Q: معنی محبس در فرهنگ فارسی عمید

زندان، جایی که محکومان و تبهکاران را در آنجا نگه می دارند، محبس، بندیخانه

Q: معنی محبس در لغت نامه دهخدا

اسبی که آن را در راه خدا وقف گردانند. (منتهی الارب)، در زندان کرده شده. (ناظم الاطباء)

Q: معنی محبس در لغت نامه دهخدا

حبس کردن. حبس. بازداشت و بند کردن کسی را. (از منتهی الارب)

Q: معنی محبس در لغت نامه دهخدا

کسی که در زندان می اندازد، کسی که در راه خدا وقف میکند. (ناظم الاطباء)

Q: معنی محبس در لغت نامه دهخدا

حبس شده. زندانی. در بند و قید. محبوس:، در دام توعاشقان گرفتار، در بند تو دوستان محبس.، سعدی

Q: معنی محبس در لغت نامه دهخدا

کسی که مِحبَس (پردۀ بانقش) را به روی فراش میگستراند. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء)، حبس کننده عین و تسبیل کننده ثمره در راه خدا. واقف، وقف کننده. (ناظم الاطباء)، بندکننده. بازداشت کننده. (منتهی الارب). حبس کننده. (ناظم الاطباء)

Q: معنی محبس در لغت نامه دهخدا

پرده ای با نقش که بر روی چیزها کشند، جامه ای که بر روی فراش انداخته بر آن به خواب روند. (منتهی الارب). چادر شب، جامۀ گردپوش. حبس الفراش بالمحبس، پوشید فرش را به گردپوش. (منتهی الارب)

Q: معنی محبس در لغت نامه دهخدا

بند و قید. (منتهی الارب). زندان و قید و بند. (ناظم الاطباء). زندان. (مهذب الاسماء). جای بازداشت. حبس. دوستاقخانه. دوستاخانه. بند. سجن. دوستاق. دوستاخ. جای حبس و زندان. (غیاث). ج، محابس: ایشان را نظری بر محبس او افتاد و بر حالت وی رقت آوردند. (ترجمه تاریخ یمینی ص 315).، مشورت می کرد شخصی با کسی، کز تردد وارهد وز محبسی.، مولوی.، اول محبس و زندانی که به قم بوده است، حجره ای بوده از سرای یزد که آن دیوان بوده است. (تاریخ قم ص 40)