معنی لفکه - جستجوی لغت در جدول جو

لفکه

لغت نامه دهخدا

فلکه

شیرفلکه، قطعۀ زمین گرد یا زمین دایره مانند که دور آن خیابان کشیده باشند، میدان، هر چیز شبیه چرخ که دور خود بچرخد

فرهنگ فارسی عمید

لوکه

آرد گندم یا جو، آرد بریان کرده، پنبه ای که پنبه دانه را از آن جدا کرده باشند

فرهنگ فارسی عمید

لفچه

لب ستبر، گوشت های اطراف پوزۀ گوسفند، برای مثال بیاورد خوان زیرک هوشمند / بر او لفچه های سر گوسفند (نظامی۵ - ۷۹۲)

فرهنگ فارسی عمید

تفکه

میوه خوردن، لذت بردن، بهره ور شدن از چیزی، خوش طبعی و مزاح کردن

فرهنگ فارسی عمید

سفکه

(سُ کَ)

لمجه، یعنی آنچه قبل از غذا خورند. (اقرب الموارد) (منتهی الارب). لمجه. ناشتاشکن

لغت نامه دهخدا

افکه

(اَ فِ کَ)

سال قحطناک. (منتهی الارب) ، گذاشتن، فوت کردن. لازم و متعدی. (ناظم الاطباء) (منتهی الارب) (آنندراج) ، بجستن و بجهانیدن. (تاج المصادر بیهقی). برستن و برهانیدن. (المصادرزوزنی). جستن. انفلات. (یادداشت مؤلف) :
فلایومن علی من افلت من
اولئک من الموت الموت ان یقع

لغت نامه دهخدا

تفکه

(تَ)

شگفتی نمودن. (از تاج المصادر بیهقی) (زوزنی) (ترجمان جرجانی ترتیب عادل بن علی) (از آنندراج). به شگفت آمدن از چیزی. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء). تعجب. (از اقرب الموارد) ، پشیمان بودن. (تاج المصادر بیهقی). پشیمان شدن. (منتهی الارب) (آنندراج) (ناظم الاطباء). تندم. (اقرب الموارد) : قوله تعالی: فظلتم تفکهون، ای تندمون. (منتهی الارب) (آنندراج) (ناظم الاطباء) ، برخورداری گرفتن. (تاج المصادر بیهقی). برخورداری یافتن. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء). لذت گرفتن از چیزی و برخورداری یافتن. (آنندراج). تمتع. (اقرب الموارد) : مدتی در این زرع و ضرع تفکه و تنزه نمودی. (سندبادنامه ص 170) ، میوه خوردن. (منتهی الارب) (آنندراج) (غیاث اللغات) (ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد) ، پرهیز کردن از میوه. از اضداد است. (منتهی الارب) (آنندراج) (ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا

فلکه

(فَ لَ کَ / کِ)

میدان یا محوطه ای که چند خیابان بدان منتهی شود. (فرهنگ فارسی معین). میدانی که بشکل دایره باشد و محاط باشد به ابنیه ای ازقبیل خانه ها و دکانها. (یادداشت مؤلف). میدانی که گردبرگرد آن خانه باشد. (یادداشت دیگر) ، چوبی دراز بر ستبری ساعد و بر میان آن دوالی که دوتن دو سر آن چوب بگیرند و پای مجرم بر آن دوال نهاده و چوب را پیچند تا پای در آن محکم شود و سومی با ترکه بر کف پای ها زند. (یادداشت مؤلف). رجوع به فلک شود، بادریسۀ دوک. (یادداشت مؤلف)

لغت نامه دهخدا

فلکه

(فَ کَ)

پاره ای زمین گرد بلند. (منتهی الارب) (اقرب الموارد) ، ریگ تودۀ گرد بلند که در حوالی آن فضاباشد. ج، فلک، فلاک. (منتهی الارب). ج، فلاک. (از اقرب الموارد) ، پیوند میان هر دو مهرۀ پشت شتر، گوشت پارۀ برآمده بر سر بیخ زبان، طرف ملتقای سینه و پشت که گرد است، پشتۀ گرد از یک سنگ. پشته ای از سنگ یک پارچۀ گرد، دهان بند شتربچه، و آن چیزی است گرد از موی دم اسب که بر دهان شتربچه بندند تا شیر نمکد. (منتهی الارب) (از اقرب الموارد) ، هر چیز گرد از استخوان و جز آن. (منتهی الارب)

لغت نامه دهخدا

فلکه

(فَ / فِ کَ / کِ)

چرخۀ ریسمان. (منتهی الارب). فادریسه، و آن چوبک مدور میان سوراخ بود که بر ستون خیمه نهند. (غیاث). گردۀ چوب یا چرمی است که سر دوک یا عمود خیمه از آن میگذرد. (حاشیۀ شرفنامۀ نظامی) : طناب خیمه گسسته گشت و فلکه برسرش رسید و از آن بمرد. (مجمل التواریخ و القصص).
رو که ز میخ سرای پردۀ قدرت
فلکۀ این نیلگون خیام برآمد.
خاقانی.
گردون برای خیمۀ خورشید فلکه ای است
از کوه و ابر ساخته پادیر و سایبان.
حافظ.
، قرص کوچک سوراخ دار که در دوک چرخ میکشند. (غیاث). چوبی دایره شکل است که ریسمانهای تابیده شده در گرد دوک بالای آن پیچیده میشود

لغت نامه دهخدا

لاکه

(کِ)

