معنی متیخه در لغت نامه دهخدا

از ’م ت خ’، چوبدستی. (از منتهی الارب) (آنندراج) (ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد)، چوب پشم زدن باریک. (منتهی الارب) (آنندراج). چوب باریک که بدان پشم زنند. (ناظم الاطباء). چوب پنبه زنی (مطرق) باریک و نرم و گویند هر چیز که بدان زنند از جرید و عصا و دره. (از اقرب الموارد)، شاخۀ خرمابن و ساقۀ خوشۀ خرما. (ناظم الاطباء). و رجوع به مادۀ بعد شود

معنی متیخه در لغت نامه دهخدا

از ’ت ی خ’، چوبدستی. (منتهی الارب). عصا. (اقرب الموارد) (محیط المحیط)، شاخ خرمابن و چوب خوشۀ خرما و قیل کل ماضرب به من جرید او عصا او دره او غیر ذلک. (از منتهی الارب). شاخۀ خرمابن و ساقۀ خوشۀ خرما. (ناظم الاطباء). اسم شاخۀ خرمابن یا اصل عرجون. (از ذیل اقرب الموارد) (از محیط المحیط). و رجوع به مادۀ قبل شود

معنی متیخه - جستجوی لغت در جدول جو

متیخه(مِتْ تی خَ)

لغت نامه دهخدا

متیخه(مِ یَ خَ)

لغت نامه دهخدا

متینه

(دخترانه)

مؤنث متین

فرهنگ نامهای ایرانی

متیهه

(مَ هََ / مُ هََ / مَ یَ هََ)

زمینی که در آن مردم گم شوند. ارض تیه. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء). مضله. (محیطالمحیط) (تاج العروس ج 9 ص 383) (از اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا

مذیخه

(مَ خَ / مَذْ یَ خَ)

گرگان. (منتهی الارب). ذئاب. (متن اللغه) (از اقرب الموارد). واحد آن ذیخ است. (از اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا

مخیخه

(مَ خَ)

شاه مخیخه، گوسپند فربه با استخوان پرمغز. (از منتهی الارب) (از اقرب الموارد). گوسپندی فربه بااستخوان که استخوانهای وی پرمغز باشد. (ناظم الاطباء)

لغت نامه دهخدا

مشیخه

(مَشْ یَ خَ / مَ خَ)

جمع واژۀ شیخ. (منتهی الارب) (بحر الجواهر) (اقرب الموارد) (محیطالمحیط) ، در اصطلاح اهل حدیث و درایه ’مشیخه’ عده ای از شیوخ را گویند که احادیثی از آنها نقل شده باشد، یا فقیهی است که اسانید او مستند به روات باشد که از آنها روایت کند. (از درایه از فرهنگ علوم نقلی)

جَمعِ واژۀ شیخ. (منتهی الارب) (بحر الجواهر) (اقرب الموارد) (محیطالمحیط) ، در اصطلاح اهل حدیث و درایه ’مشیخه’ عده ای از شیوخ را گویند که احادیثی از آنها نقل شده باشد، یا فقیهی است که اسانید او مستند به روات باشد که از آنها روایت کند. (از درایه از فرهنگ علوم نقلی)

لغت نامه دهخدا

میتخه

(تَ خَ)

چوبدستی. (منتهی الارب، مادۀ وت خ) (ناظم الاطباء) (آنندراج). متّیخه. (منتهی الارب)

لغت نامه دهخدا

متیه

(مَ یَهْ)

زمینی که مردم در آن گم شوند. (ناظم الاطباء). متیهه. (از محیطالمحیط) (از منتهی الارب). و رجوع به مادۀ بعد شود

لغت نامه دهخدا

متیخ

(مِتْ تی)

چوب دراز نرم. (از منتهی الارب) (آنندراج) (ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد)