- قس
مرد روحانی مسیحی، کشیش، کاهن
معنی قس - جستجوی لغت در جدول جو
- قس (قَس س)
لقب عبدالرحمان عبدالله عابد تابعی است، که خاطرش را به سوی سلامۀ مغنیه میلی بود. (منتهی الارب). تابعی عنوانی است که در تاریخ اسلامی به مسلمانان نسل دوم داده می شود، کسانی که پیامبر اسلام را ندیدند اما با صحابه معاشرت داشتند. تابعین از نظر علمی، دینی و اخلاقی در مرتبه بالایی قرار داشتند و بسیاری از آنان شاگرد مستقیم بزرگان صحابه بودند. نقش آن ها در تدوین احادیث، احکام فقهی و تفاسیر قرآنی غیرقابل انکار است و آثارشان تا به امروز مورد استفاده قرار می گیرد.
- قس (قُسْ سُنْ نا طِ)
موضعی است میان عریش و قرماء از بلادمصر، و جامۀ قسّی بدان منسوب است. (منتهی الارب)
- قس (رَثْءْ)
در پی چیزی شدن و جستن آن را، سخن چینی نمودن. (منتهی الارب) (اقرب الموارد). رجوع به قس ّ و قس ّ شود
- قس (رَ ثَ)
رنج دادن و آزردن به سخن زشت. (منتهی الارب) (اقرب الموارد). گویند: قسّهم قسّاً، رنج داد و آزرده کرد ایشان را به سخن زشت. (منتهی الارب) ، سخن چینی کردن. (تاج المصادر بیهقی). سخن چینی نمودن. (منتهی الارب) ، از پی فراشدن. (تاج المصادر بیهقی) (اقرب الموارد). در پی چیزی شدن و جستن آنرا. (منتهی الارب) ، تنها چرا کردن شتر. (منتهی الارب) (تاج المصادر بیهقی) (اقرب الموارد) ، نیکو چراندن شتران، نیکو راندن شتران، خوردن: قس ما علی العظم، خورد هرچه بر استخوان بود از گوشت و مغز آن. (منتهی الارب)
- قس (قِس س)
کشیش. رجوع به قس ّ و قس ّ شود
- قس (قُس س)
دانشمند ترسایان. (السامی فی الاسامی). رجوع به قس ّ و قس ّ شود. عربی قسیس و سریانی قشیشا (پیر کاهن) و آرامی قشیشا. (حاشیۀ برهان آقای دکتر معین، ذیل ’کشیش’، از معجمیات عربیه - سامیه ص 179)
- قس (رِ)
در پی چیزی شدن و جستن آن را، سخن چینی نمودن. (منتهی الارب). رجوع به قس ّ و قس ّ شود
- قس (قَ)
لبلاب بی ثمر است. برگش مشبک و ریزه و شاخش باریک و شرب برگ و شاخ او مدرّ حیض و فرزجۀ او با عسل مخرج جنین و سعوط عصارۀ او جهت عفونت خیشوم و آب بیخ او با سرکه جهت گزیدن رتیلا نافعاست. (تحفۀ حکیم مؤمن). نوعی قسوسی است که ثمر نداشته باشد، و به معنی لبلاب بی ثمر نیز آمده و اوراق آن صغیر میباشد و شاخه های باریک و عصارۀ بیخ آن با سرکه جهت سم رتیلا نافع است. رجوع به مخزن الادویه شود
- قس (قُس س)
ابن ساعده. اسقف نجران است که در بلاغت به وی مثل زنند. (اقرب الموارد). وی حکیمی بود بلیغ در عرب و ششصد سال زندگانی نمود (!) ، و در حدیث از او یاد شده است. (از منتهی الارب). قس بن ساعده بن جذامه بن زفربن ایاد بن نزار بن خطیبه، بلیغ عرب و قاضی عصر خود و اسقف نجران بود. وی به سال 600 هجری قمری وفات کرد. ابوعلی بن سکن و ابن شاهین و عبدان مروزی و ابوموسی وی را در زمرۀ صحابیان قلمداد کرده اند. ابوحاتم سجستانی وی را از سالمندان دانسته و گوید: وی 380 سال عمر داشت. گویند وی نخستین عربی است که با تکیه بر عصا یا شمشیر خطبه خواند و نخستین کسی است که در کلام خود ’اما بعد’ گفت و نخستین کسی است که در نامۀ خود نوشت ’من فلان الی فلان’. وی بر قیصر روم وارد میشد و مورد احترام قرار میگرفت. تا قبل از بعثت پیغمبر (ص) حیات داشته و آن حضرت او را دیده است. پس از مرگ وی (23 سال قبل از هجرت) درباره او از پیغمبر پرسیدند، گفت: ’یحشر امه وحده’. (اعلام زرکلی چ 2 ج 6 ص 39) (الموسوعه العربیه). این اشعار از اوست:
فی الذاهبین الاوّلی
ن من القرون لنا بصائر
لما رأیت موارداً
للموت لیس لها مصادر
و رأیت قومی نحوها
تمضی الاصاغر و الاکابر
لایرجع الماضی اًلی
ی و لا من الباقین غابر
ایقنت انی لامحا -
له حیث صار القوم صائر.