نام دهی جزء دهستان حومه بخش رودبار شهرستان رشت. واقع در دو هزارگزی شمال رودبار. دارای 827 تن سکنه. (فرهنگ جغرافیائی ایران ج 2)

لغت نامه دهخدا

لحکه

(لُ حَ کَ)

لحکاء. کرمکی است کبود درازدم شبیه کربسه. (منتهی الارب). در شرایع از محرمات حیوان آمده است: و کذا یحرم الیربوع و القنفذ و الوبر و الفنک و السمور و السنجاب و العضاه و اللحکه و هی دویبه یغوص فی الرمل تشبه بها اصابع العذاری. (شرایع کتاب الاطعمه والاشربه)

لحکاء. کرمکی است کبود درازدُم شبیه کربسه. (منتهی الارب). در شرایع از محرمات حیوان آمده است: و کذا یحرم الیربوع و القنفذ و الوبر و الفنک و السمور و السنجاب و العضاه و اللحکه و هی دویبه یغوص فی الرمل تشبه بها اصابع العذاری. (شرایع کتاب الاطعمه والاشربه)

لغت نامه دهخدا

لذکه

(لُ کَ)

حسن بن عبدالله ابوعلی الاصبهانی معروف به لذکه و گویند لغده. نحوی و لغوی معاصر ابوحنیفۀ دینوری. رجوع به حسن بن عبدالله شود. (روضات الجنات ص 216)

لغت نامه دهخدا

لوکه

(کَ / کِ)

مطلق آرد را گویند، خواه آرد گندم باشد و خواه آرد غیر گندم، آردی را نیز گویند که گندم و نخود و آنچه از آن آرد کرده باشند بریان کرده باشند. (برهان). آرد. پست. (جهانگیری) :
من که مهر تو از خدا خواهم
کاروان کرنج و لوکۀ قند
تا کیم دفع عشوه خواهی داد
چند از این انتظار آخر چند.
کمال اسماعیل.
، پنبه که پنبه دانه از او جدا کرده باشند و هنوز حلاجی نشده باشد، آواز گربه، نالۀ سگ. (برهان). زوزه

مطلق آرد را گویند، خواه آرد گندم باشد و خواه آرد غیر گندم، آردی را نیز گویند که گندم و نخود و آنچه از آن آرد کرده باشند بریان کرده باشند. (برهان). آرد. پِسْت. (جهانگیری) :
من که مهر تو از خدا خواهم
کاروان کرنج و لوکۀ قند
تا کیم دفع عشوه خواهی داد
چند از این انتظار آخر چند.
کمال اسماعیل.
، پنبه که پنبه دانه از او جدا کرده باشند و هنوز حلاجی نشده باشد، آواز گربه، نالۀ سگ. (برهان). زوزه

لغت نامه دهخدا

لفظه

(لَ ظَ)

یک لفظ. رجوع به لفظ شود

لغت نامه دهخدا

لفطه

(لَ لَ)

نام محلی کنار راه کرمانشاه به نوسود میان سیوه نان و بیروان در 39هزارگزی کرمانشاه

لغت نامه دهخدا

لفچه

(لَ چَ/ چِ)

لفچ. (جهانگیری). لب گنده:
دو لفچه چو دو آستن مرد حجازی
دو منخره دو تیره چه سیصد بازی.
(منسوب به منوچهری).
دندان چو صدف کرده دهان معدن لؤلؤ
وز لفچه بیفشانده بسی لؤلؤ شهوار.
(منسوب به منوچهری).
، گوشت بی استخوان. (برهان) :
بیاورد خوان زیرک هوشمند
بر آن لفچه های سر گوسفند.
نظامی.
سر زنگیان را درآرد به بند
خورد چون سر و لفچۀ گوسفند.
نظامی.
، کلۀ بریان کرده. (برهان)

لغت نامه دهخدا

لشکه

(لَ کَ / کِ)

لشک. پاره.
- لشکه لشکه، پاره پاره. (برهان).
- شبنم. (برهان). (ولی ظاهراً به این معنی بشک باشد)

لغت نامه دهخدا

لفته

(لُ فَ تَ)

آنکه بزند ستور را و پروا نکند که کجا رسد. (منتهی الارب)

لغت نامه دهخدا

لیکه

غضروف و لته و پوسته و زواید گوشت مانند پوست و چربی وغلیزک و نظایر آن

فرهنگ لغت هوشیار

تفکه

لذت بردن

فرهنگ لغت هوشیار

لشکه

پاره تکه

فرهنگ لغت هوشیار

لفجه

لب گنده و ستبر: دندان چون صدف کرده دهان معدن لولو و زلفچه بیفشانده بسی لولو شهوار. (منوچهری. د. لغ)، گوشت بی استخوان: سر زنگیان را در آرد ببند خورد چون سر لفچه گوسفند. (نظامی رشیدی)

فرهنگ لغت هوشیار

لفچه

لب گنده و ستبر: دندان چون صدف کرده دهان معدن لولو و زلفچه بیفشانده بسی لولو شهوار. (منوچهری. د. لغ)، گوشت بی استخوان: سر زنگیان را در آرد ببند خورد چون سر لفچه گوسفند. (نظامی رشیدی)

فرهنگ لغت هوشیار

لفظه

یک دازه یک سخن یک لفظ: تا لفظه الله پدید نمی آید از فساد بصلاح نمی آیند

فرهنگ لغت هوشیار