معنی محارب در فرهنگ فارسی عمید

جنگ کننده، جنگجو، جنگنده، در فقه کسی که علیه حکومت اسلامی به جنگ برخاسته که واجب القتل است

معنی محارب در لغت نامه دهخدا

جَمعِ واژۀ محراب. (زمخشری یادداشت به خط مرحوم دهخدا)

معنی محارب در لغت نامه دهخدا

با یکدیگر جنگ کننده. (آنندراج). جنگنده. رزمنده. جنگجو و بهادر و غازی. (ناظم الاطباء). مرد جنگجو و نبرد کننده. (ناظم الاطباء) :، ببزم اندرون چون عطارد مساعد، برزم اندرون چون غضنفر محارب.، (منسوب به حسن متکلم).، - عدو محارب، دشمن جنگی. (ازلسان العرب).،، در اصطلاح فقهی هر آن کسی بود که قصد کند بر مال مردم بر گرفتن و سلاح به ظاهر کند. (ترجمه النهایۀ طوسی ص 198)

معنی محارب در فرهنگ لغت هوشیار

جنگ کننده، جنگجو و بهادر نبرد کننده

معنی محارب در فرهنگ فارسی معین

جنگجو، نبردکننده

معنی محارب در فرهنگ واژه مترادف متضاد

پیکارگر، جنگاور، جنگجو، جنگی، رزم آور، رزم پوش، مبارز، متحارب، منازع، نبردآزما، متضاد: مصلح، ستیزه جو، یاغی (علیه حکومت اسلامی)

معنی محارب - جستجوی لغت در جدول جو

Q: معنی محارب در فرهنگ فارسی معین

جنگجو، نبردکننده

محارب

فرهنگ فارسی عمید

محارب

لغت نامه دهخدا

محارب

لغت نامه دهخدا

محارب

فرهنگ لغت هوشیار

محارب

فرهنگ فارسی معین

محارب

فرهنگ واژه مترادف متضاد

محراب

(پسرانه)

بخشی از یک از عبادتگاه که پیش روی نمازگزاران و عبادت کنندگان است و پیش نماز یا کشیش در آنجا می ایستند

فرهنگ نامهای ایرانی

محراب

جای ایستادن پیش نماز، طاق مسجد که در سمت قبله است، قبله، بالای خانه، صدر مجلس، جایگاه شیر

فرهنگ فارسی عمید

مشارب

مشرب ها، ذوق و میل و هوای نفس ها، جاهای آب خوردن ها، آبشخورها، جمع واژۀ مشرب

فرهنگ فارسی عمید

محابر

محبره ها، مرکب دان ها، دوات ها، جمع واژۀ محبره

فرهنگ فارسی عمید

مهارب

مهرب ها، گریزگاه ها، جاهای فرار، جمع واژۀ مهرب

فرهنگ فارسی عمید

متحارب

طرف مقابل در جنگ، دشمن

فرهنگ فارسی عمید

محاسب

حساب کننده، حسابدار

فرهنگ فارسی عمید

محاریب

محراب ها، جاهای ایستادن پیش نماز، قبله ها، بالای خانه ها، صدر مجلس ها، جایگاه شیرها، جمع واژۀ محراب

فرهنگ فارسی عمید

محاربه

با هم جنگ کردن، جنگیدن، در علم حقوق از بین بردن نظم و امنیت با استفاده از اسلحه یا بدون آن

فرهنگ فارسی عمید

محاربی

(مُ رِ بی ی)

منسوب است به محارب بن دثار، منسوب است به قبیلۀ محارب. (از انساب سمعانی)

لغت نامه دهخدا

محاربه

(شَذذ)

حراب. با یکدیگر جنگ کردن. (منتهی الارب). با کسی جنگ کردن. (ترجمان علامۀ جرجانی) (تاج المصادربیهقی) (المصادر زوزنی). مقاتله. تحارب. احتراب، کارزار. جنگ. (یادداشت به خط مرحوم دهخدا). رجوع به محاربت شود

لغت نامه دهخدا

محاربت

(کَ طَ لَ)

محاربه. محاربه. حراب. (منتهی الارب). با یکدیگر جنگ کردن، جنگ و پیکار و نبرد و کارزار. (ناظم الاطباء) : اسباب محاربت و منازعت برخاست. (تاریخ بیهقی). هرکه... از غایت محاربت غافل باشد پشیمان گردد. (کلیله و دمنه). به ابوالقاسم پیغام فرستاد که کار محاربت اعتمادی ندارد و عاقبت آن در پردۀ غیب است. (ترجمه تاریخ یمینی ص 196). از جرجان روی به محاربت ایشان نهاد (فیروزان بن الحسن) (ترجمه تاریخ یمینی ص 224). قابوس... را به محاربت ایشان فرستاد. (ترجمه تاریخ یمینی ص 268). کی بانو عدو محاربت بتواند
زیرا که گرفتار کمندت ماند.
سعدی.
روی به کوفه نهاد از برای محاربت و کار زار کردن. (تاریخ قم ص 288). و رجوع به محاربه شود

لغت نامه دهخدا

محاربی

(مُ رِ)

عبدالحق بن غالب بن عطیه (481 تا 542 هجری قمری). از محارب قیس غرناطی است و ابومحمد کنیه دارد. مردی مفسر و فقیه و دانای احکام و حدیث است و شعر نیز می سروده است و صاحب تألیفات است و به سال 541 یا 546 هجری قمری در لورقه درگذشته است. (الاعلام زرکلی)
لقیط بن بکیر نصر بن سعید از بنی محارب از قیس عیلان متوفی در 190 هجری قمری مردی راوی و از دانایان به ادب و اخبار و از مردم کوفه است و شعری نیک دارد و تألیفاتی چون ’النساء’ و ’السمر’ و ’اللصوص’. (الاعلام زرکلی)

لغت نامه دهخدا

محارم

حرام کرده های خدا، کسانی که با آنها نکاح حرام باشد، جمع محرم

فرهنگ لغت هوشیار

محاره

محاره در فارسی: کاهش، باز گشتگاه، پیوند دوش، شسن صدف، شسنی استخوان شسنی، اندک، مغاک گوش نقصان کاهش، جای بازگشت، اندرون گوش، پیوند کتف، صدف، هر استخوان که مانند صدف باشد، اندک مقابل فراوان: بنگر بزمین و سپاه دشمن کان هست فراوان و این محاره. (عثمان مختاری)

فرهنگ لغت هوشیار