- مجذامه (مِ مَ)
مثل مجذام است و ’ها’ برای مبالغه است. (منتهی الارب) (آنندراج). مرد نیک یک سو کننده کار و فیصل دهنده امور. (ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد). و رجوع به مجذام شود، مرد زود دوستی برنده. (ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد)
معنی مجذامه - جستجوی لغت در جدول جو
پیشنهاد واژه بر اساس جستجوی شما
(مُ هامْ مَ)
لغت نامه دهخدا
روضه مدهامه، مرغزار نیک سبز که از جهت زیادت سبزی و طراوت به سیاهی زند. (منتهی الارب) (از متن اللغه). و منه سواد القری لکثره خضرتها. (از منتهی الارب). و هی الدهماء. (متن اللغه)
(شَتْوْ)
لغت نامه دهخدا
با یکدیگر فخر کردن. (از تاج المصادر بیهقی). نبرد کردن کسی را در فخر. (منتهی الارب) (از ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد)
(تَ)
لغت نامه دهخدا
با کسی نزاع کردن در کشیدن چیزی. (تاج المصادر بیهقی). منازعت کردن. جذاب. (منتهی الارب) (از اقرب الموارد). منازعت کردن با هم درکشیدن چیزی. (آنندراج) ، برگردانیدن کسی را ازجای. (از منتهی الارب) (آنندراج) (از ناظم الاطباء) ، با یکدیگر چیزی را کشیدن. (آنندراج)
همدیگر را به سوی خود کشیدن و بردن. (ناظم الاطباء) (یادداشت به خط مرحوم دهخدا). و رجوع به مجاذبه شود
همدیگر را به سوی خود کشیدن و بردن. (ناظم الاطباء) (یادداشت به خط مرحوم دهخدا). و رجوع به مجاذبه شود
(شَ)
لغت نامه دهخدا
وطی کردن. جماع کردن. (منتهی الارب) (از آنندراج) (ناظم الاطباء). و رجوع به مجامعت شود، با کسی در چیزی اتفاق کردن. (تاج المصادر بیهقی). بر کاری گرد آمدن با کسی. (از اقرب الموارد) (منتهی الارب) (آنندراج) (از ناظم الاطباء)
(تَ)
لغت نامه دهخدا
با کسی نیکویی نمودن. (المصادر زوزنی). نیکویی کردن. (آنندراج). ورجوع به مجاملت شود، به جمیل معامله کردن بدون مؤاخات خالص با حسن معاشرت نمودن. (منتهی الارب) (آنندراج) (ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد)
رجوع به مجاملت و مجامله شود
رجوع به مجاملت و مجامله شود
(مِ مَ)
لغت نامه دهخدا
شتر مادۀ جوان یا بسیارخوار و رام. (منتهی الارب). ناقه فارهه. (متن اللغه) (اقرب الموارد)
(مَ زَ ءَ)
لغت نامه دهخدا
ابن الکوثر بن زفر بن الحارث الکلابی، معروف به ابی الورد و از سران سپاه مروان بن محمد (آخرین امویان شام) بود. زمانی که دولت از مروانیه برگشت او در ’قنسرین’ والی بود وسپاه عباسیان را اطاعت کرد و چون یکی از سران سپاه عباسی بر ’مسلمه بن عبدالملک’ اسائۀ ادب روا داشت ابوالورد سرکشی کرد و آن سر دستۀ سپاه را بکشت و شعارامویه را (تبییض را) آشکار ساخت و از مردم قنسرین دعوت کرد که با عباسیان مخالفت ورزند و دعوت او اجابت شد و عبدالله بن علی پیشوای سپاه سفاح در بلاد شام به سوی او رفت و فتنه بزرگ شد و ابوالورد در آن فتنه کشته شد (132 هجری قمری). (از اعلام زرکلی چ 2 ج 6 ص 164)
ابن ثور بن عفیرالسدوسی. صحابی و از شجاعان و فاتحان بود. عمر بن خطاب ریاست بنی بکر بن وائل را بدو واگذاشت و چون پیر گردید عثمان ریاست را بر پسر وی شفیق سپرد.. و رجوع به همین مأخذ شود
ابن ثور بن عفیرالسدوسی. صحابی و از شجاعان و فاتحان بود. عمر بن خطاب ریاست بنی بکر بن وائل را بدو واگذاشت و چون پیر گردید عثمان ریاست را بر پسر وی شفیق سپرد.. و رجوع به همین مأخذ شود
(مُ تَ مِ)
لغت نامه دهخدا
یکدیگر را برانگیزنده برای جنگ. (آنندراج). سخت برانگیزانندۀ دیگری را بر جنگ و برانگیخته شده. (ناظم الاطباء). و رجوع به تذامر شود
(مُ جَیْ یَ ءَ)
لغت نامه دهخدا
زنی که هر دو اندامش یکی شده باشد از کثرت مجامعت و حدث کند عند الجماع. (منتهی الارب). زنی که پیش و پسش از بسیاری مجامعت یکی شده باشد و آنکه در هنگام جماع حدث کند. (ناظم الاطباء) (از محیط المحیط)
(مُ تَ مِ)
لغت نامه دهخدا
همدیگر را نکوهنده. (آنندراج). یکدیگر را نکوهش کننده. (ناظم الاطباء). و رجوع به تذامم شود
(مِ)
لغت نامه دهخدا
رجل مجذام، مرد نیک یک سو کننده کار. (منتهی الارب) (آنندراج) (ناظم الاطباء). قطعکننده و فیصله دهنده کارها. (از اقرب الموارد) ، زود دوستی برنده. (منتهی الارب) (آنندراج)
مجاذبت در فارسی: کشمکش همدیگر را کشیدن نزاع و کشمکش کردن: یکی را اختیار کردند تا قایم مقام برادر بنشست برادر دیگر را که مجاذبت ملک می نمود از دست برداشتند
مجامعت در فارسی مرزش مایوت نیوتش - گای - گایش، هم آمیزی، آرمش جماع کردن مباشرت کردن: علی بن ابی طالب و عبدالله بن عباس و... گفتند: بمعنی مجامعت است، جماع آرمش: روا نباشد مرد را مجامعت زن
مجامله و مجاملت در فارسی نیکویی کردن، خوش سودایی (سودا معامله)، چربزبانی چاپلوسی
