معنی قاسط در فرهنگ فارسی عمید

بازگردنده از حق، جابر، ستمکار

معنی قاسط در لغت نامه دهخدا

جابر. (منتهی الارب) (آنندراج)، ستمکار. (منتهی الارب). بیدادگر. (مهذب الاسماء). جورکننده. جائر. ظالم، بازگردنده ازحق. (ناظم الاطباء). ج، قاسطون. (مهذب الاسماء) : و اما القاسطون فکانوا لجهنم حطباً. (قرآن 15/72)، (از قسط یعنی عدل) عادل. دادگر

معنی قاسط در لغت نامه دهخدا

ابن هنب. نام پدر قبیله ای است از عرب. (منتهی الارب)

معنی قاسط در فرهنگ لغت هوشیار

جابر، ستمکار، بیدادگر، ظالم

معنی قاسط در فرهنگ فارسی معین

ظالم، ستمکار، بازگردنده از حق، جمع قاسطین

معنی قاسط - جستجوی لغت در جدول جو

قاسط

فرهنگ فارسی عمید

قاسط

لغت نامه دهخدا

قاسط

لغت نامه دهخدا

قاسط

فرهنگ لغت هوشیار

قاسط

فرهنگ فارسی معین

قاسم

(پسرانه)

بخش کننده، مقسم، نام پسر پیامبر (ص)، به صورت پسوند و پسوند همراه با بعضی نامها می آید و نام جدیدمی سازد مانند محمد قاسم، قاسمعلی

فرهنگ نامهای ایرانی

باسط

گستراننده، گشاینده، فراخ کننده، فراخی دهنده، از نام های خداوند

فرهنگ فارسی عمید

قاسی

سخت دل، سنگدل، بی رحم

فرهنگ فارسی عمید

قاسم

قسمت کننده، بخش کننده

فرهنگ فارسی عمید

قاسر

کسی که دیگری را به زور به کاری وادارد

فرهنگ فارسی عمید

واسط

در میان، آنچه در میانه باشد مثلاً حد واسط، کسی که در وسط نشسته باشد

فرهنگ فارسی عمید

قاسح

(سِ)

جامۀ درشت. (منتهی الارب) ، رمح قاسح، نیزۀ سخت. (مهذب الاسماء)

لغت نامه دهخدا

قاسر

(سِ)

نعت فاعلی از قسر. بزور بر کاری دارنده. (آنندراج) (غیاث)

لغت نامه دهخدا

قاسر

ابن عمرو بن شراحیل. پس از بلقیس مدت هشتادوپنج سال سلطنت کرد و به واسطۀ بخشش فراوانی که داشت به نعیم ملقب گردید. (حبیب السیر چ سنگی تهران جزو 2 از ج 1 ص 93) در حبیب السیر چ خیام ج 1 ص 264 به جای ’قاسر’ ناشر آمده است

لغت نامه دهخدا

قاسم

(سِ)

ابن حسین بغدادی، مکنی به ابوشجاع و مشهور به ابن الطوابقی شاعری بود از مردم بغداد. وی به موصل و دیار بکر سفر کرد و شاهان و حاکمان آنجا و دیار ربیعه را مدح نمود و به سال 576 هجری قمری وفات یافت. رجوع به فوات الوفیات ج 2 ص 127و الاعلام زرکلی چ 2 ج 6 ص 8 و قاموس الاعلام ترکی شود
ابن عبدالله. از علماء عصر عمر بن عبدالعزیز است و ابن الجوزی در سیرۀعمر بن عبدالعزیز به وسیله او ابیاتی را که عمر به آن تمثل می جست و مطلع آن این است ’ایقظان انت الیوم ام انت نائم’ نقل کرده است. (سیره عمر بن عبدالعزیز چ مصر 1331 هجری قمری ص 225) رجوع به قاسم بن غزوان شود
ابن زکریا بن یحیی بغدادی، مشهور به مطرز و مکنی به ابوبکر (220- 305 هجری قمری / 835- 917 میلادی) از حافظان حدیث و مردی ثقه است. در مسند و رجال تألیفاتی دارد. وی در بغداد وفات یافت. رجوع به تهذیب التهذیب ج 8 ص 314 و تذکره الحفاظ ج 2 ص 256 والاعلام زرکلی چ 2 ج 6 ص 10 شود
ابن العلاء. از اهل آذربایجان یکی از اشخاصی است که به نقل صاحب کشف الغمه از اعلام الوری حضرت صاحب الامر (ع) را دیده بوده است. (حبیب السیر چ خیام ج 2 ص 110). رجوع به النجم الثاقب فی من رأی الامام الغائب از حاجی نوری شود
ابن هبه الله العساکر، مکنی به ابومحمد. از عالمان است. وی به سال 597 درگذشت. رجوع به حبیب السیر چ خیام ج 2 ص 330 و قاسم بن علی بن حسن بن هبه الله عساکر و ابن عساکر شود

لغت نامه دهخدا

قاسم

(سِ)

بخش کننده. قسمت کننده. (ناظم الاطباء) (آنندراج). توزیعکننده. (ناظم الاطباء) :
کی شناسی بجز او را پدر نسل رسول
کی شناسی بجز او قاسم جنات و سعیر.
ناصرخسرو.
قاسم رحمت ابوالقاسم رسول اﷲ که هست
در ولای او خدیو عقل وجان مولای من.
خاقانی

لغت نامه دهخدا

قاحط

(حِ)

روزگار سخت. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء). ج، قواحط: زمن قاحط. (منتهی الارب)

لغت نامه دهخدا

باسط

(سِ)

فراخ کننده. (منتهی الارب). اسم فاعل از بسط. فراخی دهنده. (غیاث اللغات) (آنندراج). فراخ کننده روزی. (مهذب الاسماء).

لغت نامه دهخدا

قاسب

(سِ)

نرۀ سست. (منتهی الارب)

لغت نامه دهخدا

قاسطر

(طُ)

جندبادستر. (دزی ج 2 ص 295). به یونانی حیوانی است که در آب و غیر آن میباشد و خوراک آن ماهی و سرطان است در دریا و سنگریزه در خشکی و گویند جندبادستر خصیۀ آن است. (فهرست مخزن الادویه). رجوع به جندبادستر شود

لغت نامه دهخدا