- قضفه (قِ ضَ فَ)
پارۀ ریگ توده ازجای خود جداافتاده. (منتهی الارب) (اقرب الموارد)
معنی قضفه - جستجوی لغت در جدول جو
- قضفه (قَ ضَ فَ)
پاره ای از زمین درشت خمیده اندک دراز، یا پشته ای است که از یک سنگ نماید، یا آن چند پشتۀ خرد است که آب در میانش در پست جای روان گردد، یا جایهای بلند است از سنگ و گل. ج، قضیف، قضاف، قضفان، سنگ خوار یا مرغی است دیگر. (اقرب الموارد) (منتهی الارب)
- قضفه
پشته سنگی، سنگخوارک از پرندگان
پیشنهاد واژه بر اساس جستجوی شما
خبر، حکم، فرمان، جمله یا کلامی که معنی آن تمام باشد و بتوان دربارۀ آن حکم کرد، در علم منطق گفتاری که احتمال صدق و کذب داشته باشد
(غَ ضَ فَ)
لغت نامه دهخدا
مرغ سنگخوار. ج، غضف. (منتهی الارب). در اقرب الموارد آمده: الغضفه طائر، و قیل القطاه. و جمع آن ذکر نشده است. جوهری در صحاح گوید: الغضف، القطا الجون. و مفرد آن را ذکر نکرده است، مرغی است، پشته. (منتهی الارب). اکمه. (اقرب الموارد) (تاج العروس) ، یکی غضف، که درختی شبیه درخت خرما است. (از اقرب الموارد) (المنجد). رجوع به غضف شود
(قُ مَ)
لغت نامه دهخدا
آنچه به کرانۀ دندان گزند و خورند. (اقرب الموارد) (منتهی الارب). گویند: ماذقت قضمه، ای مایقضم علیه، ای شیئاً. (منتهی الارب)
(قَ ضِ ءَ)
لغت نامه دهخدا
مؤنث قضی ٔ. (اقرب الموارد) (منتهی الارب). بوی گرفته از نمی. (منتهی الارب). گویند: قربه قضئه. (اقرب الموارد) (منتهی الارب). رجوع به قضی ٔ شود
(قِ فَ)
لغت نامه دهخدا
تره ای است خاردار شبیه خسک که دراز شود و بر روی افتد و برگش خاکسترگون و اندرونش سرخ باشد. (اقرب الموارد) (منتهی الارب)
(قَ بَ)
لغت نامه دهخدا
اسپست، شاخ درخت. (منتهی الارب) ، تیر ناتراشیده از شاخ درخت. نبع. ج، قضبات، گیاه که تر و تازه خورده شود. ج، قضب. (اقرب الموارد) (منتهی الارب)
(قُ)
لغت نامه دهخدا
پوست پاره ای است تنک که بر روی بچه درکشیده باشند وقت ولادت، جمع واژۀ قاضی. (اقرب الموارد) (منتهی الارب)
(قَ فَ)
لغت نامه دهخدا
پایۀ نردبان، قصفۀ قوم، انبوهی و یکدیگر را سپوختن. (اقرب الموارد) (منتهی الارب) ، پاره ای ریگ تودۀ فرودریده. (منتهی الارب). قطعه من رمل تنقصف. (اقرب الموارد). ج، قصف، قصفان. (اقرب الموارد) (منتهی الارب) ، رقت ارطی و تنگی آن. (منتهی الارب). رقه الارطی. (اقرب الموارد)
(قِ فَ)
لغت نامه دهخدا
مؤنث قلف و آن پوست درخت است. (منتهی الارب) (اقرب الموارد). رجوع به قلف شود، گیاهی است سبز که میوۀ ریز دارد و بار آن را شتران به حرص تمام خورند. (اقرب الموارد) (منتهی الارب)
(قُ فَ)
لغت نامه دهخدا
قلفه. غلاف سر نره. (منتهی الارب) (اقرب الموارد). آن پوست که در ختنه ببرند. (مهذب الاسماء)
(قُ فَ)
لغت نامه دهخدا
کنگره، آنچه بیرون جسته باشد از سرکوه، کرانه. (منتهی الارب) (آنندراج). ج، قذاف و قذف، قذف و قذفات. (منتهی الارب)
لفچ لب ستبر را گویند پوسته سرنره پوسته، ناخن افتاده پوست نوک آلت مرد است که روی حشفه را در حالت معمولی (غیر حالت نعوظ) می پوشاند و در موقع نعوظ نوک آلت که عبارت از حفشه می باشد معمولا از سوراخ نوک قلفه خارج می شود و قلفه به صورت پوستی چین خورده در پشت تاج حفشه قرار می گیرد. در مسلمانان و دیگر مردمی که ختنه در آنان انجام می گیرد قلفه برداشته می شود (در حقیقت ختنه برداشتن قلفه است)
بدنام ارمال دارچینی از گیاهان، پاره ای پوست، اندماغ پوست درخت و جز آن، پوست درختی است شبیه بدارچین دارچین
پایه نردبان، انبوهی تنه زدن به هم، جمع قاصف، تندرهای بلندبانگ آسمان غرنبه ها
