معنی قرمود در لغت نامه دهخدا

آنچه بدان طلا نمایند. (منتهی الارب) (اقرب الموارد). مانند زعفران و گچ، نوعی از سنگها. (منتهی الارب). قیل جماره لها خروق یوقد علیها فتنضج و یبنی بها. (اقرب الموارد) ، سنگریزه ای است که پخته از آن بنا سازند، سفال و خشت پخته. (اقرب الموارد) (منتهی الارب). آجر. (اقرب الموارد)

لغت نامه دهخدا

قرمد

(قِ مِ)

موضعی است. (منتهی الارب)

لغت نامه دهخدا

مرمود

(مَ)

مأخوذ از ’رمد’ عربی که بجای ’ارمد’ به کار رفته است:
مهر رخشا لیک از او مرمود جوید اجتناب.
قاآنی

لغت نامه دهخدا

قمرود

(قُ)

آب قمرود، آبی است که از کوه خانیسار (خوانسار) و لالستان به ولایت جربادقان (گلپایگان) برمیخیزد و بر جربادقان و قم میریزد و هرزه آبش به مفازه منتهی میشود. طولش سی فرسنگ باشد. (نزهه القلوب ج 3 ص 220)

لغت نامه دهخدا

قمرود

(قُ مِ)

قصبۀ مرکزی دهستان قمرود بخش مرکزی شهرستان قم، واقع در 18هزارگزی شمال خاور قم. موقع آن جلگه و هوای آن معتدل است. سکنۀ آن 1500 تن است. آب آن از قنات و فاضل آب رود قم و محصول آن غلات، پنبه، انار و شغل اهالی زراعت، مکاری گری و فعله گری درتهران و قم و کرباس و جوال بافی است، ماشین از قم میتوان برد. مزارع ظفرآباد و چندین مزرعۀ کوچک که مخروبه شده اند جزء این ده است. قمرود در قدیم بیش از حال اهمیت داشته و راه عمومی تهران بوده است. در حدوددو سوم ساکنین آن صوفی هستند و شارب خود را نمیزنندو عادت بخصوصی دارند که از اظهار آن خودداری و در حفظ اسرار خود ساعی هستند. این ده در حدود 30 باب دکاکین مختلفه دارد. (از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 1)

لغت نامه دهخدا

قرموص

(قُ)

خانه زمین کند و گو فراخ درون تنگ دهانه که مردم سرمازده در آن گرم شوند و سرما دفع کند، جای کوماج نهادن، جای تخم نهادن کبوتر. (اقرب الموارد) (منتهی الارب). رجوع به قرمص و قرماص شود

لغت نامه دهخدا

قرموط

(قُ)

گو یک گوه گردان. (منتهی الارب). دحروجهالجعل. (اقرب الموارد) ، بار درخت غضا سرخ همچو انار که پستان دختران را بدان تشبیه کنند. (منتهی الارب)

لغت نامه دهخدا

قرمول

(قُ)

نوعی از بار غضا که درختی است خاردار. (اقرب الموارد) (منتهی الارب)

لغت نامه دهخدا

قرمید

(قِ)

آجر. (اقرب الموارد). خشت پخته. (منتهی الارب) ، آنچه برای زینت صیقل دهند. (از اقرب الموارد) ، پارگین به خشت برآورده. (منتهی الارب) ، بز کوهی ماده. (اقرب الموارد). ج، قرامید

لغت نامه دهخدا

قردود

(قُ)

زمین درشت بلند. (منتهی الارب). رجوع به قردوده شود

لغت نامه دهخدا

غرمود

(غُ)

غرموت. رجوع به غرموت شود

لغت نامه دهخدا

ارمود

(اَ)

امرود. (برهان). رجوع به امرود شود، احدی. کسی: ما به ارمی، نیست در آن کسی و نه اثری و نه نشانی. (منتهی الارب)