (اقرب الموارد) :
ماه و خورشید و کوکبان فلک
آتش و آب و خاک و باد صبا
همه جمله مسبحان تواند
ما ندانیم و نشنویم آوا.
(منسوب به عنصری).
بره و مرغ را بدان ره کش
که به انسان رسند در مقدار
جز بدین ظلم باشد ار بکشد
بی نمازی مسبحی را زار.
سنائی.
حکمت کشتن چه بود آخر بگو
تا مسبح گردم آن را موبمو.
مولوی (مثنوی).
- مسبحان ملاء أعلی، تسبیح کنندگان گروه برتر، واین کنایت است از فرشتگان. (غیاث) (آنندراج)

لغت نامه دهخدا

مسحی

(مَ حا)

جمع واژۀ مسیح. (اقرب الموارد). رجوع به مسیح شود

لغت نامه دهخدا

مسبحل

(مُ سَ حِ)

نعت فاعلی از مصدر سبحله. ’سبحان اﷲ’گوی. آنکه سبحان اﷲ گوید. (اقرب الموارد). و رجوع به سبحله شود

لغت نامه دهخدا

مسبحه

(مُ سَبْ بِ حَ)

مؤنث مسبح که نعت فاعلی است از مصدر تسبیح. رجوع به مسبح و تسبیح شود، انگشت شهادت. لغت اسلامیه است. (منتهی الارب) (دهار). انگشت سبابه. (اقرب الموارد). دیگر انگشت. (یادداشت مرحوم دهخدا) : انگشت مسبحۀ خود را بر زانوی او رسانیدند... حضرت خواجه انگشت مسبحۀ خود را بر پیشانی او رسانیدند. (انیس الطالبین ص 106). انگشت مسبحه را بر زانوی او رسانیدند حالش دیگر شد. (انیس الطالبین ص 84). انگشت مسبحۀ خود را بر زمین نهادند. (انیس الطالبین ص 197)

لغت نامه دهخدا

مسبحه

(مِ بَ حَ)

مهره هایی که با آن تسبیح کنند همچون سبحه. (اقرب الموارد از حواشی زنجانی)

لغت نامه دهخدا

مساحی

(مَ)

مساح. جمع واژۀ مسحاه. (منتهی الارب) (اقرب الموارد). رجوع به مسحاه شود

لغت نامه دهخدا

مستحی

(مُ تَ)

مخفف مستحیی. نعت فاعلی از استحیاء. (اقرب الموارد). رجوع به مستحیی و استحیاء شود

لغت نامه دهخدا

مسیحی

(مَ)

منسوب به مسیح. منسوب و متعلق به حضرت عیسی (ع). (ناظم الاطباء). کسی که دارای دین حضرت عیسی باشد. (ناظم الاطباء). آن که بر دین عیسی مسیح باشد. کسی که اقرار به دین مسیح دارد. (از قاموس کتاب مقدس). منسوب به مسیح نصرانی. (فرهنگ نظام). عیسوی. نصرانی. صلیب پرست. خاج پرست. چلیپاپرست. اهل تثلیث. یکی از ارباب تثلیث. ترسا. یسوعی. عیسائی. صلیبی. چلیپائی. مسیح پرست. مسیحائی، هر چیز منسوب به مسیح.
- تاریخ مسیحی، سال مسیحی. تاریخ مربوط به محاسبه از میلاد حضرت مسیح (ع). تاریخی که مبداء آن میلاد حضرت مسیح است. تاریخ و سال عیسویها.
- سال مسیحی، سال که آغاز آن از میلاد مسیح (ع) محاسبه شود. تاریخ مسیحی.
، مؤمنین اول دفعه در انطاکیه مسیحی خوانده شدند. کسی که فی الحقیقهو قلباً ایمان آورده است. (از قاموس کتاب مقدس)

لغت نامه دهخدا

مسبحین

(مُ سَبْ بِ)

جمع واژۀ مسبح (در حالت نصبی و جری). ستایش کنندگان. تسبیح گویان. رجوع به مسبح و مسبحون شود: فلولا انه کان من المسبحین. (قرآن 143/37)

لغت نامه دهخدا

مسوحی

(مُ حی ی)

منسوب به مسوح که جمع مسح باشد. (سمعانی)

لغت نامه دهخدا

علی مسبحی

(عَ یِ مُ سَبْ بِ)

ابن زکریا. متوفی در سال 686 هجری قمری او راست: اللباب فی الجمع بین السنه و الکتاب. (از کشف الظنون ص 1542)

لغت نامه دهخدا

مسیحی

(مَ)

حکیم رکنا، متخلص به مسیحی. از شعرای دورۀ صفویه و اهل کاشان است. این شعر از اوست:
دلا پیوسته در بند رضا باش
چو شاهین عدل میزان قضا باش
به سرد و گرم همچون سایه خوش باش
وگر هم آفتابی سایه وش باش.
(از تذکرۀ مجمعالخواص)
ابن ابراهیم، مشهور به ابن ابی البقاء و ابن عطار. طبیب نصرانی که مولدش بغداد است و در زمان الناصر لدین الله خلیفۀ عباسی می زیسته است. (تاریخ الحکماء قفطی)

لغت نامه دهخدا

مسیحی

(مَ)

در موسیقی نام آوازی است از دستگاه نوا. (فرهنگ نظام). یکی از گوشه های دستگاه شور. گوشه ای از دستگاه سه گاه

لغت نامه دهخدا

مسبح

تسبیح کننده

فرهنگ لغت هوشیار

مسحی

موزه بزرگان، جامه زبر نوعی از موزه که صلحا و امرا در پا میکردند (غیاث) : مسحی در پای ور کوه در دست از دور سلام کرد و بنشست. (اوحدی) غیر نعلین و گیوه و موزه غیر مسحی و کفش و پای اوزار. (نظام قاری. 23) توضیح بعضی در ین بیت گلستان: دلقت بچه کار آید و مسحی و مرقع خود را ز عملهای نکوهیده بری دار. یاء نسبت یعنی جامه زبر و خشن که از موی بز خر و شتر میبافتند و صوفیه بتن میکردند

فرهنگ لغت هوشیار

مسیحی

مسیهی ترسایی (نصرانی) آنکه بردین عیسی مسیح باشد عیسوی، جمع مسیحیون مسیحیین، الف - یکی از گوشه های دستگاه شور. ب - گوشه ای از دستگاه سه گاه

فرهنگ لغت هوشیار

مسبحه

مسبحه در فارسی مونث مسبح: نیاگر، شست انگشت شست مونث مسبح، انگشت شهادت: انگشت مسبحه خود در دهان گرفته از آنجا شیر میخورد

فرهنگ لغت هوشیار