- لهزه (لَ هَِ زَ)
زن فربه برآمده کنج دهان. (منتهی الارب)
معنی لهزه - جستجوی لغت در جدول جو
- لهزه (لَ هََ زَ)
تندی زیر بناگوش. (منتهی الارب). لهزمه
پیشنهاد واژه بر اساس جستجوی شما
غذای مختصر که با آن سرگرم شوند پیش از غذای اصلی
سوغات، هدیه ای که کسی از سفر برای دوستان و آشنایان خود بیاورد
رهاورد، تحفه، ارمغان، سفته، نورهان، نوراهان، نوارهان، راهواره، بازآورد، عراضه، بلک
سوغات، هدیه ای که کسی از سفر برای دوستان و آشنایان خود بیاورد
رهاورد، تحفه، ارمغان، سفته، نورهان، نوراهان، نوارهان، راهواره، بازآورد، عراضه، بلک
(لَ زَ / زِ)
لغت نامه دهخدا
اسم از لرزیدن. لرزش. لرز. رجفه. رعشه. قرقفه. نحواء. وزغ. ارتعاد. رعده (ر د / ر د) ارتعاش. فسره. تضعضع. تزلزل. اهتزاز.یازه. ارتعاج. ارتجاج، اصیص. ارزیز. نفضی ̍. نفیضی. نفضی ̍. کصیص. افکل. (منتهی الارب) :
یلان را بباشد همه روی زرد
همی لرزه افتد به مردان مرد.
فردوسی.
جهاندار از آن لرزه شد بدگمان
پراندیشه از گردش آسمان.
فردوسی.
کوه اگر گوید من راه خلافش سپرم
لرزۀ باد در او درفتد و کاهش کاه.
فرخی.
او دژم روی گشت و لرزه گرفت
عادت او چنین بود به خزان.
فرخی.
تب پنهانی غم تو مرا
لرزه از استخوان برانگیزد.
خاقانی.
بینی آن زخم گران بر سر کوس
لرزه و دل سبکی بر علم است.
خاقانی.
جنبش ده ترک لرزه دار ز شادی
هندوی نه چشم را به بانگ برآورد.
خاقانی.
لرزۀ برق در سحاب دل است
نالۀرعد ز امتحان بشنو.
خاقانی.
کرکس و شیر فلک طعمه خوران در مصاف
ماهی و گاو زمین لرزه کنان زیر بار.
خاقانی.
مگر این تب بشما طائفه خواهند برید
کز سر لرزه چو نی بر سر پایید همه.
خاقانی.
لرزه برافتاد به من بر چو بید
روی خجل گشته و دل ناامید.
نظامی.
زمین از تب لرزه آمد ستوه
فروکوفت بر دامنش میخ کوه.
سعدی (بوستان).
گریه و زاری آغاز نهاد و لرزه بر اندامش افتاد. (سعدی). شبانگه برسیدند به مقامی که از دزدان پر خطر بود کاروانیان را دید لرزه بر اندام اوفتاده. (سعدی).
سهم تو گر بر فلک آرد شتاب
لرزه کند چرخ چو دریای آب.
امیرخسرو (از آنندراج).
زینت از نام بلندش نبرد گر زر و سیم
سکه چون موج زند لرزه به روی دینار.
محمدطاهر نصرآبادی (از آنندراج).
خامه هنگام ثبت هیبت او
لرزه در نقش مسطر اندازد.
محمد عرفی (از آنندراج).
- زمین لرزه. رجوع به زمین لرزه شود:
چو آرد زمین لرزه ناگه نبرد
برآرد به آسانی از کوه گرد.
نظامی.
- لرزه به اندام کسی افتادن، لرزیدن از ترس.
تهدج، بریده گردیدن آواز با لرزه. مصعوف، لرزه گرفته. صعف، لرزه گرفتن.اکویداد، لرزه زده شدن. قل، لرزه از خشم یا طمع. استقلال، لرزه گرفتن کسی را. کزاز و کزّاز، لرزه و ترنجیدگی از سرما. (منتهی الارب). حمام، لرزۀ شتر، تب جمیع ستوران، تب سرد. (ذخیرۀ خوارزمشاهی). رجوع به تب سرد شود. نافض. (ذخیرۀ خوارزمشاهی). نفضاء، نفضه، نفضه، لرزۀ تب. (منتهی الارب). تب لرزه
یلان را بباشد همه روی زرد
همی لرزه افتد به مردان مرد.
