- قلفر
گیاهی خوشبو و زیبا که در گذشته برگردن نوعروسان می آویختند
معنی قلفر - جستجوی لغت در جدول جو
پیشنهاد واژه بر اساس جستجوی شما
(تَ)
لغت نامه دهخدا
کم شدن. (منتهی الارب) (اقرب الموارد) : قفر مال فلان قفراً، قل ّ، کم شدن گوشت و لاغر شدن: قفرت المراءه، قل ّ لحمها. (اقرب الموارد) ، بی نانخورش گشتن طعام. (اقرب الموارد) (منتهی الارب)
درپی رفتن و پیروی کردن. (منتهی الارب) (اقرب الموارد) : قفر الاثر قفراً، اقتفاه و تبعه. (اقرب الموارد)
درپی رفتن و پیروی کردن. (منتهی الارب) (اقرب الموارد) : قفر الاثر قفراً، اقتفاه و تبعه. (اقرب الموارد)
(قَ)
لغت نامه دهخدا
نام دارویی است که آن را کشوث خوانند و آن مانند عشقه بر خار ترنجبین پیچد. (برهان) (فهرست مخزن الادویه)
(قَ فِ)
لغت نامه دهخدا
کم موی. (اقرب الموارد) (منتهی الارب). و در شعر به تخفیف یعنی به سکون فاء آمده است. (از اقرب الموارد) ، گرگ منسوب به قفر. (اقرب الموارد). گرگ بیابانی. (منتهی الارب)
(قُ)
لغت نامه دهخدا
اسم قار است. (فهرست مخزن الادویه). اسم جنس قار و عرق الجبال است و آنچه شبیه به قیر در تکون باشد. (تحفۀ حکیم مؤمن)
(قُ)
لغت نامه دهخدا
دهی است از دهستان ورزق بخش داران شهرستان فریدن واقع در 6 هزارگزی شمال داران و 2 هزارگزی شمال راه ازنا به اصفهان. موقع جغرافیایی آن دامنۀکوه و هوای آن سردسیر و سکنۀ آن 286 تن است. آب آن از قنات و چشمه و محصول آن غلات و دیمی و آبی و حبوب و شغل اهالی زراعت و صنایع دستی زنان جاجیم بافی است. راه فرعی دارد. (از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 10)
(قِ فِ)
لغت نامه دهخدا
گل تراشه ترقیده و پاره پاره شده. (منتهی الارب). یا یتفلق من الطین و یتشقق. (اقرب الموارد) ، آنچه از آهن برافتد و پراکنده شود وقت کوفتن است. (اقرب الموارد) (منتهی الارب). رجوع به قلفع شود
(قِلْ لا)
لغت نامه دهخدا
انجیر سپید است که چون خشک شود زرد صافی گردد گویا که مدهون است، و هرگاه ذخیره کنند توبرتو نشیند و گاهی بر وی آب انگور ریزند و دهن سبوی را گل اندود کنند و دو سه سال بگذارند، سپس آن دهنش به شاخ آهو و مانند آن بگشایند و به کار برند. (منتهی الارب). قسمی از انجیر سفید است که هرگاه خشک شود زرد گردد، و آن از طبار و جمیز درشت تر است. (اقرب الموارد). رجوع به قلاری شود
(قَ قَ شَ دَ)
لغت نامه دهخدا
ده کوچکی است از دهستان جمع آبرود بخش مرکزی شهرستان دماوند. سکنۀ آن 19 تن است. مزرعۀ کویج جزء این ده است. (از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 1)
(قُ فَ)
لغت نامه دهخدا
قلفه. غلاف سر نره. (منتهی الارب) (اقرب الموارد). آن پوست که در ختنه ببرند. (مهذب الاسماء)
(قِ فَ)
لغت نامه دهخدا
مؤنث قلف و آن پوست درخت است. (منتهی الارب) (اقرب الموارد). رجوع به قلف شود، گیاهی است سبز که میوۀ ریز دارد و بار آن را شتران به حرص تمام خورند. (اقرب الموارد) (منتهی الارب)
لفچ لب ستبر را گویند پوسته سرنره پوسته، ناخن افتاده پوست نوک آلت مرد است که روی حشفه را در حالت معمولی (غیر حالت نعوظ) می پوشاند و در موقع نعوظ نوک آلت که عبارت از حفشه می باشد معمولا از سوراخ نوک قلفه خارج می شود و قلفه به صورت پوستی چین خورده در پشت تاج حفشه قرار می گیرد. در مسلمانان و دیگر مردمی که ختنه در آنان انجام می گیرد قلفه برداشته می شود (در حقیقت ختنه برداشتن قلفه است)
پوست کندن از درخت، گل از سرخم برداشتن، از بن کندن ناخن را، درز بندی در کشتی پوست پوست درخت
زورگو، مستبد 2، قلچماق
متضاد: دموکرات منش
متضاد: دموکرات منش
میخک سفید کوهی
گیاهی با گل های زرد که ریشه ی آن عقیر نامیده می شود
نام گاوی که رنگش متمایل به زرد باشد