معنی فیال در فرهنگ فارسی عمید

فیلبان، نگهبان پیل، آنکه بر پشت فیل می نشیند و فیل را می راند، پیلبان، پیلوان

معنی فیال در فرهنگ فارسی عمید

اول، آغاز، ابتدا، بر این داستان کش بگفت از فیال / اَبَر سیصد و سی و سه بود سال (ابوشکور - شاعران بی دیوان - ۱۰۳)

معنی فیال در لغت نامه دهخدا

دهی است از دهستان قلعه، حاتم شهرستان بروجرد که دارای 87 تن سکنه است، آب آن از قنات و محصول عمده اش غله، چغندر و باقلاست، (از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 6)

معنی فیال در لغت نامه دهخدا

بازیی است مر فتیان عرب را، (منتهی الارب)

معنی فیال در لغت نامه دهخدا

صاحب فیل و پیلبان. (منتهی الارب) : فیالان سلطان بر پی آن فیلان برفتند. (ترجمه تاریخ یمینی)

معنی فیال در لغت نامه دهخدا

زمینی را گویند که بار اول آن را زراعت کرده باشند، (برهان)، زمینی که اول بار بکارند، (اسدی)، مؤلف نویسند: غلط است و معنی ’ابتکار’ دارد و در شعر بوشکور که شاهد اسدی است ’از فیال’ یعنی ’ابتکاراً واز روی ابتکار’، در حاشیۀ فرهنگ اسدی نسخۀ نخجوانی نوشته شده: بزبان به لخیان نخست بود و از فیال یعنی از اول، از نخست، (یادداشتهای مؤلف) :، پس این داستان کش بگفت از فیال، ابر سیصدوسی وسه بود سال،، ابوشکور

معنی فیال در فرهنگ لغت هوشیار

از ریشه پارسی پیلبان، پیلدار در لغت فرس آمده: زمینی باشد که اول بار بکارند. ابو شکور گوید: مرین داستان کس نگفت از فیال ابر سیصد و سی و سه بود سال. مرحود دهخدا در مورد معنی فوق نوشته ند: غلط است در شعر (ابو شکور) معنی ابتکارا می دهد کش بگفت از فیال. تیری که پیکان آن دو شاخه باشد