معنی قذاه در لغت نامه دهخدا

اذات. اذیت. رنجش. آزار. رنج. آنچه از او آزار یابند، به امتحان دادن چیزی را، مکافات امری کردن: اذاقه اﷲ وبال امره. همگنان را به احاقت مکر و اذاقت غدر خویش منکوب و منحوب گردانید. (ترجمه تاریخ یمینی ص 206) ، اذاق زید بعدک کرماً، کریم و سخی گردید

اَذات. اذیت. رنجش. آزار. رنج. آنچه از او آزار یابند، به امتحان دادن چیزی را، مکافات امری کردن: اذاقه اﷲ وبال امره. همگنان را به احاقت مکر و اذاقت غدر خویش منکوب و منحوب گردانید. (ترجمه تاریخ یمینی ص 206) ، اذاق زید بعدک کرماً، کریم و سخی گردید

لغت نامه دهخدا

قذان

(قُذْ ذا)

سپیدی هر دو کرانۀ سر یا موی آن از پیری، سپیدی بال مرغ، کلمه ای که کودکان عرب وقت بازی گویند. (منتهی الارب) (آنندراج)

لغت نامه دهخدا

قذال

(قَ)

پس سر. بناگوش. هو مابین نقرهالقفاء الی الاذن. (اقرب الموارد). ج، اقذله، بستنگاه افسار اسب در پس پیشانی. (منتهی الارب) (آنندراج) (ناظم الاطباء). ج، قذل و اقذله

لغت نامه دهخدا

قذافه

(قَذْ ذا فَ)

یکی قذّاف. (منتهی الارب). رجوع به قذاف شود

لغت نامه دهخدا

قذاف

(قُ)

روض القذاف، موضعی است. (منتهی الارب)

لغت نامه دهخدا

قذاف

(قَذْ ذا)

ترازو، برنشستنی. (اقرب الموارد) (منتهی الارب) (آنندراج). مرکب و هر برنشستنی. (ناظم الاطباء) ، فلاخن. (منتهی الارب) (آنندراج). منجنیق. (اقرب الموارد) (ناظم الاطباء) ، آنچه بدان چیزی را دور اندازند. (منتهی الارب) (آنندراج) ، قرب قذّاف، قرب با کوشش که در آن فتور نباشد. (منتهی الارب). قرب شبگیری است که صبح آن به آب رسند. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء)

ترازو، برنشستنی. (اقرب الموارد) (منتهی الارب) (آنندراج). مرکب و هر برنشستنی. (ناظم الاطباء) ، فلاخن. (منتهی الارب) (آنندراج). منجنیق. (اقرب الموارد) (ناظم الاطباء) ، آنچه بدان چیزی را دور اندازند. (منتهی الارب) (آنندراج) ، قَرَب قَذّاف، قرب با کوشش که در آن فتور نباشد. (منتهی الارب). قرب شبگیری است که صبح آن به آب رسند. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء)

لغت نامه دهخدا

قذاره

(رُب ب)

پلید گردیدن. (اقرب الموارد) (منتهی الارب) (آنندراج). و این از باب سمع و نصر وکرم هر سه آمده است. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء)

لغت نامه دهخدا