فردوسی.
جهاندار از آن لرزه شد بدگمان
پراندیشه از گردش آسمان.
فردوسی.
کوه اگر گوید من راه خلافش سپرم
لرزۀ باد در او درفتد و کاهش کاه.
فرخی.
او دژم روی گشت و لرزه گرفت
عادت او چنین بود به خزان.
فرخی.
تب پنهانی غم تو مرا
لرزه از استخوان برانگیزد.
خاقانی.
بینی آن زخم گران بر سر کوس
لرزه و دل سبکی بر علم است.
خاقانی.
جنبش ده ترک لرزه دار ز شادی
هندوی نه چشم را به بانگ برآورد.
خاقانی.
لرزۀ برق در سحاب دل است
نالۀرعد ز امتحان بشنو.
خاقانی.
کرکس و شیر فلک طعمه خوران در مصاف
ماهی و گاو زمین لرزه کنان زیر بار.
خاقانی.
مگر این تب بشما طائفه خواهند برید
کز سر لرزه چو نی بر سر پایید همه.
خاقانی.
لرزه برافتاد به من بر چو بید
روی خجل گشته و دل ناامید.
نظامی.
زمین از تب لرزه آمد ستوه
فروکوفت بر دامنش میخ کوه.
سعدی (بوستان).
گریه و زاری آغاز نهاد و لرزه بر اندامش افتاد. (سعدی). شبانگه برسیدند به مقامی که از دزدان پر خطر بود کاروانیان را دید لرزه بر اندام اوفتاده. (سعدی).
سهم تو گر بر فلک آرد شتاب
لرزه کند چرخ چو دریای آب.
امیرخسرو (از آنندراج).
زینت از نام بلندش نبرد گر زر و سیم
سکه چون موج زند لرزه به روی دینار.
محمدطاهر نصرآبادی (از آنندراج).
خامه هنگام ثبت هیبت او
لرزه در نقش مسطر اندازد.
محمد عرفی (از آنندراج).
- زمین لرزه. رجوع به زمین لرزه شود:
چو آرد زمین لرزه ناگه نبرد
برآرد به آسانی از کوه گرد.
نظامی.
- لرزه به اندام کسی افتادن، لرزیدن از ترس.
تهدج، بریده گردیدن آواز با لرزه. مصعوف، لرزه گرفته. صعف، لرزه گرفتن.اکویداد، لرزه زده شدن. قل، لرزه از خشم یا طمع. استقلال، لرزه گرفتن کسی را. کزاز و کزّاز، لرزه و ترنجیدگی از سرما. (منتهی الارب). حمام، لرزۀ شتر، تب جمیع ستوران، تب سرد. (ذخیرۀ خوارزمشاهی). رجوع به تب سرد شود. نافض. (ذخیرۀ خوارزمشاهی). نفضاء، نفضه، نفضه، لرزۀ تب. (منتهی الارب). تب لرزه
(لُ مَ زَ)
لغت نامه دهخدا
عیب کننده یا آنکه در پس مردم عیب کند. (منتهی الارب). بدگوی. بدگوی در روی. (از دهار). عیب نهنده. بدگوی در قفا. مغتاب در پشت سر. (قاموس)
شهرکی است سردسیر بر حد میان پارس و بیابان با نعمت بسیار. (حدود العالم)
لرزش لرز رعشه: غلامی که دگر دریا ندیده بود. . گریه وزاری در نهاد و لرزه بر اندامش اوفتاد. لرزه کنان. در حال لرزیدن
((لَ جِ))
فرهنگ فارسی معین
زبان، طرز سخن گفتن و تلفظ، شعبه ای از زبان، تلفظ واژه های یک زبان به شیوه خاص یک منطقه
