معنی مجذام در لغت نامه دهخدا

رجل مجذام، مرد نیک یک سو کننده کار. (منتهی الارب) (آنندراج) (ناظم الاطباء). قطعکننده و فیصله دهنده کارها. (از اقرب الموارد)، زود دوستی برنده. (منتهی الارب) (آنندراج)

معنی مجذام - جستجوی لغت در جدول جو

مجذام(مِ)

لغت نامه دهخدا

مجذام

فرهنگ لغت هوشیار

مذام

مذمت ها، بد گفتن ها از کسی یا چیزی، بدگویی ها، نکوهش ها، جمع واژۀ مذمت

فرهنگ فارسی عمید

مجذوم

کسی که مبتلا به بیماری جذام باشد، لوش، جذامی

فرهنگ فارسی عمید

جذام

بیماری عفونی مزمن که از علائم آن کم خونی، خستگی زیاد، سردرد، اختلال در دستگاه تنفس و دستگاه گوارش، درد مفاصل، تب، زکام و خونریزی از بینی می باشد، گاهی مادۀ متعفنی از بینی خارج می شود، موهای پلک و ابروها می ریزد، لکه هایی در پیشانی و چانه بروز می کند و لب ها و گونه ها متورم می شود، آکله، داءالاسد، خوره، کلی، لوری

بیماری عفونی مزمن که از علائم آن کم خونی، خستگی زیاد، سردرد، اختلال در دستگاه تنفس و دستگاه گوارش، درد مفاصل، تب، زکام و خونریزی از بینی می باشد، گاهی مادۀ متعفنی از بینی خارج می شود، موهای پلک و ابروها می ریزد، لکه هایی در پیشانی و چانه بروز می کند و لب ها و گونه ها متورم می شود، آکِلِه، داءُالاَسَد، خُورِه، کُلی، لوری

فرهنگ فارسی عمید

مجذم

(مُ جَذْ ذِ)

برنده. (آنندراج) (منتهی الارب)

لغت نامه دهخدا

مجذم

(مُ جَذْ ذَ)

بریده دست و پا. (از منتهی الارب) (آنندراج) (ناظم الاطباء) ، گرفتار بیماری جذام. (ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا

مجذم

(مُ ذِ)

برنده دست. (آنندراج). دست برنده. (از منتهی الارب) ، تیز رونده، اسب سخت دونده، قصد کننده، بازایستنده از چیزی. (آنندراج) (از منتهی الارب)

لغت نامه دهخدا

مجذم

(مِ ذَ)

گرفتار به علت زکام. (منتهی الارب) (آنندراج). گرفتار به بیماری زکام. (ناظم الاطباء)

لغت نامه دهخدا

مذام

(مَ ذام م)

جمع واژۀ مذمت. (متن اللغه). مقابل محامد. رجوع به مذمه شود: خداوند خواجه جهان را به پیرایه شرع ورزی و حلیت دین گستری و دادپروری آراسته دارد و هر چه مذام اوصاف بشری است نفس مقدسش را از نسبت آن پیراسته... (مرزبان نامه، از فرهنگ فارسی معین). و اهل کرم از اهل لئام و محامد ازمذام و فاضل از مفضول جدا نشدی. (تاریخ قم ص 11)

جَمعِ واژۀ مذمت. (متن اللغه). مقابل محامد. رجوع به مذمه شود: خداوند خواجه جهان را به پیرایه شرع ورزی و حلیت دین گستری و دادپروری آراسته دارد و هر چه مذام اوصاف بشری است نفس مقدسش را از نسبت آن پیراسته... (مرزبان نامه، از فرهنگ فارسی معین). و اهل کرم از اهل لئام و محامد ازمذام و فاضل از مفضول جدا نشدی. (تاریخ قم ص 11)

لغت نامه دهخدا

مجذوم

(مَ)

مبتلا به مرض جذام. (از منتهی الارب) (از اقرب الموارد). کسی که آن را بیماری جذام باشد و آن علتی است که خون فاسد شده اعضای صغار می ریزند. (غیاث) (آنندراج). گرفتار خوره و مبتلا به جذام. (ناظم الاطباء). خداوند علت خوره. خوره دار. (یادداشت به خط مرحوم دهخدا) :
مجذوم چون ترنج است ابرص چو سیب دشمن
کش جوهر حسامت معلول کرده جوهر.
خاقانی.
نی طرفه گرعدو شد مجذوم طرفه تر آن
کافعی شده ست رمحت ز افعیش می رسد ضر.
خاقانی.
افعی خورنده مجذوم گرچه بسی شنیدی
مجذوم خواره افعی جز رمح خویش مشمر.
خاقانی

لغت نامه دهخدا

مجذاء

(مِ)

چوبی است گرد که بدان بازی کنند و آن سلاح است. (منتهی الارب) (آنندراج). چوبی گرد که تازیان بدان بازی کنند و در هنگام حاجت مانند سلاح باشد مر آنان را. (ناظم الاطباء). چوبی گرد که اعراب با آن بازی کنند. (از اقرب الموارد) ، منقار. (منتهی الارب) (آنندراج) (ناظم الاطباء) (اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا

مجذاف

(مِ)

بیل کشتی، مجذافه یکی و به دال مهمله لغتی است در تمامی معجمه. (منتهی الارب) (آنندراج). آنچه بدان کشتی را رانند. (از اقرب الموارد). پاروی کشتی. خله. مجداف. (یادداشت به خط مرحوم دهخدا)

لغت نامه دهخدا

اجذام

(یَ / یِ)

بریدن: اجذم یده، برید دست او را. (منتهی الارب).

لغت نامه دهخدا

مجذامه

(مِ مَ)

مثل مجذام است و ’ها’ برای مبالغه است. (منتهی الارب) (آنندراج). مرد نیک یک سو کننده کار و فیصل دهنده امور. (ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد). و رجوع به مجذام شود، مرد زود دوستی برنده. (ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا