معنی فسان در فرهنگ فارسی عمید

سُوهان، سنگی که برای تیز کردن کارد یا شمشیر و مانند آن به کار می رود، فَسَن، سان، سان ساو، سَنگ ساو، سامیز، مِسَنّ

معنی فسان در لغت نامه دهخدا

اسم فارسی حجرالمسن است. (فهرست مخزن الادویه). سنگی باشد که کارد و شمشیر بدان تیزکنند. (برهان). آن را افسان گویند و فسان مخفف آن است. (انجمن آرا). افسان. اوسان. سان. (از حاشیۀ برهان چ معین) : از این ناحیت (عربستان) خرما خیزد از هرگونه و... نو سنگ فسان. (حدود العالم). از نواحی مدینه سنگ فسان خیزد که به همه جهان برند. (حدود العالم). و اندر کوههای وی (طوس) معدن سرب و سرمه و شبه و دیگ سنگین و سنگ فسان. (حدود العالم).، آن تیغ و سنان را که بدو حرب کند شاه، چرخ فلک دولت منصور فسان باد.، فرخی.، چه حاجتی بفسان روز رزم تیغش را، از آنکه سینۀ اعدای اوست سنگ فسان.، فرخی.، علم بیاموز تا عالِم یابی، تیغ گهربار شو که منْت ْ فسانم.، ناصرخسرو.، در آفرینش برنده بود خنجر او، نه تربیت ز فسان یافت نه ز آهنگر.، مختاری غزنوی (دیوان ص 203).، جز حلق مخالفان نشاید، مر تیغ ترا فسان دیگر.، سوزنی.، بادام دو مغز است که از خنجر الماس، ناداده لبش بوسه سراپای فسان را.، انوری.، در کف شاه آن یمانی تیغ را، آسمان مکی فسان آمد به رزم.، خاقانی.، شمشیر هدی تویی که مریخ، شمشیر ترا فسان ببینم.، خاقانی.، خنجر فتنه چو گشت کند در ایام تو، حنجر خصم تو است خنجر او را فسان.، خاقانی (دیوان چ سجادی ص 352).، خلق او مستغنی از اوصاف خلق، خنجر خورشید کی خواهد فسان ؟، قاآنی.، - فسان زدن، تیز کردن. کارد یا شمشیر را به سنگ افسان ساییدن: سیلاب آتش را در تموج آرد و شمشیر خشم شاه را فسان زند. (سندبادنامه). رجوع به افسان شود.،، افسانه و حکایت. (از برهان) :، جهان سربه سر چون فسان است و بس، نماند بد و نیک بر هیچ کس.، فردوسی.، رجوع به افسان و افسانه شود

معنی فسان در فرهنگ فارسی معین

افسان، سنگی که با آن کارد یا شمشیر را تیز کنند

معنی فسان - جستجوی لغت در جدول جو

فسان

فرهنگ فارسی عمید

فسان

لغت نامه دهخدا

فسان

فرهنگ لغت هوشیار

فسان

فرهنگ فارسی معین

حسان

(دخترانه و پسرانه)

زیبارویان، نیکوان

فرهنگ نامهای ایرانی

فغان

(دخترانه)

افغان شیون، فریاد

فرهنگ نامهای ایرانی

تفسان

چیزی که از حرارت آفتاب یا آتش داغ شده باشد، گرم، داغ

فرهنگ فارسی عمید

سفان

خداوند کشتی، ناخدا، کشتی ساز

فرهنگ فارسی عمید

چسان

چگونه، چه جور؟ چه طور؟

فرهنگ فارسی عمید

فغان

آه، ناله، بانگ، فریاد

فرهنگ فارسی عمید

افسان

سنگی که با آن کارد و شمشیر را تیز کنند، افسانه، داستان، ساحر

فرهنگ فارسی عمید

فدان

مزرعه، جای کشت و زرع، کشتزار

فرهنگ فارسی عمید

فسانه

افسانه، داستان ساختگی دربارۀ قهرمانان و موجودات تخیلی، هر چیز بی پایه و اساس

فرهنگ فارسی عمید

کفسان

(کَ مَ حَلْ لَ / لِ)

دهی است از بخش خمین شهرستان محلات که 650 تن سکنه دارد. (از فرهنگ جغرافیایی ایران، ج 1)

لغت نامه دهخدا

چفسان

(چَ)

چسبان. چسپان. دوسان. چفسنده. چسبنده. لازب. هر چیز که چسبناک و لزج باشد

لغت نامه دهخدا

افسان

(اَ)

آهنی و سنگی را گویند که بدان کارد و شمشیر و مانند آن تیز کنند. (آنندراج) (برهان). سنگی که بدان کارد و شمشیر وجز آن تیز کنند. (ناظم الاطباء) (انجمن آرای ناصری). بدانچه تیغ و کارد و امثال آن تیز کنند. و آنرا سان و فسان نیز گویند بتازیش مسن خوانند. (شرفنامۀ منیری). مسن که کارد بدان تیز کنند و آنرا فسان و اوسان نیز گویند. (میرزا ابراهیم) (مجمعالفرس). سنگ فسان. (غیاث اللغات). مشحذ. (یادداشت مؤلف) :
از کین عدو برزمین زند سم
تا نعل چو خنجر کند بر افسان.
مختاری.
چتر ترا دولت سمائی رهبر
تیغ ترا نصرت خدائی افسان.
مسعودسعد.
طبع و دل خنجری و آینه ییست
رنج و غم صیقلی و افسانیست.
مسعودسعد.
فقیه ار هست چون تیغی فقیر ارهست چون افسان
تو باری کیستی زینها که نه تیغی نه افسانی.
سنائی.
رندۀ مریخ رند چون شودش کند سیر
چرخ کند در زمان از زحل افسان او.
خاقانی.
سعد ذابح بهر قربان تیغ مریخ آخته
جرم کیوانش چو سنگ مکی افسان دیده اند.
خاقانی.
سر آل بهرام کز بهر تیغش
سر تیغ بهرام افسان نماید.
خاقانی.
دورباش قلمش چون به سه سرهنگ رسد
ز دوم اخترش افسان بخراسان یابم.
خاقانی.
به ازسنگین دل دشمن نگردد هیچ افسانش.
؟

لغت نامه دهخدا

تفسان

(تَ)

به غایت گرم. (جهانگیری) (غیاث اللغات). گرم. (آنندراج). تفسیده یعنی گرم شده. (فرهنگ رشیدی). گرم و تابدار و به غایت گرم. (ناظم الاطباء) :
اگر میرد چراغ درد و داغم
پی احیا دم تفسان برآرم.
ظهوری (از آنندراج)

لغت نامه دهخدا