- قدو (قِدْوْ)
اصل که از آن شاخها برآید. (منتهی الارب) (آنندراج) (المنجد). ج، اقداء. (المنجد)
معنی قدو - جستجوی لغت در جدول جو
- قدو (رَءْمْ)
خوشبوی شدن طعام. (منتهی الارب) (آنندراج). خوشمزه شدن طعام. (منتهی الارب) ، نزدیک شدن، از سفر آمدن. (منتهی الارب) (آنندراج)
- قدو
خوشبوی، خوشمزگی خوراک، باز آمدن باز گشتن از راه
پیشنهاد واژه بر اساس جستجوی شما
قدها، بلندی اندام ها، قامت ها، بالاها، کنایه از اندازه ها، درازاها، جمع واژۀ قد
(قُدْ دو)
لغت نامه دهخدا
نامی از نامهای خدای تعالی. (منتهی الارب). قدوس سبوح، رب الملائکه و الروح. یکی ازصفات خدای تعالی است که مکتوب بازوهای قدوس او. (کتاب مزامیر 98:1 و کتاب اشعیاء 52:10). و ’کلام قدوس او’. (کتاب ارمیاء 23:9). و ’روز مقدس من’. (کتاب اشعیاء 58:13). و ’روح قدوس او’. (کتاب اشعیاء 63:11). و ’اسم قدوس من’. (کتاب عاموس 2:7). و ’ذکر قدوس او’. (کتاب مزامیر 30:4 و 97:12). و ’به قدوسیت خود سوگند خوردم’. (کتاب مزامیر 89:35) (قاموس کتاب مقدس)
(قُدْ دو)
لغت نامه دهخدا
مسکن سماوی خدا است. (کتاب مزامیر 102:19 و کتاب اشعیاء 63:15 مقابل مزامیر 36:14) (قاموس کتاب مقدس). مسکن خدای تعالی در زمین یامحل بروز جلال و ظهور عظمت او تعالی برای قوم خود. (سفر خروج 15:13). گاهی از اوقات لفظ قدس تنها (کتاب مزامیر 63:2) یا به الحاق لفظ دیگر همچو یا محراب (مزامیر 28:2) یا کرسی (مزامیر 47:8) یا حدود که مقصودعموم اراضی موعوده باشد (مزامیر 78:54) یا شهرها (کتاب اشعیاء 64:10) یا خانه (کتاب اشعیاء 64:11) و خیمه جماعت و هیکل را قدس دنیائی گویند (رسالۀ عبرانیان 9:1) تا معلوم شود که پاینده و برقرار نخواهند بود و نمونۀ قدس سماوی میباشند. (قاموس کتاب مقدس)
(قَدْ دو)
لغت نامه دهخدا
ابن محمد بن سلیمان مشهور به مستغانمی فقیهی است از مردم مستغانم از ولایت وهران. وی در حدود بیست تألیف دارد. از آنهاست: 1- جلاءالران در مواریث. 2- دررالفیض اللدفی فیما یتعلق بالکسب العیانی و السنی. به سال 1322 هجری قمری درگذشت. رجوع به تعریف الخلف 2:322 و اعلام زرکلی ج 2: 792 و معجم المؤلفین ج 8 ص 129 شود
(قُ)
لغت نامه دهخدا
جمع واژۀ قد، به معنی پوست بزغاله. (منتهی الارب) (آنندراج). رجوع به قد شود، مسکن یا کوه. (مزامیر 2:6) ، هیکل. (مزامیر 5:7) ، موضع. (مزامیر 24:3)
(قَ)
لغت نامه دهخدا
بازایستاده از بانگ و فریاد، ریزان بر چیزی، اسب که حاجت آید او را به عنان زدن تا بازایستد، مرد خوار رانده و ترک داده. (منتهی الارب) (آنندراج)
(قُ وَ)
لغت نامه دهخدا
پیشوا. قده. (منتهی الارب) (آنندراج). مرجع. مقتدا:
یکی گفتش ای قدوۀ راستی
بدین بر چرا نیکوئی خواستی.
سعدی.
، راه مسلوک. (منتهی الارب) (آنندراج)
یکی گفتش ای قدوۀ راستی
بدین بر چرا نیکوئی خواستی.
سعدی.
، راه مسلوک. (منتهی الارب) (آنندراج)
(رَءْنْ)
لغت نامه دهخدا
از سفر بازآمدن. (منتهی الارب). گویند: قدم من سفره قدوماً و قدماناً و مقدماً، از سفر بازآمد. (منتهی الارب) :
که هیهات قدر تو نشناختم
به شکر قدومت نپرداختم.
سعدی.
، در پیش رفتن. (ترجمان القرآن ترتیب عادل)
که هیهات قدر تو نشناختم
به شکر قدومت نپرداختم.
سعدی.
، در پیش رفتن. (ترجمان القرآن ترتیب عادل)
جمع حد، کوستک ها خچور، آیین ها، اندازه ها زجر کردن و راندن شتران بسرود و آواز
قسوه، مدل، نمونه، امام، پیشوا، رهبر، مقتدا
قدسی، قدیس، مقدس، منزه