- فریه
دروغ، افترا
معنی فریه - جستجوی لغت در جدول جو
- فریه
نفرین، لعنت، برای مثال بهرۀ تو آفرین می شد ز سعد مشتری / رقم خصم از نحس کیوان فریه و نفرین بود (فرخی - ۴۵۱)
- فریه (فِرْ یَ / یِ)
لعنت. (برهان) (فرهنگ اسدی) (صحاح الفرس). گویند: فریۀ خدای به شیطان، یعنی لعنت خدای به شیطان. (برهان).
- فریه گر. رجوع به مدخل فریه گر شود
- فریه گر. رجوع به مدخل فریه گر شود
- فریه (فِرْ یَ)
دروغ و بهتان. (برهان). دروغ. (منتهی الارب) (از اقرب الموارد)
- فریه (دَ)
یک بار شیر دوشیدن. (منتهی الارب)
- فریه (فَ)
نفرین و لعنت. (فرهنگ فارسی معین) :
همی کرد بر رهنمایش فریه
چوره را رها کرد و آمد بدیه.
فردوسی
همی کرد بر رهنمایش فریه
چوره را رها کرد و آمد بدیه.
فردوسی
- فریه (فَرْ یَ)
دلو بزرگ فراخ. (منتهی الارب) (اقرب الموارد)
- فریه (فَرْ یَ / یِ)
نفرین. (برهان) (فرهنگ اسدی) :
زه ای کسایی، احسنت، گوی و چونین گوی
به سفلگان بر فریه کن و فراوان کن.
کسایی.
دزدی طرار ببردت ز راه
فریه بر آن خائن طرار کن.
ناصرخسرو.
منگر سوی آنکسی که زبانش
جز خرافات و فریه ندراید.
ناصرخسرو.
بهرۀ تو آفرین باشد ز سعد مشتری
قسم خصم از نحس کیوان فریه و نفرین بود.
امیرمعزی.
باز در هزل چون گشایم از آن بار
فریه کنم بر عدوی جاه تو ایثار.
سوزنی
زه ای کسایی، احسنت، گوی و چونین گوی
به سفلگان بر فریه کن و فراوان کن.
کسایی.
دزدی طرار ببردت ز راه
فریه بر آن خائن طرار کن.
ناصرخسرو.
منگر سوی آنکسی که زبانش
جز خرافات و فریه ندراید.
ناصرخسرو.
بهرۀ تو آفرین باشد ز سعد مشتری
قسم خصم از نحس کیوان فریه و نفرین بود.
امیرمعزی.
باز در هزل چون گشایم از آن بار
فریه کنم بر عدوی جاه تو ایثار.
سوزنی
- فریه
نفرین
- فریه ((فِ رْ یَ))
دروغ، بهتان
- فریه ((فَ رِ یِ))
نفرین، لعنت
پیشنهاد واژه بر اساس جستجوی شما
(اِ تِءْ)
لغت نامه دهخدا
بچۀ زیرک آوردن ناقه. (منتهی الارب) (آنندراج) (ناظم الاطباء). اقرب الموارد آرد: فرهه الناقه و افرهت اذا کانت تنتج الفره. و فره جمع فاره است و در معنی فاره آرد: الحاذق بالشی ٔ و الملیح النشیط. و ظاهراً معنی دوم در این مورد مناسب است
کفانیدن چیزی را. (منتهی الارب) (آنندراج) (ناظم الاطباء). بریدن و شکافتن. (از اقرب الموارد)
کفانیدن چیزی را. (منتهی الارب) (آنندراج) (ناظم الاطباء). بریدن و شکافتن. (از اقرب الموارد)
(صَ فَ ری یَ)
لغت نامه دهخدا
گیاهی است که در اول خریف برآید یا آن ایام، برآمد گرما و درآمد سرما، اول ازمنه و آن یک ماه باشد، بچۀ گوسفندان در طلوع سهیل. (منتهی الارب). رجوع به صفری شود
(صُ ری یَ)
لغت نامه دهخدا
اصحاب زیاد بن اصفر، یکی از پانزده فرقۀ خوارج. (بیان الادیان چ مرحوم اقبال ص 49). آنان را بدان جهت صفریه خواندند که رخسارشان زرد بود، و گفته اند از آن رو که اصحاب ابن صفارند. (عقدالفرید چ محمد سعید عریان ج 1 ص 171 و ج 2 ص 222). گروهی از خوارج منسوب به عبدالله بن صفار یا بسوی زیاد اصفر، یا بدان جهت که زردرنگ اند یا جهت خالی شدن ایشان از دین. (منتهی الارب). فرقه ای از خوارجند اصحاب زیاد بن الاصفر. (مفاتیح العلوم خوارزمی). صفریه با ازارقه متفقند که گناهکاران مشرک باشند لکن صفریه کشتن کودکان و زنان مخالفان خود را روا ندارند و ازارقه روادارند. (ضحی الاسلام ج 3 ص 331) (خاندان نوبختی ص 34)
(صُ فِ ری یَ)
لغت نامه دهخدا
خرمائی است یمانی که در حالت بسریت آن را خشک کرده و بجای شکر در سویق اندازند. (منتهی الارب)
(ظَ)
لغت نامه دهخدا
محله ای است بزرگ در مشرق بغداد و نزدیک آن محلۀ بزرگ دیگری و بدان قراح ظفر گفته میشود و جماعتی بدانجا منسوبند، از آنجمله ابونصر احمد بن محمد بن عبدالملک الاسدی الظفری که از خطیب ابابکر سماع حدیث دارد و در سال 532 هجری قمری وفات کرده است و ابوسعد در شیوخ خویش ذکر او آورده است. (از معجم البلدان)
تهی گرایان پوچگرایان گروهی از رویگردانان (خوارج) که تا زمان فرمانروایی امویان بر جای بودند، پشه خور
سپاه کوچک از پنج تا سسد کنیزک کنیزک یغلخواب گروهی از لشکر (از 5 تا 300 و 400 تن)، لشکری که پیغامبر (ص) بذات خویش در آن نباشد و به سر کردگی یکی از صحابه فرستاده شده باشد مقابل غزوه
