- مذماذه(مَذْ ذَ)
تأنیث مذماذ. رجوع به مذماذ شود
معنی مذماذه - جستجوی لغت در جدول جو
پیشنهاد واژه بر اساس جستجوی شما
ماما، زنی که هنگام زاییدن زن آبستن بچۀ او را می گیرد و زائو را پرستاری می کند، ماماچه، مام ناف، بازاج، پازاچ، پیش نشین، قابله، مادر
(عَ)
لغت نامه دهخدا
ملاعبت کردن با یکدیگر که مذی آورد. (منتهی الارب). مذاء، نرمی و سستی کردن. (منتهی الارب). رجوع به مذاء شود
(مَ مَ ءَ)
لغت نامه دهخدا
جایی که آفتاب نرسد. مقموءه. (منتهی الارب) (آنندراج) (ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد)
(مَ مَ ءَ)
لغت نامه دهخدا
سماروغ زار. مکموءه. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد) (از آنندراج). و رجوع به مکموءه شود
(مَ کَ)
لغت نامه دهخدا
امراءه مکماکه، زن کوتاه گرداندام. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء) (ازآنندراج) (از اقرب الموارد)
(چَ چِ/ ماچْ چَ / چِ)
لغت نامه دهخدا
مادر کوچک. (یادداشت به خط مرحوم دهخدا) ، ماماجه. (آنندراج). قابله. (ناظم الاطباء) (از آنندراج). قابله و آن زنی است که اطفال را در وقت زاییدن گیرد. و رجوع به ماما شود، دختر یا زنی که بیش از حد و سن خویش در امور مداخله کند. دختری نارسیده که گفتار ورفتاری نامطبوع به تقلید زنان سالخورده دارد. دختری که بیش از حد سن خویش در کار مادر و کسان و خانه دخالت کند به ناشایست. (یادداشت به خط مرحوم دهخدا)
(مَ)
لغت نامه دهخدا
نیک بانگ فریادکن. (از منتهی الارب). صیاح کثیرالکلام، تأنیث آن مذماذه است. (متن اللغه) (از اقرب الموارد) ، ظریف محتال. (متن اللغه)
(اِ رِ)
لغت نامه دهخدا
بدحال شدن. بذاذ. بذذ. بذوذه. (از منتهی الارب) (از ناظم الاطباء) (از آنندراج) (از المصادر زوزنی).
(ذَ / ذِ)
لغت نامه دهخدا
نوعی از سنگ باشد که بجهت صیقل کاریها بکار آید و سنباذه نیز گفته اند. (برهان) (آنندراج). مصحف سمباده، سنباده. و رجوع به سیمیاذه شود. (از حاشیۀ برهان قاطع چ معین)
مماله در فارسی گراییده، خمیده، مونث ممال: (... بخلاف لفظ کتاب و حساب و عتاب و امثال آن که هر چند در استعمال پارسی این کلمات البته مماله در لفظ آرند) (المعجم. مد. چا. 234: 1)
دوست نما دوست دو رو دوستی که از دوستی طمعی دارد رفیق بی اخلاص: (غصه اخوان نامصادق و اصدقاء مماذق اگر با گور بری در نگنجی) (نفثه المصدور. چا. یز. 6)
مذابه در فارسی مونث مذاب: گدازه بخسیده مونث مذاب: مواد مذابه آتشفشانی
مادر: گفت: ماما، درست شد دستم چون گل از دست دیگران رستم. (هفت پیکر. چا. استانبول 157 چا. ارمغان 189)، کسی که زن حامله را در وضع حمل یاری کند وبچه او را بگیرد قابله