گویند چون این ابیات را برای رسول خدا (ص) خواندند فرمود: ’انه یبعث امه علی حده’. (بلوغ الارب ج 3 ص 155). و رجوع به الاصابه شود
فی الذاهبین الاوّلی
ن من القرون لنا بصائر
لما رأیت موارداً
للموت لیس لها مصادر
و رأیت قومی نحوها
تمضی الاصاغر و الاکابر
لایرجع الماضی اًلی
ی و لا من الباقین غابر
ایقنت انی لامحا -
له حیث صار القوم صائر.
گویند چون این ابیات را برای رسول خدا (ص) خواندند فرمود: ’انه یبعث امه علی حده’. (بلوغ الارب ج 3 ص 155). و رجوع به الاصابه شود
- قس (قَس س)
خداوند شتران که پیوسته ملازم آنها باشد. (منتهی الارب) (اقرب الموارد) (ناظم الاطباء) ، مهتر ترسایان و دانشمند آنها. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء). من کان بین الاسقف و الشماس. (اقرب الموارد). ج، قسوس. (اقرب الموارد). رجوع به قس ّ شود، پشک. (منتهی الارب) (اقرب الموارد). صقیع. (اقرب الموارد) ، ژاله و شبنم. (ناظم الاطباء)
- قس
کشیش، مرد روحانی مسیحی
- قس ((قَ سّ))
روحانی مسیحی بین اسقف و شماس، کاهن، جمع قسوس
- قس
روحانی، شیخ، شماس، کاهن، کشیش
- قس
قسمت
پیشنهاد واژه بر اساس جستجوی شما
نصیب، بهره، جزء، بخش، سرنوشت، تقدیر، در ریاضیات تقسیم
قسمت کردن: بخش کردن، تقسیم کردن
قسمت کردن: بخش کردن، تقسیم کردن
جماعتی که برای گرفتن چیزی قسم بخورند و آن را بگیرند، سوگندی که بین اولیای دم اجرا شود، هنگامی که کسی را قاتل معرفی کنند و شاهد نداشته باشند، آشتی و متارکۀ جنگ
یک قسمت از وامی که به چند قسمت تقسیم شده باشد و هر قسمت را در مدت معین بپردازند
عدل، داد
حصّه، نصیب، مقدار، میزان
عدل، داد
حصّه، نصیب، مقدار، میزان
ریشۀ گیاهی بی ساقه با برگ های پهن و ضخیم، با رنگی مایل به زرد و طعم شیرین که در طب به کاربرد دارد، کوشنه، قسطس
قسط، ریشۀ گیاهی بی ساقه با برگ های پهن و ضخیم، با رنگی مایل به زرد و طعم شیرین که در طب به کاربرد دارد، کوشنه
تقسیم کننده، بخش کننده، پاره ای از یک چیز قسمت شده، بخش، هم قسم، متحد، شریک، هم بخش، شخص خوب روی، جمیل
